اشعار چهارشنبه های امام رضایی – سال ۱۴۰۰

شعر امام رضا (ع)

آن وقت که تو نبودی ایران شب بود
خورشید کسوف و ماه در عقرب بود

چون جدٌِ غریبِ خود راهی شده ای
این سوی که پژمردگیِ مذهب بود

هر چند که بی پناه و بی کس بودی
جانِ تو برای باغِ دین در تب بود

از چشمِ تو سیلِ اشک و خون جاری شد
در سینه غمِ فراق لب در لب بود

ای کاش چو آن جدٌِ غریبت حسین(ع)
همراهِ تو هم معصومه ی زینب بود!

شاعر: هستی محرابی

___________________________

شعر امام رضا (ع)

کارم همیشه جرم و خطا بوده از قدیم
کارت همیشه لطف و عطا بوده از قدیم

مغلوب نفس گشته ام و خورده ام زمین
تنها سلاحم اشک و دعا بوده از قدیم

می ترسم از عذاب و امیدم به فضل توست
راهِ نجات، خوف و رجا بوده از قدیم

قلاده ام ببند، بمانم کنار تو
بیچاره آن کسی که رها بوده از قدیم

شغل گدایی اش به دوعالم نمی دهد
هر کس گدای آل عبا بوده از قدیم

می ترسم از فشارِ شبِ دفن خود ولی
دلگرمی ام امام رضا بوده از قدیم

نزد کریم هر که فقیر است بُرده است
آقا رئوف با فقرا بوده از قدیم

من عاشق تمام ائمه شدم ولی
در سینه جای دوست سوا بوده از قدیم

شاعر: محمدجواد شیرازی

___________________________

شعر امام رضا (ع)

به کارم گیر افتاده خودت مشگل گشایی کن
در این دریای طوفانی دوباره ناخدایی کن

اجابت با دعای توست، عنایت در عطای توست
کرامت با خدای توست،خدایی کن خدایی کن

به جای تو به مردم رو زدم نومید برگشتم
اگرچه بی وفا بودم تو اما با وفایی کن

ببین خالی تر از هیچم، نه یاری نه کمک حالی
دخیل افتاده ام بر غربت تو آشنایی کن

سلام من به سقاخانه هایت، کفش کن هایت
به شوق گنبدت رنگ نگاهم را طلایی کن

کبوتر بچه قلبم پر پرواز میخواهد
کمی گندم بیاور باز هم ما را هوایی کن

تویی مشهور شرق و غرب در آقایی و احسان
به جان مادرت زهرا، علی موسی الرضایی کن

تو هشت و چهار هستی در عبایت پنج تن پیدا
دلم شش گوشه میخواهد مرا هم کربلایی کن

شاعر: محمد میلانی

___________________________

شعر امام رضا (ع)

کبوترای حرمت ، پر می زنن سوی بهشت
از حرم تو می رسه ، به عاشقا بوی بهشت

مرغ دلا پر می زنه ، بالای گلدسته ی تو
همیشه تُو حریمته ، زائر دل خسته ی تو

دل حرم یاد توِه، طالب امداده توِه
هر کی اسیر تو بشه ، کفتر آزاد توِه

توی رواق عشق تو ، کفتر دل پر می کشه
تا آسمون ضریحت ، بال می زنه سَر می کِشه

تا لب سقا خونه و ، صحن و سرای تو میره
میاد تُو ایوون طلات ، ذکر رضا رو می گیره

میاد می افته دم در ، رو خاک پای زائرات
اینقده پرپر می زنه ، تا این که جون بده برات

هر کی برا تو جون بده ، به عشق تو زنده میشه
کسی که عاشقت باشه ، نمی میره تا همیشه

محبّتِ زندگیه ، معرفتت آب حیات
چه خوبه که هستی ما ، همه ش بشه نذر چشات

تا گوشه چشمی کنی و ، به سوی ما نگاه کنی
نگاه به این گداهای ، غریب و بی پناه کنی

آب حیات مهمونه تُو ، پیاله ی سقا خونَه ت
قسم به نام مادرت ، نمیرم از در خونَه ت

پیچیده تُو هفت آسمون ، صحبت جود و کرمِت
بهشت میاد زیارتِ صحن و سرا و حرمِت

جبرئیل و جمع ملک ، زائر بارگاهتن
ای ضامن آهو همه ، نشسته در پناهتن

تویی غریب الغربا ، ماهم غریبیم به خدا
به بی کَسا مدد کن ای ، رضا معین الضعفا

پنجره فولادت کجاست ، دلم گرفته زمزمه
فدای غربتت بِشم ، رضا عزیز فاطمه

شاعر: محمد مبشری

___________________________

شعر امام رضا (ع)

