اشعار شب عاشورا محرم ۱۴۴۵-۱۴۰۲

متن شعر شب عاشورای حسینی

هوای غمکده را هر که مغتنم بشمارد
به جای نافله اش تیغه علم بشمارد

خوشا کسی که حریم طهور روضه او را
رواق جامعی از روضه اِرم بشمارد

قلوب ما همگی باب قبله ی حرم اوست
رواق سلطنتش را اگر حرم بشمارد

به پای بوسی زُوار او ملک بشتابد
ثواب آبله ها را قدم قدم بشمارد

به آن کبودی بر لوح شانه های رفیعش
نمیشود کرمش را کمی قلم بشمارد

نهاد صورت خود را به روی صورت جُونش
خدا کند که مرا نیز محترم بشمارد

فدای آنکه حبیب است یا زهیرِ خیامش
هزار مرتبه جان داده است و کم بشمارد

شده است رشک ملائک رسولِ تُرک حریمش
خوشا کسی که خودش را سگ حرم بشمارد

گدای دانه ی تسبیح اشک فاطمه هستم
خدا کند که مرا لایق کرم بشمارد

هزار و نهصد و پنجاه تا ستاره خود را
به آسمان تنش تا سپیده دم بشمارد

شاعر:محسن حنیفی

__________________________________________________

متن شعر شب عاشورای حسینی

رسید قصه به سر،هر سری که بود افتاد
دوباره ماه به چشمان ِشب ،کبود افتاد

دوباره سیلی نامردها به صورتِ گل
شمیم ِعطر ِحسینی به روی عود افتاد

چقدر سر که به تیزی نیزه ها تن داد
چقدر دل که به سر نیزه ی حسود افتاد

چه آتشی که بر اندوه مادران رقصید
چه خار ها که به پاهای غنچه زود افتاد

نه ابر بود و نه باران نه هق هق ِ آبی
هزار خون ِگلو در دهانِ رود افتاد

هزار مرثیه گویای یک محرم نیست
هزار مرثیه  از آه ِدل فرود  افتاد

همیشه آتشِ عشقِ حسین(ع) سوزان است
کلاف قافیه ام ناگهان به دود افتاد

شاعر:صفیه قومنجانی

__________________________________________________

متن شعر شب عاشورای حسینی

آن روز بر تو آسمان هم گریه می کرد
عیوق بلکه کهکشان هم گریه می کرد

بر جسم زیر آفتابت ای برادر
حیوان به زیر سایه بان هم گریه می کرد

باید به خوشحالی ز تو می برد خاتم
می رفت اما ساربان هم گریه می کرد

ای برکت نانِ همه ، با ملک ری هم
گندم به آب دیده ، نان هم گریه می کرد

یوم علی صدر النبی ای من بمیرم
بر سینه ات تیر و کمان هم گریه می کرد

شلاق ها اشک حرم را در نیاورد
تو گریه کردی ، کاروان هم گریه می کرد

تر گشت چوب خیزران از خون و از اشک
چونکه برایت خیزران هم گریه می کرد

شاعر:حامد آقایی

__________________________________________________

متن شعر شب عاشورای حسینی

اطراف ظهر بود که دنیا سیاه شد
ذکر لب تمام حرم آه،آه شد
پشت و پناهِ عالمیان،بی پناه شد
با زور نیزه وارد آن قتلگاه شد…

بالای گود..،چکمه‌ی یک بددهن رسید
“وَ الشِّمرُ جالسٌ..،نفس مادرش بُرید”

حلقوم خشک و نیزه ی تیز و سنان مست…
سرنیزه ای بلند شد و خواهری نشست
شیخ قبیله بند دل عرش را گسست
آنقدر پشت‌هم به سرش زد..،عصا شکست

پیری که دیده راه به جایی نمی برد
آمد ادای تشنگی اش را در آورد

ای لعنتی نزن به پری که شکسته است
پنجه نکش به دسته‌ی زلفی که بسته است
بس کن..،تمام پیکرش از هم گسسته است
آهسته پشت و روش کن ای شمر..،خسته است

