اشعار دهه اول محرم

شعر شب اول محرم حضرت مسلم (ع)

چجوری باید/ بشه باورم
برن کوفیا / ز دور و برم
غریب موندم و بی کس و یاورم

چجوری باید/ بشه باورم
نوشتم نیا/ با چشم ترم
میترسم حسین واسه اهل حرم

نیار با خودت / علی اکبرو
میگیرن ازت / علی اصغرو
عمود میزنن فرق آب آورو

دارن نقشه ها/ برای سرت
میخوان که یتیم / بشه دخترت
میخوان که اسیری بره خواهرت

کوفه نیا/ اینا همه بی رحمنو غارتگرن
کوفه نیا/ که از تنت پیراهنت رو میبرن

الهی حسین / بمیرم برات
که محروم‌میشی/ از آب فرات
منم خشکه لبهام شبیه لبات

اینا خیلی با / علی دشمنن
اینا راستو / رو نی میزنن
انگشتو با انگشترت میبرن

به طفل تو هم نمیدن امون
آماده شدن با تیر و کمون
همه جای این شهر میده بوی خون
سلامت میدم ازین راه دور
ازین شهر آقا / نکن تو عبور
سرت رو میذارن میون تنور

ای وای من/ خلخال پای دخترارو میبرن
ای وای من/ گوشواره ها و معجرا رو میبرن

_____________________________________________________

شعر شب دوم محرم (ورود به کربلا)

الا کربلا / دلم شد حزین
با درد وبلا / تویی همنشین
بوی رنج و غم میدی ای سرزمین

همه جای تو / پر از ماتمه
دو چشم ترم / مثه زمزمه
توی سینه ی من غم عالمه

الهی بشم / فدای حسین
میترسم چقد/ برای حسین
بمیرم نبینم عزای حسین

میترسم براش / که بی یار بشه
که بی لشکر و / علمدار بشه
میترسم تو مقتل گرفتار بشه
ای وای من/ از روی تل شاهد ماجرا میشم
ای وای من / شاهد سر بریدن از قفا میشم

چقد سخت گذشت / مدینه به ما
به زخمم نمک/ نزن کربلا
منو از حسینم نسازی جدا

بگو تا نجف / چقد فاصله ست
علی اصغرم / تواین قافله ست
شنیدم که اینجا پر از حرمله ست

ببین اومدم /چه با احترام
نمیاد کسی / کنار خیام
میشه بعد ازین دور من ازدحام

ولی خیمه ها / که غارت میشه
نصیبم غم / اسارت میشه
به ناموس حیدر جسارت میشه

میدن کوفیا/ ماها رو عذاب
میخندن همه / به اشک رباب
به دستای زینب میبندن طناب
ای وای من/ یتیما تو بیابون آواره میشن
ای وای من/ صورتا نیلی و گوشا پاره میشن

_____________________________________________________

شعر شب سوم محرم (حضرت رقیه س)

بیا عمه جون کنارم بشین
هنوز زوده که بشی دلغمین
بابا هست عمو هست عزیزم ببین

ببین قامت علی اکبرو
بغل کن بازم علی اصغرو
ببین دست بابایی انگشترو

ببین مشکامون پرآبه هنوز
سر دخترا حجابه هنوز
علی روی دست ربابه هنوز

بازم خنده کن برای بابا
سرت رو بذار رو پای بابا
بگیر بوسه باز از لبای بابا

رقیه جون/بیا پیشم تا بزنم شونه به موت
رقیه جون / غصه نخور تا وقتی زنده هست عموت

عزیز دلم الهی فدات
گرسنه بودی بمیرم برات
تو هم مثل بابایی خشکه لبات

واکن چشم تو بابات اومده
با سر دنبال صدات اومده
برا دیدن خنده هات اومده

پاشو عمه جون تو اینجا نمون
تو شام بلا تو تنها نمون
پاشو دیگه از قافله جانمون

دارم از غم تو میشم هلاک
پاشو از چشام بکن اشکو پاک
جچوری بزارم تو رو زیر خاک

ای وای من/ رو تن تو هنوز جای سلسله ست
ای وای من/ رو صورت تو جای دست حرمله ست

_____________________________________________________

شعر شب چهارم محرم (طفلان حضرت زینب)

داداش نوبت جوونام رسید
نذار خواهرت بشه ناامید
بذار که بشن توی راهت شهید

اجازه بده که پرپر بشن
میخوام که برا تو بی سر بشن
میخوام اربا اربا چو اکبر بشن

میخوان که امام رو یاری کنن
میخوان که برات یه کاری کنن
تو این کربلا جانسپاری کنن

همه بچه هام فدا بچه هات
شدی تو غریب بمیرم برات
همه هستیه من الهی فدات
داداش حسین/ روی منو زمین نزن بذار برن
داداش حسین / مگه عزیزتر از علیه اکبرن

بذار تا برن دوتا بچه هام
نبینن منو تو بازار شام
نبینن که سنگ میخورم از رو بام

بذار تا برن نبینن عذاب
به دستای من نبینن طناب
نبینن منو توی بزم شراب

نبیین به ما جسارت میشه
نصیب حرم اسارت میشه
نباشن زمانی که غارت میشه

به این قافله نمیدن امون
نبینن منو شدم نیمه جون
نبینن دیگه مادرو قدکمون

داداش حسین/ بذار بره سر اینا رو نیزه ها
داداش حسین/بذار تنشون بره زیر دست و پا

_____________________________________________________

شعر شب پنجم محرم (حضرت عبدالله بن حسن)

عمو دیدمت شدی بی سپاه
نمونده یه مرد توی خیمه گاه
تو افتادی تنها توی قتلگاه

دیگه طاقتی نمونده برام
برا یاریه تو دارم میام
ولی خیلی دورت شده ازدحام

نبینم که بی حبیبی عمو
بمیرم برات غریبی عمو
پر از خونی شیب الخضیبی عمو

پر از نیزه شد تموم تنت
نمونده چیزی ز پیراهنت
چیکار کرده با پیکرت دشمنت

عمو حسین/تو پدری کردی یه عمر برای من
عمو حسین/میخوام با تو برم پیش بابام حسن

نمونده برات دیگه یک نفر
میشه دست من براتو سپر
بذار تا فداییت بشه این پسر

من از خون تو میگیرم وضو
الهی فدات بشم من عمو
برن نیزه ها توی قلبم فرو

حرومزاده ای تو مقتل رسید
برا کشتن توخنجر کشید
الهی بمیرم سرت رو برید

عمو دشمنا میشن بی حیا
میرن بعد ما سوی خیمه ها
غارت میشه گوشواره ی دخترا

عمو حسین/لطمه زن تو مادرت زهرا میشه
عمو حسین/دختر تو آواره صحرا میشه

_____________________________________________________

شعر شب ششم محرم (حضرت قاسم بن الحسن ع)

داری میری و / نگات میکنم
تو رو زیر لب / دعات میکنم
بری خیلی گریه برات میکنم

به قلبم دیگه تو آتیش نزن
تو حتی زره نداری به تن
همین پیرهنت میشه واست کفن

روونه شدی سوی قتلگاه
میشه مقتلت برات حجله گاه
میمونم تو خیمه برات چشم به راه
به غم مبتلام به غصه دچار
دیگه حرفی از اسیری نیار
نرو نو عروست رو تنها نذار

پسر عمو / میخوان ما رو از همدیگه جدا کنن
پسر عمو/ میخوان عروسیه ما رو عزا کنن

ببین شد عزا عروسیه ما
تموم تنت شد از خون حنا
جلو چشم من میزنی دست و پا

شدی غرق خون یتیم حسن
به پهلوی تو با نیزه زدن
جای نعل اسبه روی این بدن

چقد قامته تو رعنا شده
قد تو شبیه / به سقا شده
تو هم پیکرت اربا اربا شده

اسیر میشم و میبینم عذاب
منو میبرن به بزم شراب
همین آستین پاره میشه نقاب

پسر عمو/ از روی نیزه حالمو نظاره کن
پسر عمو/ نگاه به نوعروس با گوش پاره کن

_____________________________________________________

شعر شب هفتم محرم (حضرت علی اصغر ع)