هر خانه ای حالش به مادر بستگی دارد
در این حرم اما به خواهر بستگی دارد

وصل است آب ناب سقاخانه بر جنت
یعنی شفا اینجا به کوثر بستگی دارد

از مرکز ایران به پایین،دادن حاجت
حتما به تایید برادر بستگی دارد

از بین هرباری که می آیی حرم با اشک
گاهی فقط به دیده ی تر بستگی دارد

از سر به زیری سربلندت می کند، تنها
آقایی عالم به یک سر بستگی دارد

هرکس که تو، هرجا که تو، هرجور می خواهی
هر گونه تغییری به این هر بستگی دارد

دقت بکن گاهی قبول حاجتت حتی
به نوع داخل گشتن از در بستگی دارد

وقتی شدی مانند آهو بی کس و تنها
تازه به توضیح کبوتر بستگی دارد

شاعر: محمد رحیمی

___________________________

شعر امام رضا (ع)

دستی که خورده بر حرمت بال میشود
هر دل شکسته پیش توخوشحال میشود
هرگاه میروم به حرم درد دل کنم
آنجا زبان حاجت من لال میشود

شاعر : سیدحسین میرعمادی

___________________________

شعر امام رضا (ع)

خوشا به حال هر آنکس که مبتلای رضاست
تمام دار و ندار من از دعای رضاست

صفای صحن و حیاط و رواق را عشق است
کنار پنجره فولاد، کربلای رضاست

کجا به غیر سرایش ادب کنم وقتی
که پادشاه جهان سائل و گدای رضاست

قسم به نغمهٔ نقاره و صدای اذان
دلم مجاور آن گنبدِ طلای رضاست

مریض بستر عشقم، شفا نمی خواهم
که مرهم دلم از نسخه و دوای رضاست

در این معامله سودِ زیاد بردم من
حرم برای دل من، دلم برای رضاست

بگو به خادمِ آقا، مرا صدا نکند
که خواب راحت من روی فرشهای رضاست

شاعر: محمد قاجار

___________________________

شعر امام رضا (ع)

کاش میشد پر بگیرم تا حرم
پیش سلطان،پیش آقای کرم

کاش دعوت میشدم با زاءران
در حرم پر میزدم با عاشقان

کاش من را هم صدایم میزدی
یک زیارت را به نامم میزدی

کاش گردد این گدا پا بوس تو
بندهء عاشق تر و مخصوص تو

تا تو را میبینم آقا هر جهت
زد دلم راهی به سوی مزجعت

طفل بودم مادر دستم گرفت
پیش تو آورد و عشقم را سرشت

زنده شد در صحن نوارنی دلم
خاطرات کودکی هم با دلم

صد گره در کار دارم یا رضا
من دلی بیمار دارم یا رضا

درد مند هستم دوایم با شما
دستگیری کن شفایم با شما

من به شوقت اشک دارم مهربان
من ز هجران بی قرارم مهربان

یک دل پر درد شد همپای من
در زمستان یاد تو گرمای من

عکس زیبایت به دلها قاب شد
با نگاهت برف این دل آب شد

حال دستم را به دستت میدهم
روی خود بر سنگ فرشت مینهم

پا برهنه صحن تو طی می کنم
من جدایت از خودم کی می کنم

در شب قبرم کنی من را خطاب
میکنی آقا قدم ها را حساب

با تو عاشق تر شدن عشق من است
عشق زیبای شما رزق من است

من گدایی بیکس و درمانده ام
اربعین از کربلا جا مانده ام

سال دیگر یا رضا رخصت بده
اربعین ، کرببلا فرصت بده

میکنم احساس چون بد بوده ام
از زیارت کرده ها جا مونده ام

خاک پایت میشوم کاری بکن
نوکر بیچاره را یاری بکن

روزی نوکر فقط در دست توست
کربلای عاشقت در دست توست

شاعر: روح الله دانش