در پیش چشم فاطمه سر را عقب کشید
او داشت حرف می زد و..،شمر از قفا برید

ده اسب سمت گودی گودال می دوید
آن بی حیا که نقشه برای تنش کشید
ای کاش نعل تازه به ذهنش نمی رسید
فریاد استخوان تنش را خدا شنید

تا عرش سوزِ ضجّه ی این آه پخش شد
هرجای دشت تکّه ای از شاه پخش شد

عمامه را یکی به روی خاک دید و برد
تسبیح را یکی که به سمتش دوید و برد
دستار را یکی سر فرصت بُرید و برد
کهنه لباس مادر او را کشید و برد

زشت است..،فکر حُرمت این مرد را کنید
عریان نمی شود تن او را رها کنید

شاعر:بردیا محمدی

__________________________________________________

متن شعر شب عاشورای حسینی

روضه خوانِ ناب و خیلِ سینه زن حاضر کنید
یک حسینیه برایِ حالِ من حاضر کنید

زینتِ دوش ِ نبی افتاده بینِ قتلگاه
نیزه را بد ميزنند و لطمه-زن حاضر کنید

پاره کردند عاقبت آن یادگارِ کهنه را
تا بسوزد عالمی؛ داغِ کهن حاضر کنید

با نوک شمشیرِ زهرآلوده کَندند از تنش
پیرهن رفته به غارت! پیرهن حاضر کنید

پشتِ هم؛ از جای جای پیکرش خون میچکد
مرهمی فوراً برای زخم ِ تن حاضر کنید

مرهم ِ زخم ِ تنش اشکِ مدام است و سریع-
گریه کُن هایی برایِ این بدن حاضر کنید

تا بر این جسم ِ به خون آغشته برگردد نفس
از مدینه! مُشتی از خاکِ وطن حاضر کنید

زودتر تابوتِ اربابِ مرا کنجِ بقیع
نیمه شب، آهسته؛ با ذکرِ حسن(ع) حاضر کنید

جسم عریانِ حسینش(ع) را نبیند غرقِ خون
مادرش دارد می آید! یک کفن حاضر کنید!