عزیز دلم علی اصغرم
نداری رمق گل پرپرم
تو رو دیگه دست بابا میسپرم

عمو رفته بود به سمت فرات
نذاشتن که آب بیاره برات
الهی بمیرم که خشکه لبات

ببین تو نگام پر از خواهشه
داره گریه هات منو میکشه
شاید قطره ی آبی پیدا بشه

ولی حرمله همینکه رسید
سفیدیه رو گلوتو که دید
من و عمه زینب شدیم نا امید

ای وای من/ تیر سه شعبه برا کشتنت رسید
ای وای من/ فذبح من الورید الی الورید

عزیزم برام غمت مشکله
اسیری میرم با این قافله
میخنده به اشکای من حرمله

همه خیمه ها به غارت میرن
اینا قبرتو میان میکنن
تو رو نی ، منو پای نی ، میزنن

چه تنگه دلش سکینه علی
رقیه برات حزینه علی
تو رو روی نیزه نبینه علی

لالایی گلم رونیزه بخواب
به دستای من نبینی طناب
چشاتو ببند توی بزم شراب

آروم بخواب/ بعد از تو دیگه زیر آفتاب نمیرم
آروم بخواب/ الهی زودتر از غم تو بمیرم

_____________________________________________________

شعر شب هشتم محرم (حضرت علی اکبر ع)

چشاتو نبند بمیرم برات
یه چیزی بگو فدای صدات
میترسم کنارت بمیره بابات

همینکه بابا صداتو شنید
بالای سرت با زانو رسید
خودش نیزه رو از تو پهلوت کشید

تو میدون جنگ شده ولوله
تو افتادی و زدن هلهله
منو میکشه خنده حرمله

تو میری علی بابا پیر میشه
بدون عصا زمینگیر میشه
حسینم رو دریاب داره دیر میشه

علی اکبر/ رمق نمونده توی زانوی بالا
علی اکبر/ دارن تنت رو میذارن توی عبا

نمونده چیزی ازین پیکرت
برات لطمه زن شده مادرت
میترسم بمیره بالای سرت

همه چی شروع شد از میخ در
همون آتیشا شده شعله ور
پاشو مادرت رو به خیمه ببر

شده کربلا مدینه علی
همه غصه مون همینه علی
بازم مادری رو زمینه علی

باید سر کنیم با خون جگر
ما اینجا باشیم میشه دردسر
پاشو با خودت منرو خیمه ببر

علی اکبر / دور و بر ما دشمنا صف میزنن
علی اکبر/ ما گریه میکنیم اینا کف میزنن

_____________________________________________________

شعر شب نهم محرم( حضرت ابالفضل العباس ع)

همه تشنه ایم کجایی عمو
تو که خیلی با وفایی عمو
همه چش به راهیم بیایی عمو

ترک خورده به لبای علی
یه جرعه بسه برای علی
دیگه در نمیاد صدای علی

چقد کینه تو دل کوفیاس
چه ترسی توی دل بچه هاس
میگن آب نمیخوایم عمومون کجاس

نباشی عمو چقد بی کسم
به اون غیرت وغرورت قسم
برا معجرم خیلی دلواپسم

عمو جونم/ بابا حسین بدون تو تنها میشه
عمو جونم/ بی تو به خیمه پای دشمن وامیشه

تو از حال من که داری خبر
با زجر و سنان میشم همسفر
میشه عمه زینب برا من سپر

اسارت میرم با قلب کباب
به دستای من میبندن طناب
منو میبرن توی بزم شراب

عمو از رو نی دعا کن برام
منو میبرن به بازار شام
میشه دور ناموس تو ازدحام

تا میگم کجاس سقای حرم
میخندن همه به چشم ترم
ازت کینه دارن میریزن سرم
عمو عباس / مواظب علی باش از رو نیزه ها
عمو عباس/ سرش نیفته زیر سم مرکبا

_____________________________________________________

شعر عاشورا

ببین خواهر تو آواره شد
ببین دختر تو بیچاره شد
تو رفتی همه معجرا پاره شد
با اسب اومدن توی خیمه ها
یه راه فرار نبود واسه ما
یتیما رو کشتن زیر دست و پا
تا اتیش گرفت تموم حرم
یکی داد میزد عمو معجرم
یکی داد میزد عمه موی سرم

نمونده رمق برامون حسین
ببین گم شدن دوتاشون حسین
کجا افتادن تو بیابون حسین؟
داداش حسین/ از پای دختر تو خار در میارم
داداش حسین/بگو براش از کجا معجر بیارم

توی قتلگاه همه اومدن
جلو چشم ما تو رو میزدن
تو رفتی اینا بی حیاتر شدن

شنیدم خودم صدا مادرو
بوسیدم خودم رگ حنجرو
دیدم بردن انگشت و انگشترو

دیدم روی نی شدی پر زنور
عزیزم نشی ازم خیلی دور
گمونم داری میری کنج تنور

ببین خواهرت رو خسته شده
توی نصف روز شکسته شده
نمازای زینب نشسته شده
داداش حسین / باید برم سفر ولی بدون تو
داداش حسین / دعا کن این خواهر قدکمون تو

_____________________________________________________

شعر شب اول محرم

در این دیار عاطفه پیدا نمی شود

در این دیار عاطفه پیدا نمی شود

دیگر دری به خاطر من وا نمی شود

دستم بریده باد نوشتم بیا حسین

این غصه از سرای دلم پا نمی شود

با قافله به وادی دیگر برو میا

در شهر کوفه جای شماها نمی شود

آقا سفیر تو به تو پیغام می دهد:

برگرد ای مسافر زهرا نمی شود

امشب ز راه آمده برگرد یا حسین

جانا به جان فاطمه فردا نمی شود

بغضی غریب راه نفس را گرفته است

خواهم که ناله ای زنم اما نمی شود

در دیده های تیرۀ این تیره دیده ام

این جا برای زینب کبری نمی شود

_____________________________________________________

شعر شب اول محرم

اینان که حرف بیعت با یار می زنند
اینان که حرف بیعت با یار می زنند

آخر میان کوچه مرا دار می زنند

این جا میا که مردم مهمان نوازشان

طفل تو را به لحظه دیدار می زنند

این کوفه مردمش ز مدینه شقی ترست

یعنی کسی که باشد عزادار می زنند

دیدم برای آمدنت روی اُشتران

چندین هزار نیزه فقط بار می زنند

این جا برای کشتن طفل سه ساله ات

هر لحظه حرف سیلی و مسمار می زنند

فتوای: خون نسل علی شد حلال را

هر شب به روی مأذنه ها جار می زنند

آقا نیا که آخرش این شور چشم ها

تیری به صحن چشم علمدار می زنند

سر بسته گویمت که پریشان زینبم

حرف از اسیر کوچه و بازار می زنند

می ترسم از دمی که یتیمان تو حسین

پائین پای نیزه ی تو زار می زنند

این کوفه آخرش به تو نیرنگ می زند

حتی به رأس اصغر تو سنگ می زنند

_____________________________________________________

شعر شب دوم محرم

اینجا کجاست برادر من؟ زودتر بگو

اینجا کجاست برادر من؟ زودتر بگو

ای یادگــار مــادر من، زودتـر بگـو

این دلهره که در دل زینب فتاده چیست؟

بنگـر به حـال مضطر من، زودتر بگو

منت گـذار و خیمه در این بـادیه مزن

تاج سـرم ، صنـوبر من زودتـر بگو

احساس می کنم که زمان جدایی است

اینگونه نیست دلبر من ؟ زودتر بگو

تعبیر خواب کودکی ام یادتان که هست

ای شاخه سار آخر من، زودتر بگو

کم بغض های سینۀ خود را فرو ببر!

حـرفی بزن بـرادر مـن، زودتـر بگو

این غنچه های زیر گلویت نشان چیست؟

باشـد فـدات حنجــر من ، زودتـر بگو

حس میکنم که زانوی من بی رمق شده

پشت و پنـاه و یـاور من زودتر بگو

این ریشه های گیسوی من تیر می کشد!

دستی بکش تو بر سر من، زودتر بگو

عباس جور دیگری به حرم می کند نگاه

طوری شده است معجر من؟ زودتر بگو

طفلی رقیه سخت دلش زیر و رو شده

از حــال و روز دختــر من زودتـر بگو

دارم هـراس دیدن گـودال آن طرف

آید صـدای مــادر من زودتــر بگــو

_____________________________________________________

شعر شب دوم محرم

این جا که آمدیم غم و غصّه پا گرفت

این جا که آمدیم غم و غصّه پا گرفت

دلشوره ای عجیب، وجود مرا گرفت

حسّ غم جدایی این دشت لاله خیز

بال و پرم جدا و دلم را جدا گرفت

فالی زدم به مصحف پیشانی ات حسین

آیات غربت تو دلم را فرا گرفت

در این حسینیه که همان عرش کبریاست

حق، امتحان ز قافله ی انبیا گرفت

تنها دلیل بودن من! سایه ی سرم!