شاعر:مرضیه عاطفی

__________________________________________________

متن شعر شب عاشورای حسینی

چه بلایی سرت ای خون خدا آمده است
مادرم پیش تو با هول و ولا آمده است

چشمَم از فرط عطش دود فقط می بیند
عطرِ سیب تن تو راهنما آمده است

من که نه، چاره ی غمهای ربابت را کن
گفتمش تا ته گودال نیا، آمده است

سینه ات عرش خدا نیست مگر ای مظلوم
وسط عرش خدا شمر چرا آمده است

پنج تن گرم عزاداری تو در گودال
ساربان هم وسط بزم عزا آمده است

رفتی و بعد تو یک شهر دم دروازه
در پی دیدن و آزردن ما آمده است

دست بردارِ عزیزان دلت نیست حسین
شمر با قافله تا شام بلا آمده است

بیشتر از دل زینب، سر تو سوخته است
چه بلایی به سر زلف رها آمده است

همه از وضعیت لعل لبت دل خون اند
چوب هم آخر کاری به صدا آمده است

شاعر:گروه یا مظلوم

__________________________________________________

متن شعر شب عاشورای حسینی

کمی مراعاتش کن مویش شکستنی است
شبیه مادرمان پهلویش شکستنی است

دگر تو نیزه نزن بس که از سنان خورده
مگر ندیده ای که نیزه از دهان خورده

هزار تیر به قد کمانش افتادند
همین که دیر رسیدم به جانش افتادند

نفس نفس زدنت را تو از گلو ننداز
برات آب میارم به شمر رو ننداز

جواب گریه ی من خنده های قاتل شد
تو رفتی و حرم تو پر از اراذل شد

تو رفتی و همه ی حس مادری ام رفت
میان ولوله ی خیمه روسری ام رفت

بگو چه کار کنم من مجال دیگر نیست
قسم به جان تو گودال جای مادر نیست

بگو چه کار کنم تا که دست بر دارند
هنوز نقشه ی دیگر به زیر سر دارند

تن شهید من و نیزه و چهل تا نعل
بگو چه کار کنم ای غریب من با نعل

طناب را چه کنم من رباب را چه کنم
بگو که یک تنه بزم شراب را چه کنم

ز گاهواره نپرس از لباس پاره نپرس
ز گوش دخترکان و ز گوشواره نپرس

میان کرب و بلا قتل صبر هم دیدم
کنار خیمه ی تو نبش قبر هم دیدم

شاعر:یاسین قاسمی

__________________________________________________

متن شعر شب عاشورای حسینی

سرش آمد بلایی از همه نوع
دید چشمش جفایی از همه نوع
از لبش نذر دستگیری ما
رفت بالا دعایی از همه نوع
ته گودال قتلگاهش خواند
زیر لب ربنایی از همه نوع
درد زخمش نه بلکه او را کشت
درد بی اعتنایی از همه نوع
قاتل حجت خدا شده بود
لشگر بی حیایی ازهمه نوع
روی مرکب از این و ان میخورد
ضربه هایی نهایی از همه نوع
داشت خولی بی حیا مثل
حرمله اشتهایی از همه نوع
نیزه داری حریص می انداخت
نیزه ی بی هوایی ازهمه نوع
زیر هر نعل تجربه بکنند
دنده ها جابجایی از همه نوع
جهت قتل صبرش اوردند
دشمنان حربه هایی از همه نوع

میشمارم یکی یکی همه را
میکِشم بین روضه فاطمه را

همه جا بود صحبت شمشیر
صحبت از فرط کثرت شمشیر
همه بالاتفاق می گفتند
بعد نیزه است نوبت شمشیر
دوستان را همه خبر کردند
دشنه امد به دعوت شمشیر
جه بگوییم از چکاچک ان ؟
گریه دارد حکایت شمشیر
کار دست تن ضعیفش داد
کینه ی بی نهایت شمشیر
وسط دشت ریخت برگ و برش
گل زهرا به ضربت شمشیر
در تنی تکه تکه پیدا بود
شدت هر اصابت شمشیر
وقت تقطیع ؛ استخوان هایش
شده اسباب زحمت شمشیر
زخم هایش همه دهن وا کرد
بعد کلی لجاجت شمشیر
نیت استلام رویش داشت
آه از قصد قربت شمشیر
می کشیدند روی صورت او
شبث و شمر با خط شمشیر

به همین ضربه ها بسنده نشد
کم به اشک حسین خنده نشد

هرکسی داشت بین دامان سنگ
این چنین جمع شد هزاران سنگ
همه را کرده بود در خیمه
سخت دلواپس و پریشان سنگ
بغض حیدر بهانه ای شده بود
تا بگیرد دوباره تاوان سنگ
چقدر مثل نیزه جولان داد
دم مغرب میان میدان سنگ
به بزرگ قبیله رحم نکرد
ذره ای هم نداشت وجدان سنگ
وسط کشمکش چه می بارید
بر سر او شبیه باران سنگ
دردش از تیر تیز کمتر نیست
مثل تیری سه شعبه سوزان سنگ
دهنش را هدف گرفتند آه
تا اصابت کند به دندان سنگ
لحظات گرسنگی میخورد
عوض چند لقمه ی نان سنگ
تا همان لحظه های اخر زد
بوسه ها بر لبان عطشان سنگ
ذره ای هم خطا اگر رفته
میکند شهر شام جبران سنگ
طلب سکه ی دوچندان کرد
ان که انداخته دوچندان سنگ
وای از ضربت به پیشانی
سر او را شکست یک آن سنگ
بهتر ان است تا بگویم که
خورده بر ایه های قران سنگ

سنگباران او تمام نشد
سوره ی فجر احترام نشد

وقت گشت و گذار تیر و کمان
سخت باشد مهار تیر و کمان
چه بگویم که بی خبر باشید ؟
ازقرار و مدار تیر و کمان
عصر روز دهم به چشم امد
جرات بی شمار تیر و کمان
هرکه طوری خودی نشان می داد
حرمله پای کار تیر و کمان
باز آمد به قصد ازار
پدر شیرخواره تیر و کمان
رفت بالا همین که دشداشه
شد “سپیدی” شکار تیر و کمان
مثل مسمار داغ اینجاهم
سینه را کرد پاره تیر و کمان
هیچ کس مثل او نخواهد شد
تا قیامت دچار تیر و کمان
بر دل اهل خیمه داغ گذاشت
تا که امد دوباره تیر و کمان
کم می امد اگر که تیر ان وقت
کعب نی بود یار تیر و کمان
حرمله قصد داشت اخر کار
سازد از گاهواره تیر و کمان
چشم بر راه نوبت خویش اند
تیغ های کنار تیر و کمان