زینب فقط به عشق برادر بقا گرفت

بین خیام خیمه ی عبّاس دیدنی است

شکر خدا رکاب مرا آشنا گرفت

تا وقت هست حلقه ی انگشتری درآر

از ترس ساربان دل زینب عزا گرفت

وای از دل رباب که بیند به جای آب

تیر سه پر به حنجر شش ماهه جا گرفت

این جا درخت و نیزه تفاوت نمی کند

هر یک به سهم خویش نشان تو را گرفت

تو ناله می زنی عوضش سنگ می زنند

وای از دمی که دور تو را نیزه ها گرفت

وای از شتاب دست پلیدی که عاقبت

زیور ز گوش دخترکان بی هوا گرفت

حتّی مدینه این همه زجرم نداده بود

یک نیمه روز جان مرا کربلا گرفت

_____________________________________________________

شعر شب دوم محرم

اینجا که ذوالجناح زمین گیر می شود

اینجا که ذوالجناح زمین گیر می شود

در خون غروب واقعه تصویر می شود

یا رب پناه می برم از کرب و البلا

خواب علی هر آینه تعبیر می شود

روزی برای گفتن منزل مبارکی

این دشت پر ز نیزه و شمشیر می شود

اینجا گلوی تشنه تیر سه شعبه هم

از جام چشم ساقی من سیراب می شود

‏اینجا که حکم قحطی یک قطره شبنم است

همبازی گلوی گلم تیر می شود

‏باران سنگ منتظر ابر کینه است

اینجا حسین فاطمه تکفیر می شود

اینجا سر حقیقت الله و اکبری

بر روی نی به گفتن تکبیر می شود

‏در این دیار غمزده کمتر ز نصف روز

از فرط غصه خواهر تو پیر می شود

‏جز زیر سم اسب شکستن در این زمین

از نفس مطمئنه چه تفسیر می شود

هرکس که زهره اش ز علمدار رفته است

اینجا سر سه ساله من شیر می شود

زینب كه شرم می کند از رویش آفتاب

اینجا اسیر حلقله زنجیر می شود

_____________________________________________________

شعر شب سوم محرم

ای همسفر به نیزه مرا جز تو ماه نیست
من را به غیر روی تو شوق نگاه نیست

در این سه ساله غیر تو ذکری نگفته ام
شکر خدا که عمر کم من تباه نیست

با شک نگاه موی سپید از چه می کنی
آری رقیه تو منم اشتباه نیست

هر منزلی که آمده ام زخم خورده ام
شام کسی چو شام تن من سیاه نیست

دیگر مجاب رفتن با عمه ام مکن
دستم وبال گردن و پایم به ره نیست

فهمیده ام ز سیلی و شلاق و سلسله
ما را به غیر دامن عمه پناه نیست

با اینکه کودکان همه زخمی و خسته اند
اما تن کسی چو تنم راه راه نیست

بابا بگو که چشم عمو غیرتی کند
اینجا غیر طعنه و تیر نگاه نیست

____________________________________________________

شعر حضرت رقیه(س)-شهادت(بحرالطویل)

آسمان تیره و تاریک و کدر بود در آن دم
سحری داشت پر از غم سحری مثل محرم
سحری تیره‌تر از هر شب تاریک
و سیه‌تر ز سیاهی نه چراغی نه شهابی و نه ماهی
در آن صحنۀ تاریک و در آن ظلمت یک دست
فقط سوسوی یک تکه ستاره دل شب
چشم نواز همگان بود در عالم
و در این شب شب تاریک‌تر از شب
و ز هر درد لبالب
به صفی می‌گذرند از دل یک کوچه تنی چند ز اشراف
خدایا چه خبر هست؟
که اینگونه شتابان و نمایان
به میان دو صف از فوج نگهبان
ز گذر می‌گذرد
آه کجا؟
آه چرا؟
این دل شب
اول این صف به کف دست کسی بود طلایی
طبقی نقش و نگارین شده زرین شده
هر چند که یک خلعت سرخ است
به روی طبق، اما
ز دلش نور تلالو کند و راه شود روشن و اینان ز گذر‌ها گذرند
آه کجا؟
آه چرا این دل شب؟
کیست خدا؟
در کف این مرد مگر پیک سفیری ست؟
مگر مقصدشان شخص امیری ست؟
مگر موسم مهمانی پیری ست؟
همه غرق تکلم پی دیدار و ملاقات
شتابان و پریشان و نمایان
به گذر می‌گذرند، آه چرا؟
هست در این راه
در این لحظهٔ بیگاه
که حیران شده
بی‌خود شده
همهٔ ارض و سما را
کمی صبر کن‌ای دل…
بِشنو صوت ضعیفی
و ببین گریهٔ بی‌جوهری و
هق هقی از دور جگر سوز
در این لحظهٔ جانسوز
زند چنگ به سینه
به گمانم که شبیه است
به آن گریه بانوی مدینه
کمی صبر…
کمی صبر…

شاعر:حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب سوم محرم

با دست می‌گردم به دنبال سر تو
سوئی ندارد چشم ناز دختر تو
از بس که سیلی خورده‌ام از این و از آن
من گشته‌ام همتای زهرا مادر تو
دیگر توان راه رفتن هم ندارم
شاهد بود بر ماجرایم خواهر تو
با دیدن وضع تو؛ درد از خاطرم رفت
ای سر بگو با دخترت کو پیکر تو؟
از ضرب سنگ و خیزران؛ افتادن از نی
بابا بهم خورده نما و منظر تو
از بس که جایت روی هر نیزه عوض شد
افتاده جای نیزه‌ها بر حنجر تو…

شاعر:رضا رسولی

____________________________________________________

شعر شب سوم محرم

مرغ بسمل شده‌ای بال و پرش می‌سوزد
کودکی زندگی‌اش در نظرش می‌سوزد
دختری که وسط خیمه‌ای گیر افتاده
اولین شعله که آید سپرش می‌سوزد
سپرش سوخته و چادرش آتش گیرد
تا تکانی بخورد موی سرش می‌سوزد
بعد از آن قائله دیگر کمرش راست نشد
اثر سوختگی دور و برش می‌سوزد
تا رسد قطره اشکی سر زخم گونه
ناگهان گوشه چشمان ترش می‌سوزد
شده‌ام مثل‌‌ همان مادر محزونی که
همه شهر ز آه سحرش می‌سوزد
عمه؛ آن شب که مرا روی هوا می‌آورد
ریشۀ موی سرم بین اثرش می‌سوزد
تا ترک‌های لب تشنه بابا دیدم
جگرم گفت: هنوزم جگرش می‌سوزد
بعد از آنی که لبانم به لبانش چسبید
سینه‌ام از نفس شعله ورش می‌سوزد

شاعر:قاسم نعمتی

____________________________________________________

شعر شب چهارم محرم

جان من نذر روضه‌هایِ حسین
می تپد قلب من برای حسین
این دو قربانی‌اَم به جای خود
پدر و مادرم فدای حسین
بچّه های عقیله‌یِ سادات
نذر یک موی بچّه های حسین
نیزه و تیر و تیغ حمله کنید
به دو دلبندِ من به جای حسین
غیرت‌ُالله هایِ دامن من
سِپر اهل نینوایِ حسین
بر روی نیزه‌ها سرِ دو شهید
سهم این یار مبتلای حسین
دست و پا می زند تَهِ گودال
می خورم تازیانه پای حسین
همسفر با حریمِ بی حرم است
سارقِ خاتم و عبای حسین
پای سرنیزه سنگ خواهد خورد
ندبه‌خوان خرابه‌های حسین

شاعر :حسین ایمانی

____________________________________________________

شعر شب چهارم محرم

به روی دست دلِ بی قراری آوردم
بغل بغل غزل آه و زاری آوردم

برای اینکه به دست آورم دلت آقا
نگاه ملتمس و گریه داری آوردم

من این دو حلقه به گوش کفن به تن کرده
به پیشگاه تو با شرمساری آوردم

تو را به چادر خاکی مادرت سوگند
قبول کن که به امیدواری آوردم

دو پیش مرگ تو را از قبیله ی طاها
در این همایش خون یادگاری آوردم

سهیم کن جگرم را به غصه ی فرزند
دو پاره ی جگرم را به یاری آوردم

به جنگ این همه لشگر به رمز یا زهرا
ز خیمه لشگر حیدر تباری آوردم

همه بضاعت زینب همین دو قربانی ست
برای غربت و آهی که داری آوردم

فدایی گلوی اصغرت که می گردند
دو دست بوس تو را بهر کاری آوردم

رقیه دلهره دارد ز برق خنجرها
برای دختر تو جان نثاری آوردم

برای رفتن تا شهر شام همراهت
ستاره های شب نی سواری آوردم

____________________________________________________

شعر شب چهارم محرم

دوطفلان زينب(س)
داغ تو در میان دلم لانه می کند

داردغروب، گریه ی جانانه می کند

“تنهاترین! به ذکر مصیبت نیاز نیست

من را نسیم نام تو دیوانه می کند”

هرآنچه رشته ام همه را پنبه کرده است

نازی که در خیام تو دردانه می کند

شانه به شانه تو ببین ایستاده ام

چنگال باد موی تو گرشانه می کند

هدیه برای تو دو گل آورده ام حسین

این هدیه چاره می کندت یا نمی کند؟

امید بسته ام به غمت سرسری مگیر

زینب که هست، تو مدد از دیگری مگیر

تنهای درد پوش، گل لاله کوب من

ای امتداد سرخ نگاهت غروب من

می بینمت در اوج بلا آب می شوی

ای چشمه چشمه آینه ی بی رسوب من

عباس، کشف کرب ز وجه تو می کند

تو پاک می کنی ز دل من کروب من

گرچه مقابلم همه بدهای عالمند

اما خوشم کنار توأم ای تو خوب من

باید شکسته خوانده شود این نمازشب

وقتی که در نماز نباشی تو روبه من

معراج زینب است چو لاهوت چشم تو

سرتا به پا قنوتم و مبهوت چشم تو

کوتاه می کنم سخنم را برای تو

ای شیرپاک خورده دو تاشان فدای تو

احرام بسته ام که شوم محرم غمت

ای کعبه همیشه ی من، کربلای تو

تقصیر عشق چیست که دربند زینب است؟

سرها نوشته اند بیفتند پای تو

من زنده می شوم چو بمیرند این دوتا…

چون بنگرم به قامت ازغم دوتای تو؟

باید که نامشان بشود پرچم غمت

درچارمین شب دهه های عزای تو

این حرف حرف آخر من بود والسلام

بی تو نفس کشیدن من می شود حرام

____________________________________________________

شعر شب چهارم محرم

نگاه کردن اشک تو خواهرم سخت است
صبور باش که این حرف آخرم سخت است
دگر زمان جدایی شده، دعایم کن
سفر بدون تو ای یار و یاورم سخت است
برو برای اسارت دگر مهیّا شو
که شام و کوفه برای تو خواهرم سخت است
نه قاسمی، نه علی اکبری، نه عباسی
غریب ماندن زنهای این حرم سخت است
تویی و جان رقیّه، که بعد من سیلی
برای دخترک ناز پرورم سخت است
بگو رباب حلالم کند که می دانم
به نیزه، دیدن لبخند اصغرم سخت است
به زیر حنجره ام بوسه می زنی، امّا
بدان، بریدن این سر ز پیکرم سخت است
خدا به داد دلت می رسد، که در بر شمر
به قتلگاه، تماشای مادرم سخت است

____________________________________________________

شعر شب چهارم محرم

آنقدر تشنه ماند كه آب از سرش گذشت

با چكمه يك نفر ز روي پيكرش گذشت

وقتي برادرم به زمين خورد اي خدا

افتادم و سرم به زمين خورد اي خدا

ناله زدم كه اي پسر مادرم بيا

هفتاد و دومين تلفات حرم بيا

پاشو بيا حسين كه دارند ميرسند

از دور چند اسب سوارند ميرسند

اصلاً چرا غم علي اكبر تو را نكشت؟

تير آنقدر زدند شدي مثل خارپشت

از هولِ جايزه چقدر دستپاچه بود

سر را بريد و جاي سرت خنجرش گذاشت

شاعر :حامد خاکی

____________________________________________________

شعر شب پنجم محرم شهادت حضرت عبدالله بن حسن

شب پنجم که می رسد از راه
روضه را غرق آه باید خواند
از یتیم حسن که می گوییم
روضه ی قتلگاه باید خواند

روز آخر نیامده است اما
روضه رفته است داخل گودال
مثل مرغی که بال او کنده است
حسنی زاده می زند پر و بال

لحظۀ آخر است و این میدان
گرچه مردِ نَبَرد می خواهد
حسنی زاده ! کاش می ماندی
بعد از این ، خیمه مَرد می خواهد

حیف از آن دست، حیف از آن بازو
دست خود را به تیغ نسپاری
پیش زینب بمان که بعد عمو
علم و مشک را تو برداری

شاعر :محسن ناصحی

____________________________________________________

شعر شب پنجم محرم شهادت حضرت عبدالله بن حسن

حال دل خیلی خرابه، کار دل ناله و آهه
شب پنجم محرم، دل ما تو قتلگاهه

چقدر تیر چقدر سنگ، چقدر نیزه شکسته
روی خاک، تو موجی از خون، یوسف زهرا نشسته

دل من ترسیدی انگار، که نمیری توی گودال
نمی بینی مگه آقات، چقدر زده پر و بال

اون کیه میره تو گودال، گمونم یه نوجونه
مثه بچه شیر می مونه، وقتی که رجز می خونه

میگه من هنوز نمردم، که عمومو دوره کردید
سی هزار گرگ دور یک شیر، به خدا خیلی نامردید

از امامش مثه مادر، تو بلا دفع خطر کرد
جلوی طوفان شمشیر، لاله دستشو سپر کرد

توی خون داره می خنده، عمو جون دیدی که مردم
اگه تو خیمه می موندم، جون عمه دق می کردم