در بگو و بخند زخم زدند
باز هم امدند زخم زدند

وای از لحظه ی فرود عمود
از قیام و سپس قعود عمود
بی گمان بندگی شیطان است
حاصل چندتا سجود عمود
بچه های امام دل نگران
ترس دارند از وجود عمود
نفسی تازه کرد سر نیزه
از همان لحظه ی ورود عمود
غرق خون کرد کاکل او را
صاحب بزدل و حسود عمود
تار و پود حسین ریخت بهم
از زمختی تار و پود عمود
سر اقای ما چه اورده
رفت و برگشت دیر و زود عمود
زخم فرق حسین پس از چیست ؟
بین میدان اگر نبوده عمود

باهرانچه که شد زدند او را
لگد ازرده کرد پهلو را

باعث هرچه دردسر چکمه
دارد از هر نظر خطر چکمه
دشمنانش امان نمی دادند
نیزه میخورد پشت سر چکمه
گاه میخورد روی لبهایش
گاه میخورد بر کمر چکمه
امد از راه ناسزا هم گفت
تا زند زخم بر جگر چکمه
به کسی چکمه های خود را داد
که از او خورد بیشتر چکمه
اینکه میراث مادرش زهراست
پهلویش میخورد اگر چکمه
پای سنگین گریز روضه ماست
گریه دارد از این نظر چکمه
نذر کردند تا که پرت کنند
سوی جسمش چهل نفر چکمه
وقت گودال رفتنش زینب
چقدر دید دور و بر چکمه

در غیاب سنان می امد چوب
پیرمردی به صورتش زد چوب

شرم دارم ز گفتن خنجر …

این روضه ادامه دارد…

شاعر:علیرضا خاکساری

__________________________________________________

متن شعر شب عاشورای حسینی

پسر مرتضی خداحافظ
نوه‌ی مصطفی خداحافظ
برو ای نازنین برادر من
در پناه خدا، خداحافظ

ای به قربان صورت ماهت
ای به قربان عُمرکوتاهت
برو دست خدا به همراهت
تشنه‌ی کربلا خداحافظ

بعد تو زینب است و داغ سفر
داغ انگشت و داغ انگشتر
داغ گهواره‌ی علی اصغر
ای به غم مبتلا خداحافظ

بعد تو زینب است و روی کبود
بعد تو زینب است و آتش و دود
بعد تو زینب است و چشم یهود
وارث انبیا خداحافظ

زینت شانه‌های پیغمبر
آخرین یادگاری مادر
بعد تو زینب است و این لشکر
سرور سرجدا خداحافظ

برو ای آسمان خریدارت
برو ای اولیا عزادارت
برو دست علی نگهدارت
ای شفیع جزا خداحافظ