خدارو شکر نمی مونم، تو غروب قتل و غارت
مثه بابام نمی بینم، سوی ناموسم جسارت

خدا رو شکر نمی بینم، دست عمه رو می بندن
پای نیزه ی ابالفضل، به اسیری مون می خندن

شاعر:محسن عرب خالقی

____________________________________________________

باور نمی کردم که پرچم را ببینم
امسال هم ماه محرم را ببینم

چه نوکرانی بی صدا رفتند امسال
من مانده ام ایام ماتم را ببینم

اهل القری آقای مارا دفن کردند
می خواستی با چشمم این غم را ببینم

قربان یک شب روضه ات دارو ندارم
پرپر زدم جان تو این دم را ببینم

خرج تمام روضه ها با مادر توست
زحمت کشیده فیض اعظم را ببینم

ای کاش چشمم وا شود بالای مجلس
یک مادری باقامت خم را ببینم

همراه مادر آمده از عرش حیدر
بااو رسول الله خاتم را ببینم

موسی عصا در دست دربان حریمت
آن سوی در عیسی بن مریم را ببینم

ذکری که عالم را تکان داده حسین است
من ایستادم شور عالم را ببینم

والله چای روضه مرده زنده کرده
اینجا فقط درمان دردم را ببینم

از خیمه تا گودال زینب داد می زد
سخت است زیر پا امامم را ببینم

فریاد زد مادر گمان می کردی یک روز
جای حسین این جسم درهم را ببینم

شاعر :قاسم نعمتی

____________________________________________________

شعر حضرت ابوالفضل (ع) تاسوعا

گر بشود موقع عطای ابالفضل
اهل کرم می شود گدای ابالفضل

جذب خودش کرده و ربوده دلم را
چهره جذاب و دلربای ابالفضل

حاجت خود را گرفته است یقینا
نذرکند هرکسی برای ابالفضل

زندگی او همه فدای حسین است
زندگی ما همه فدای ابالفضل

جمله به جمله فقط حسین حسین است
متن تمامی خطبه های ابالفضل

روی زمین هرچه رد پای حسین است
پشت سرش هست رد پای ابالفضل

مطمئنم که شریک داغ حسین است
گریه کند هر که در عزای ابالفضل

روح مناجات ماست حضرت عباس
قبله حاجات ماست حضرت عباس

مانده ام آخر چه بوده ارزش جانش؟
خواست فدایش شود امام زمانش

هیچ زمانی نشد “یکش” بشود “دو”
شرک خفی هم نیامده به زبانش

رزق ابالفضل نیز رزق حسین است
نیست جدا از حسین سفره نانش

چهار برادر فدائیان حسین اند
پشت حسین است با تمام توانش

حرف بدی هر که زد به بچه زهرا(س)
بچه ام‌البنین(س) نداد امانش

تا که ابالفضل در کنار حسین است
زینب کبری(س) نمی‌شود نگرانش

سایه عباس هست بر سر زینب
هست مدافع برای معجر زینب

در همه عمر بی قرار حسین است
زندگی‌اش تحت اختیار حسین است

ماه بنی‌هاشم است اگر چه ابالفضل
جذب حسین است و در مدار حسین است

بهر دفاع از حسین سینه سپر کرد
سینه عباس پاسدار حسین است

جان حسین از کسی گزند نبیند
تا که ابالفضل در کنار حسین است

تیغ حسین است هر دو دست ابالفضل
دست ابالفضل ذوالفقار حسین است

لحظه جان دادنش کنار شریعه
دل نگران، چشم انتظار حسین است

آه! ابالفضل بین علقمه افتاد
بر روی دامان پاک فاطمه(س) افتاد

شاعر:آرش براری

____________________________________________________

شعر حضرت ابوالفضل (ع) تاسوعا

مشک برداشت که سیراب کند دریا را
رفت تا تشنگی‌اش آب کـند دریا را

آب روشن شد و عکـس قمر افتاد در آب
ماه می‌خواست که مهتاب کند دریا را

تشنه می‌خواست ببیند لـب او را دریا
پس ننوشید که سیراب کند دریا را

کوفه شد علقمه، شقّ القمری دیگر دید
ماه افتاد که محراب کند دریا را

تـا خجالت بکشد، سرخ شود چهره آب
زخم می‌خورد که خوناب کند دریا را

ناگهان موج برآمد که رسید اقیانوس
تا در آغوش خودش خواب کند دریا را

آب مهریّه ی گل بود والّا خـورشید
در توان داشت که مرداب کند دریا را

روی دست تو ندیده است کسی دریا را
چون خدا خواست که نایاب کند دریا را

شاعر:سید حمید رضا برقعی

____________________________________________________

شعر حضرت ابوالفضل (ع) تاسوعا

به نام نامي شاه جهان ابوفاضل
به نام ماه زمین و زمان ابوفاضل
به نام اسوه نام اوران ابوفاضل
به غيرت و شرف عشقمان ابوفاضل

بگو يكسيت فقط پهلوان ابوفاضل

ذخيره است براي حسين، ذُخر حسين
كلام شاه برايش تمامْ، نصب العين
قرينهء خود مولاست ابن ذوالقرنين
غضب نكرده ببين سجده ميكند صفين

به پاي جرأت شير جوان ابوفاضل

اُبُهتي ست در اين يل كه در قيامت نيست
شهامتي كه در او هست در شهامت نيست
قيامتي ست قيامش،شبيه قامت نيست!
پرِ ملك به بهاي پرِ علامت نيست

علم كشيم و جلو دارمان ابوفاضل

اگر كه باد بيفتد به گيسويش غوغاست
هزار نكته ي باريك تر ز مو اينجاست
عزيز ام بنين و سلاله ي زهراست
ادب كنيد علمدار سيدالشهداست

عزيز قلب همه خاندان ابوفاضل

هواي عشق قمر مثل گرد باد طبس
به سينه ام شده جا بي هوا شبيه نفس
از او جدا نشوم من ولو به قدر عدس
به روي برگ درختان يكي علي و سپس

نوشته است يكي در ميان ابوفاضل

به روي كعبه چه پر بار خطبه ميخواند
چقدر خوب و هدفدار خطبه ميخواند
حلال زاده علي وار خطبه ميخواند
شبيه حيدر كرار خطبه ميخواند

حسين عينِ علي و لسان ابوفاضل

نديده اند كسي را شبيه او شاكر
و رعد و برق نگاهش پديده اي نادر
نبرد اوست تجلي ذكر يا قادر
اگرچه از دم تيغش گذشته صد كافر

نكرده حمله به يك ناتوان ابوفاضل

همان خدا كه عصا را به دست موسي داد
همان كه قدرت احيا گري به عيسي داد
هرانچه داد براي رضای زهرا داد
تمام قدرت خود را خدا به سقا داد

خداست خالق و روزي رسان ابوفاضل

طلوع ماه فداي غروب خاموشش
بهشت نازِ علي اصغر است اغوشش
به سمت علقمه میرفت و مشک بر دوشش
صداي زينب كبري رسيد بر گوشش

که گفت ای به فداي تو جان ابوفاضل

چه خوش نشسته رديفم از اول مطلع
فداي نام ابوفاضلم كه از منبع
ببارد عشق بر اين سينه هاي لم يزرع
تو خود حديث مفصل بخوان از اين مصرع

كه بي نشان منم و لامكان ابوفاضل

شاعر:عماد بهرامی

____________________________________________________

شعر حضرت ابوالفضل (ع) تاسوعا

عکسِ او در آب اُفتاد آب را بیچاره کرد
ماهِ زیبای حرم مهتاب را بیچاره کرد

یک عشیره منتظر بودند اما بیشتر…
رفتنِ او مادری بی خواب را بیچاره کرد

خوش قد و بالاییِ او دستِ زینب کار داد
دیدی آخر خواهری بی تاب را بیچاره کرد

هرکه او را دید از دشمن فقط میگفت وای
کوه بود و سینه‌اش سیلاب را بیچاره کرد

دستهایش بر زمین دست مردی بَر کمر
این سپاهِ غرق خون ارباب را بیچاره کرد

یک نفر زد با عمود و بِینِ اَبرو جاگذاشت
یک حرامی نیزه‌اش را بین پهلو جا گذاشت

از میانِ تیغ و تیر و نیزه قرآن را کشید
آه در آغوشِ خود جسمی پریشان را کشید

خَم شد و بوسیدش اما قامتِ خَم برنگشت
تشنه‌ای بَر دامنش امیدِ طفلان را کِشید

کاش میشُد تیر را بیرون نمی‌آورد او
با خودش تیرِ سه‌شعبه وای مژگان را کشید

تیرها از پشتِ‌سر بر قامتِ او خورده‌اند
پس چرا از سینه‌اش صد تیرِ سوزان را کشید

با سَراَنگشتش به رویِ خاک عکسی از حرم..‌
در میانِ شعله‌ها شامِ غریبان را کشید

هلهله می‌آمد و دیدند آقا داد زد
مشک را از روی سینه کند آقا داد زد

در مسیرِ علقمه بال و پرش را جمع کرد
زود آمد بر سرش اما سرش را جمع کرد

خوب شد اُم‌اَلبنین هم حال و روزش را ندید
جایِ او پیشِ برادر مادرش را جمع کرد

دختران جیغی کشیدند و رُباب از هوش رفت
سمتِ او زینب دوید و اصغرش را جمع کرد

تا پدر را دید رویش را سکینه زخم کرد
با همین پشتِ شکسته دخترش را جمع کرد

بسکه سر وابود می افتاد هی از نیزه ها
خواهرش با کهنه معجرحنجرش را جمع گرد

هیچ‌کس مانندِ زینب زار و سرگردان نشد
هیچ سر مانندِ او از مرکب آویزان نشد*

در مقاتل آمده این سرِ مبارک در منازلی از دهانه افسار مرکب آویزان بود.

شاعر:حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب اول محرم مناجات با امام حسین (ع)

از اسب واژگون شدی اما بلند شو
خورشید خاک خورده ی صحرابلند شو

گیرم که شمر روی تن تو نشسته است
بر هم بزن قواعد و از جا بلند شو

باجسم چاک چاک مزن چنگ روی خاک
تنها امید خیمه ی زن ها بلند شو

دارند می زنند به تو پیر مرد ها
از دست شان بگیر عصا را بلند شو

تا اسب ها به روی تنت تاختند ،شمر
با ریشخند گفت :که حالا بلند شو!!!

«از آب هم مضایقه کردند کوفیان»
ای تشنه ی مقطع الاعضا بلند شو

مادر رسیده آبرویش را بخر حسین
یک یاعلی بگو و ازین جا بلند شو

این خاک ها مناسب این خواب ناز نیست
آتش گرفته خیمه ات آقا!! بلند شو!!…

شاعر:علی اصغر یزدی

____________________________________________________

شعر شب اول محرم مرثیه مسلم بن عقیل (ع)

فریاد من ز گوشه ی دارالاماره است
جسمم به روی خاک زمین پاره پاره است

آقا نیا که کوفه پر از چشم بی حیاست
اینجا نگاه هرزه سوی گوشواره است

پُر می شود ورودی این شهر از جفا
پیش اسیرِ خسته که بی یار و چاره است

قومی که نیست عهد و وفا در مرامشان
حرفی اگر زدند ز طعن و شراره است

باید خبر دهم به صبا تا که بشنوی:
کوفی به فکر غارت یک گاهواره است

ترسم که زینبت به اسارت رود… نیا
ترسم ز نیزه ای که به دست سواره است

عریان چو می شود بدنی، زیر مرکب است
بر روی نیزه همره تو شیرخواره است

مسلم فدای معجر و موی مخدرات
ذکرم “نیا حسین” به میخ قناره است

کار فروش تیر زیاد است بین شان
حرف کنیز و برده به اینجا هماره است

یارب نوای من برسد بر پسر عمو
شاید دگر نرسد نیزه در گلو

شاعر:علی احمدیان جنت

____________________________________________________

شعر شب اول محرم مرثیه مسلم بن عقیل (ع)

باور نمی کردم گذرها را ببندند
من را که می بینند درها را ببندند

خورشید بودم زیر نور ماه رفتم
جان خودت تا صبح خیلی راه رفتم

در شهر کوفه کوچه گردی کم نکردم
این چند شب یک خواب راحت هم نکردم

من شیر بودم کوفه در زنجیرم انداخت
این کوچه های تنگ آخر گیرم انداخت

امروز جان دادم اگر جانت سلامت
دندان من افتاد دندانت سلامت

حالا که می آیی کفن بردار حتما
ای یوسف من پیرهن بردار حتما

حالا که می آیی ستاره کم بیاور
با دخترانت گوشواره کم بیاور

حیرانم اما هیچکس حیران من نیست
باور کن اینجایی که دیدم جای زن نیست

اینجا برای خیزران لب را نیاری
آقا خدا ناکرده زینب را نیاری

اصلا ببین گل ها توان خار دارند؟
پرده نشینان طاقت بازار دارند؟

من راضی ام انگشتر من را بگیرند
وقت کنیزی دختر من را بگیرند

اینجا برای نعل پا دارند آنقدر
کنج تنور خانه جا دارند آنقدر

مهر و وفا که نه جفا دارند ، اما
اینجا کفن نه بوریا دارند اما

باید مسیر تو چرا اینجا بیفتد
حیف از سر تو نیست زیر پا بیفتد

شاعر:علی اکبر لطیفیان

____________________________________________________

شعر شب اول محرم مرثیه مسلم بن عقیل (ع)

سلام حضرت زهرا به آن سفیری که
تمام زندگی اش پای یار افتاده

تمام شهر به او پشت کرده و حالا
میان کوچه دلش بی قرار افتاده

به راه آمدن زینت و حسین و رباب
غریب و خسته و چشم انتظار افتاده

بگو به سید مظلوم ای نسیم سحر
میا به کوفه که اینجا بهار، افتاده

بگو به سید مظلوم مسلمت تنها
بریده از همه با حال زار افتاده

بگو ز دور به این خوارها نگاهی کن
پسر عموی تو در بین خار افتاده

ز بسکه سنگ به رویش زدند از روی بام
به روی خاک ز نقش و نگار افتاده

ز رفت و آمد آن نیزه دار حس کرده
که در سر همه فکر شکار افتاده

شاعر: رضا باقریان

____________________________________________________

شعر شب اول محرم مرثیه مسلم بن عقیل (ع)

آه، بدجور مرا کوفه به هم ریخت حسین
همه ی شهر به یکباره سرم ریخت حسین

باورم نیست که آواره شدم در این شهر
نیست پنهان ز تو، بیچاره شدم در این شهر

تو نبودی که ببینی چه شبی سر کردم
تا سحر گریه به تنهایی حیدر کردم

باورم نیست که آواره ی صحرا شده ای
باورم نیست که تو یکه و تنها شده ای

کاش اینجا نرسی، کوفه پر از نیرنگ است
کوچه هاشان همگی مثل مدینه تنگ است

رفته از کف همه تاب و توانم چه کنم
نامه دادم که بیا، دل نگرانم چه کنم

نگرانم نکند زینبت اینجا برسد
تو نباشی و خودش بی کس و تنها برسد

چقدَر نقشه شوم است که در سر دارند
نکند دخترکان معجر نو بر دارند

وعده زیور و خلخال به هم می دادند
وعده غارت گودال به هم می دادند

نگرانم چه کنم، پیرهنت را بردار
آه آقای غریبم کفنت را بردار

چند تا مشک پر از آب بیاور حتما
آه لب تشنه شدم، آب ندادند به من

کوفه در فکر اسیرند چه بد خواهد شد
خیزران دست بگیرند چه بد خواهد شد

کوفه از قهقه ی حرمله ها سرمست است
کمر قتلِ غریبانه ی مهمان بسته است

شاعر:وحید محمدی

____________________________________________________

شعر شب اول محرم مرثیه مسلم بن عقیل (ع)

کوفیان در دلشان کینه ی زهراست نیا
مسلمت را بنگر بی کس و تنهاست نیا

کار این بی صفتان سبّ عمویم علی است
بینشان بغض علی واضح و پیداست نیا

خواستم آب بنوشم که لبم مانع شد
تشنگی وجه شباهت به تو مولاست نیا

لب و دندان من از سنگ شکست و خون شد
لب و دندان تو در نقشه ی اعداست نیا

همه ی غصه ام این است که سنگت بزنند
نیزه و سنگ زدن حرفه ی اینجاست نیا

گر بیایی همه ی اهل حرم می بینند
کمرت تاشده از غصه ی سقاست نیا

پسرانم به فدای پسران تو شوند
حیف از زندگی اکبر لیلاست نیا

ترس دارم که بیایی و ببیند زینب
ته گودال سر نعش تو دعواست نیا

گر بیایی همه ی جن و ملک می شنوند
که «بنیّ…» به لب حضرت زهراست نیا

سر من را که بریدند و به میخی بستند
فکر و ذکرم سر و گیسوی تو آقاست نیا

لااقل دختر خود را تو به همراه نیار
کوفه جولانگه خولی و شبث هاست نیا

ترس دارم ز روی نیزه ببینی آخر
حرمله همسفر زینب کبراست نیا

«دخترم را بغلش کن که کنیزی نرود»
نا مسلمانیِ این شهر هویداست نیا

شاعر: محمدعلی قاسمی

____________________________________________________

شعر شب دوم محرم مناجات با امام حسین (ع)

دلی که خانه ی غیر تو شد حرم نشود
اگر دخیل علم نیست محترم نشود

چه سود در نفس آن کسی که یک لحظه
به عهد عابس و جون تو هم قسم نشود

به زیر قبه تو را از خدا طلب بکنم
خدا کند ز سرم سایه ی تو کم نشود

به شاه تیغ علامت قسم که تا دم مرگ
سرم به غیر در خانه ی تو خم نشود

بهشت مرثیه ات را به هیچ کس ندهد
نصیب گریه کنت گر بهشت هم نشود

به سمت حائر تو سینه خیز می آیم
ز پا اگر که بیفتم، قدم قدم نشود

فدای موی سپیدی که نذر روضه توست
حرام، پول سیاهی که خرج غم نشود

“تو را به خاطر دِرهم چه دَرهمت کردند”
به تیر و نیزه تو را نامنظمت کردند

شاعر: محسن حنیفی

____________________________________________________

شعر شب دوم محرم ورود به کربلا

به گوشم می رسد هر لحظه آوای خدا اینجا
مران ای ساربان محمل که باشد کربلا اینجا

الا حجاج بیت الله خون، احرام بربندید
که کامل می شود با زخم تن حج شما اینجا

شما حجاج بیت الله خون هستید و می بینم
که جای موی سر، سرهایتان گردد جدا اینجا

نه تنها حج ما قربانی پیر و جوان دارد
شود قربانی شش ماهه تقدیم خدا اینجا

زشمشیر هزاران قاتل خون خوار می بینم
هزاران بار گردد اکبرم جانش فدا اینجا

به موج خون میان قتلگه با پیکر بی سر
زنم از حنجر ببریده خواهر را صدا اینجا

به پاس اجر سقایی و قانون علمداری
شود با تیر و خنجر حق عباسم ادا اینجا

کند این امت گم کرده ره تا راه خود پیدا
درخشد راس هفتاد و دو مصباح الهدیٰ اینجا

ندای اِرجعی را در یم خون می دهم پاسخ
که می آید به گوشم از خدا دائم ندا اینجا

شاعر:استاد غلامرضا سازگار

____________________________________________________

شعر شب دوم محرم ورود به کربلا

اینجا کجاست برادر من؟ زودتر بگو
ای یادگــار مــادر من، زودتـر بگـو

این دلهره که در دل زینب فتاده چیست؟
بنگـر به حـال مضطر من، زودتر بگو

منت گـذار و خیمه در این بـادیه مزن
تاج سـرم ، صنـوبر من زودتـر بگو

احساس می کنم که زمان جدایی است
اینگونه نیست دلبر من؟ زودتر بگو

تعبیر خواب کودکی ام یادتان که هست
ای شاخه سار آخر من، زودتر بگو

کم بغض های سینۀ خود را فرو ببر!
حـرفی بزن بـرادر مـن، زودتـر بگو

این غنچه های زیر گلویت نشان چیست؟
باشـد فـدات حنجــر من، زودتـر بگو

حس میکنم که زانوی من بی رمق شده
پشت و پنـاه و یـاور من زودتر بگو

این ریشه های گیسوی من تیر می کشد!
دستی بکش تو بر سر من، زودتر بگو

عباس جور دیگری به حرم می کند نگاه
طوری شده است معجر من؟ زودتر بگو

طفلی رقیه سخت دلش زیر و رو شده
از حــال و روز دختــر من زودتـر بگو

دارم هـراس دیدن گـودال آن طرف
آید صـدای مــادر من زودتــر بگــو

شاعر:مصطفی هاشمی نسب

____________________________________________________

شعر شب دوم محرم مناجات با امام زمان (عج)