شاعر:محمود یوسفی

__________________________________________________

متن شعر شب عاشورای حسینی

تا زمین را تیره دید و آسمان را تار دید
خون‌جاری‌خدا از عرش بر هامون چکید

داغ اکبر زخم‌کاری بود بر قلب حسین
از کمان حرمله تیری سه‌شعبه هم رسید

نیزه این قدِ کمان را قدکمانی‌تر نکن
آخر او بعد پسر، داغ برادر هم چشید

آن‌قدر زخم تن از زخم جگر پیشی گرفت
شاه عالم لحظه آخر چو بسمل می‌پرید

از حرم تا قتلگاهش را دوید اما چه‌سود
شمر ملعون زودتر از خواهرش زینب رسید

کند بوده خنجرش، نه، احتمالا مست بود
پیکرش را پشت و رو کرد، از قفا سر را برید

شاعر:امیر عظیمی

__________________________________________________

متن شعر شب عاشورای حسینی

گذاشت پا به‌دهان رکاب باگریه
حرم به بدرقه‌اش ریخت آب باگریه

برای غربت ارباب در دل تاریخ
نوشته‌اند هزاران کتاب باگریه

میان روضه‌ی گودال، مادر ارباب
به صورتش زده بااضطراب، باگریه

هزار و نهصد و پنجاه و چند مصراع است؟
که زخم‌های تنش شد جواب باگریه

کنار علقمه شد سرخ صورتش از شرم
به یاد ماه حرم آفتاب باگریه

به یاد دست علی، دور دست اهل حرم
چقدر خورده گره هر طناب باگریه

چنان به پای سر او گریستند همه
که شد به کوفه‌وشام انقلاب باگریه

نشست بر دل هر باغبان غمش، دیدم
گرفت از گل چشمش گلاب باگریه

چه‌حکمتی‌ست دراین اشک روضه‌های‌حسین
که شد تمام گناهان ثواب باگریه

خداکند وسط روضه‌ها، برای فرج
دعایمان بشود مستجاب باگریه…

شاعر:سجاد روانمرد

__________________________________________________

متن شعر شب عاشورای حسینی

آه ، ای بی کفنِ کرببلا وای‌حسین
تنت اینجاست سرت رفته کجا وای‌حسین

خاک عالم به سرم خاک نکردند تو را
خاک آلود تنت گشته رها وای‌حسین

آنقدر  دور تو شمشیر و سنان ریخته است
شده گودال تو چون کوه منا وای‌حسین

پدرت از زرهِ قیمتی عَمْر گذشت
از لباست نگذشتند چرا وای‌حسین

چادر سوخته ای دارم اگر بگذارند
میکشم بر تن تو جای عبا وای‌حسین

روز جمعه نه ، تو را روز دوشنبه کشتند
قاتل مادرمان کشت تو را وای‌حسین

هرکجا مادر تو بوسه زده نیزه زدند
جایی یک بوسه نداری به خدا وای‌حسین

قطعه قطعه شدی و بعد از آن ذبح شدی
قتلِ صبرت به خدا کُشت مرا وای‌حسین

تو کریمی غم انگشتریت را نخورم
بگو انگشت تو افتاده کجا وای‌حسین

من که یک عمر فقط با تو سفر می رفتم
حال با شمر روم شام بلا وای‌حسین

کعب نی میخورم اما چه کنم این نامرد؟
بین مردم نبرد اسم مرا وای‌حسین

روی نی حرف بزن ، آیه بخوان ، کاری کن
نشود خواهرت انگشت‌نما وای‌حسین

شاعر:عبدالحسین میرزایی

__________________________________________________

متن شعر شب عاشورای حسینی

#ذوالجناح آمد ولی با خود سوارش را نداشت
بی قرار بی قرار آمد، قرارش را نداشت

سال‌ها پا در رکاب حضرت خورشید بود
بر رکاب اما سوار کهنه‌کارش را نداشت

بر رکاب خود نگینِ سرخِ خاتم را ندید
بر رکاب خود نگین شاهوارش را نداشت

خوب یادش بود وقتی رهسپار جنگ شد
دشت تاب گام‌های استوارش را نداشت

لحظه‌هایی را که بی او از سفر برگشته بود
لحظه‌هایی را که اصلاً انتظارش را نداشت

یال‌هایش گیسوانی غوطه‌ور در خاک و خون
چشم‌هایش چشمه‌ای که اختیارش را نداشت

اسب بی صاحب، شبیه کشتی بی ناخداست
صاحبش را، هستی‌اش را، اعتبارش را نداشت

پیکر خود را به خونِ آسمان آغشته کرد
طاقت دل کندن از دار و ندارش را نداشت

اسب‌ها در قتله‌گاه، آسیمه سر می‌تاختند
کاش شرم دیدن ایل و تبارش را نداشت

پیکری صدپاره از آوردگاه آورده بود
که حساب زخم‌های بی شمارش را نداشت

کاش دُلدُل بود و دِل دِل کردنش را می‌شنید
لحظه‌ای که حیدر بی ذوالفقارش را نداشت

بال‌هایش را همان جا باز کرد و جان سپرد
آرزویی غیر مردن در کنارش را نداشت

شاعر:احمد علوی