تا خدا پیراهنش آویخت عالم گریه کرد
باز حوا نوپریشان کرد آدم گریه کرد

آه با هرکس که زد بیرق پیمبر گفت آه
وای با هرکس که زد مشکی علی هم گریه کرد

ما کنارِ دست زهرا گریه را آموختیم
منبری تا گفت بسم‌الله یک دم گریه کرد

روضه‌خوان چیزی نخوانده هیاتِ ما شد خراب
مادرش غش کرد از بس زیرِ پرچم گریه کرد

با لباسِ مشکی و با اشک ما هم کعبه‌ایم
کعبه احرامِ عزا پوشید زمزم گریه کرد

لطفِ شیرِ مادر و نانِ پدر دارم اگر
تا که گفتم واحسینا چشمهایم گریه کرد

قرن‌ها با نام زینب صبح و شامش خون شده
آی مهدی بازهم با اینهمه غم گریه کرد

شاعر:حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب سوم محرم حضرت رقیه (س)

میان قافله من بیشتر یاد پدر کردم
پدر نام تو بردن جرم بود و من خطر کردم

میامد تازیانه بی مهابا سمت ما بابا
شده دستم سیاه از بس که بر صورت سپر کردم

پس از انشب که از ناقه به روی خاک افتادم
چه شبهاییی که با درد کمر تا صبح سر کردم

من از دوش مو عباس رفتم زیر دست زجر
ببین از کربلا تا شام را با که سفر کردم

تو را با گریه من میخواستم در تشت زر رفتی
لبت را خیزران بوسید من خیلی ضرر کردم

اگرکه سوخته گیسویم و زخمیست ابرویم
از ان باشد که از کوی یهودیها گذر کردم

تو دندانت شکسته من سرم عمه دلش بابا
مپرس از من چرا این‌گفتگو را مختصر کردم

تو را که در بغل دارم دگر بالا چه کم دارم
مرا با خود ببر که چادر رفتن به سر کردم

شاعر:محمدجواد مطیع ها

____________________________________________________

شعر شب سوم محرم حضرت رقیه (س)

آوردمت اینجا سر بابا به سختی
آخر رسیدم من به تو اما به سختی

این روزها خیلی سرت بابا شلوغ است
انقدر ها که می شوی پیدا به سختی

گاهی به نیزه گاه در طشت طلایی
یک شب بیا و بگذران با ما به سختی

بوی غذای هر شب همسایه هامان
آزار داده کودکانت را به سختی

یادت می آید که چگونه می دویدم
عمه عصایم می شود حالا به سختی

چشمان من رو به سیاهی می رود حیف
ای سرجدا می بینمت اینجا به سختی

از آن شب زجرآور صحرای غربت
بالا نمی آید نفس الا به سختی

من گم شدم ای کاش پیدایم نمی کرد
می لرزم از کابوس آن صحرا به سختی

دور از نگاهت بی هوا با قصد کشتن
تا پای جان میزد مرا بابا به سختی

ما را به نام خارجی ها می شناسند
بی زارم از این نامسلمانها به سختی

از کوچه های سنگ دل های شامی
در برده ام این جان زخمی را به سختی

از بس سرم دستم دهانم درد دارد
بی تاب رفتن گشته ام بی تاب سختی

شاعر:حسن کردی

____________________________________________________

شعر شب سوم محرم حضرت رقیه (س)

بی تو بابا رَمقِ بال و پَرم را بردند
شادی زندگی مختصرم را بردند

تا که خاموش شوم رأس تو را آوردند
سود کردم تو رسیدی ضررم را بردند

عوض اینکه بخوانند برایم قصّه
بسکه فریاد کشیدند سَرَم را بردند

بی تو هر صبح لگد بود که بیدارم کرد
خوشیِ اوّل صبح و سحرم را بردند

تار صوتی من از ناله زدن بسته شده
غصّه ها جوهر و نای جگرم را بردند

پای پُر آبله نگذاشت به نیزه برسم
قدرت آمدنِ تا گُذرم را بردند

نوک انگشت شناساند به من روی تو را
مُشت ها سوی دو چشمان تَرم را بردند

ساعد دست نحیفم وسط کوچه شکست
سنگ ها رنگ سفید سِپَرم را بردند

گَردنم بسکه چپ و راست شده با سیلی
حالت خیره شدن از نظرم را بردند

مانده مویم به زیر ناخُن زجر ای بابا
گیسوی بافته تا به کمرم را بردند

بین این قافله همبازی من اصغر بود
نیزه ای دُزد شد و همسفرم را بردند

هیچ کس مثل من از فاطمه ارثیه نبُرد
روضه خوان های پریشان خبرم را بردند

شاعر:مجتبی صمدی شهاب

____________________________________________________

شعر شب سوم محرم حضرت رقیه (س)

پیکرش را کشید یک نامرد
سر او را گرفت دستی سرد
حس غیرت اجین شده با درد
خواهرش داد میزند برگرد

حکم او داده شد , برو زینب
شمر آماده شد , برو زینب

راه دشمن به خیمه ها وا شد
سر یک گوشواره دعوا شد
تا سه ساله غریب و تنها شد
رد دستی بصورتش جا شد

این چه رفتار با یتیمان است ؟
نزنش بی حیا , مسلمان است …

لشکری که گرفت جانش را
پدرش را برادرانش را
لشکری که زد عمه جانش را
لکنت انداخته زبانش را …

مثلا یک نفر از آن “زجر” است
علت لکنت زبان , زجر است

روی صورت چقدر اثر مانده
جای انگشتر پدر مانده
با همان دیدِ مختصر مانده
خیره چشمان او به سر مانده

سوخته از سر و کبود از تن …
فکر کن دختر خودت اصلاً …

بین نامحرمان , زبانم لال
چشم ها , دختران , زبانم لال
صدقه , قرص نان , زبانم لال
حرمله آن میان , زبانم لال

ساقیِ شاه را نیازارد …
غیرت الله را نیازارد …

شاعر:حمیدرضا محسنات

____________________________________________________

شعر شب سوم محرم مناجات با امام حسین (ع)

از جهان گر چه به جز غصه ندیدیم حسین
غم و اندوه شما باز خریدیم حسین

شیوه ی چشم شما بود به دل آتش زد
چقدر از غم تان داغ کشیدیم حسین

آتش عشق تو تا روز ازل شعله کشید
ما چنان دانه ی اسپند پریدیم حسین

تو قتیل العبراتی، تو حسین اشکی
ما هم عمری است به پای تو شهیدیم حسین

قصد، پروانه شدن بود که بر سینه زدیم
پیله ی عشق تو در سینه تنیدیم حسین
**
قامت افراخته بودیم چنان سرو ولی
دخترت را چو بدیدیم خمیدیم حسین

ما به دنبال تو با پای پر از آبله اش
در پی قافله ی روضه دویدیم حسین

آنقدر خار به پاهای من و عمه رسید
تا به این منزل ویرانه رسیدیم حسین

شاعر:امیر عظیمی

____________________________________________________

شعر شب سوم محرم مناجات با امام زمان (ع)

بر درد تنهایی دچارم ای نگارم
پایان ندارد انتظارم ای نگارم

پاییزی ام، هجران امانم را بریده
برگرد ای باغ و بهارم ای نگارم

خواب مرا فکر وصال از من گرفته
هر شب به یادت بی قرارم ای نگارم

آواره ای بودم مرا نوکر نوشتی
نوکر شدن شد افتخارم ای نگارم

با تو که باشم قدر یک دنیا می ارزم
منهای تو، بی اعتبارم ای نگارم

این آبرو، این اشک ها، این مهر زهرا
من هر چه دارم از تو دارم ای نگارم

بخشید اگر ما را خدا لطف خودت بود
ای رحمت پروردگارم ای نگارم

می ترسم از جان کندنم، پیشم میآیی؟
در وقت سخت احتضارم ای نگارم

مثل همیشه آخر کارم، خودم را
دست رقیه می سپارم ای نگارم

کنج خرابه ناله زد فخر دو عالم
بابا بیا امشب کنارم ای نگارم

دیگر نمی بینم سرت را روی نیزه
کم سو شده چشمان تارم ای نگارم

بر ما اسیرانِ زمین خورده نظر کن
بالانشینِ نی سوارم، ای نگارم

شاعر:محمدجواد شیرازی

____________________________________________________

شعر شب چهارم محرم مناجات با امام حسین (ع)

ای راه مستقیم الی الله یا حسین
ای زینت همیشه ی عرش خدا حسین

باید طبیب ها به شما رو بیاورند
نامت دواست ذکر شما هم شفا حسین

دست مرا بگیر که این دست عمری است
بر سینه ام فقط زده سنگ تو را حسین

تنها به اشک روضه تو پاک می شود
بعضی گناه های گنه کار ها حسین

سوءالقضاست مهر تو در دل نداشتن
حُسن القضاست عشق به کرببلا حسین

آشوب درد بودم و حالا به مهر تو
آرامشی عجیب گرفته مرا حسین

محتاج مثل من که چنین سربلند دید؟
محتاج توست زندگی این گدا حسین

می خواستم که دل نسپارم به هیچ خاک
عشق به کربلای تو نگذاشت یا حسین

در خلسه ی حقیقت شبهای روضه هست
حالی که نیست بهتر از آن هیچ جا حسین

تعریف عشق با تو عوض میشود مدام
هر اربعین شروع دوباره ست با حسین

شاعر:حسن کردی

____________________________________________________

شعر شب چهارم محرم طفلان زینب (س)

گفتن از زینب و عشقش به تو کار زهراست
زینبی که همه‌ی دار و ندار زهراست
پرورش یافته‌ی باغ و بهار زهراست
باعث فخر همه ایل و تبار زهراست

عمه نه؛ مادر سادات پس از زهرا اوست
هیچ کس ثانی زهرا نشود، تنها اوست

خواهرت هست و بر این فیض مباهات کند
همه را مست خودش وقت مناجات کند
قبل تکبیر اذان با تو ملاقات کند
بهتر از حضرت عباس مواسات کند

شیرزن نه به خدا خالق غیرت زینب
حافظ خانه‌ی توحید و امامت زینب

نشر این عشق فقط از کرم زینب توست
عاشقی مشق شده با قلم زینب توست
هرچه غم در دل ما هست غم زینب توست
سرّ تربت که شفا از قدم زینب توست

کربلا جلوه‌گهِ محترم زینب شد
پیش‌تر از حرم تو حرم زینب شد

آمده تا که دوباره همه را مات کند
اینکه پیش از همه عاشق شده اثبات کند
نذر اولاد تو یک قافله سادات کند
تو دهی اذن و بر این ذهن مباهات کند

نه نگو ورنه قسم بر لب زینب آید
نام زهرا ببرد تا که گره بگشاید

این دو یوسف دو غلام علی اکبر هستند
این دو تا آبروی عترت جعفر هستند
آشنا با همه آیات مطهر هستند
تربیت یافته‌ی ساقی لشگر هستند

این جگرگوشه و آن پاره‌تن زینب توست
این حسین و دگری هم حسن زینب توست

حرمله کو که سه‌شعبه به کمان بگذارد
کو سنان نیزه به جسم دو جوان بگذارد
شمر کو پا به روی سینه‌شان بگذارد
سرشان را ببرد روی سنان بگذارد

تن‌ِشان را به سُم مرکبشان بسپارد
تا که دست از سر تو قوم لعین بردارد

شاعر: جواد حیدری

____________________________________________________

شعر شب چهارم محرم – حربن ریاحی

فرمانده بودی آمدی سرباز دین باشی
دُر باشی و حُر باشی و مرد آفرین باشی

از حضرت زهرا شفاعت را طلب داری
باید بگویم هر چه داری از ادب داری

چون در حقیقت حضرت زهرا نگاهت کرد
با یک نظر فرمانده ی کل سپاهت کرد

معنی حُرکربلا اینطور شد ساده
هرکس که زهرا شد خریدارش،شدآزاده

نعلین را در کربلا انداختی بر دوش
یعنی به فرمانت شدم آقا سراپا گوش

سرباز اربابی و حکم آمد از آن بالا
فرماندهی لشکر صدیقه ی کبرا

تو در حقیقت چون که بر ارباب پیوستی
روز نخستین راه را روی خودت بستی

روز نخستین صحبت ارباب پاکت کرد
روز دهم تاثیر کرد و سینه چاکت کرد

پیوستنت تاریخ را یکدفعه برگرداند
بیش ازهمه این بازگشتن شمر را سوزاند

یک بار با برگشتنت یک بار با جنگت
یعنی دودفعه شمر افتاده ست در چنگت

فرمانده ی محض سپاه توبه کارانی
ازاین جهت درد مرا هم خوب میدانی

یک آیت از مجموع اعجاز حسینی تو
چون اولین سردارِ سرباز حسینی تو

درکربلا ازاین جهت مثل علی هستی
که بر سر خود دستمال زرد را بستی

آن دستمالی که حسین از مادرش دارد
حُر مثل سربندی همان را بر سرش دارد

پیداست بر انگشتر کرب و بلا دُرّی
زهرا خریدار تو شد ازاین جهت حُرّی

یعنی گریز روضه ی حُر میشود کوچه
یعنی ازآن نامردها پُر میشود کوچه

شاعر:مهدی رحیمی

____________________________________________________

شعر شب چهارم محرم طفلان حضرت زینب (س)

با تمامِ هستی‌ات خود را ندیدن مشکل است
سخت‌تر از خود زِ اولادَت بُریدن مشکل است
نیمه شب از خوابِ طفلانت پریدن مشکل است
بعدِشان یک لحظه حتی آرمیدن مشکل است

یک شبه یکباره یک‌دَم قَد خمیدن مشکل است

از جگر از جان مگو وقتی که مادر نیستی
از غمِ طفلان مگو وقتی که مادر نیستی
از دلی سوزان مگو وقتی که مادر نیستی
آه از باران مگو وقتی که مادر نیستی

داغِ مادر را فقط قدری چشیدن مشکل است

از همه از هرکسی او بیشتر آورده است
هرکه با سر آمده خانم سه سر آورده است
او فقط خود را نه بلکه دو پسر آورده است
دو پسر نه دو سپر نه دو جگر آورده است

قبلِ قربانی شدن شانه کشیدن مشکل است

داد اول بازهَم روزیِ میکائیل را
بعد از آن خانم تَفَقُد کرد عزرائیل را
بعد لطفی کرد با پا بالِ جبرائیل را
بعد هم آورد از خیمه دو اسماعیل را

آه ابراهیم این غم را شنیدن مشکل است

زینب آمد یا که نه می‌آمد آنجا فاطمه
زینب است این یا حسن یا که علی یا فاطمه
گفت عباس از ادب این کیست آیا فاطمه؟
لافتا الا علی لا سیف الا فاطمه

کربلا را بی حضورش آفریدن مشکل است

در شُکوهِ او علی را حق تعالی ریخته
در حجابِ او خودش را نیز مولا ریخته
تشنه است اما به زیرِ پاش دریا ریخته
کاسه آبی پُشتشان با گریه زهرا ریخته

گفت پیشِ محضرش با سر رسیدن مشکل است

با برادر گفت آقاجان دو جانم را ببین
پیشِ رویِ خود تمامِ خانِمانم را ببین
پیرمردِ این حرم دو نوحه خوانم را ببین
ای جوانمُرده کمی دو نوجوانم را ببین

بعدِ اکبر ماندن و جامه دریدن مشکل است

چادرِ مادر به سر کرد و از این غم گریه کرد
گریه کرد و پیشِ او اربابِ عالم گریه کرد
گریه کرد و پشتِ او عباس یکدَم گریه کرد
زیرِ لب تا گفت مادر ، مادرش هم گریه کرد

گفت بی سوگند از اینجا پریدن مشکل است

بِینِ خیمه بود و می‌آمد صدایِ بچه‌ها
مادر است و کاش میرفت او بِجای بچه‌ها
حیف آبی نیست ریزد پُشتِ پای بچه‌ها
وای می‌آمد زِ میدان ناله‌های بچه‌ها

دیدنش که هیچ مادر را ندیدن مشکل است

اینکه هردَم با شهیدان بود حالا نیست نیست
اینکه با اکبر پریشان بود حالا نیست نیست
با حسینِ خویش نالان بود حالا نیست نیست
زیرِ تیر و سنگ‌باران بود حالا نیست نیست

از میانِ نیزه‌ها مادر شنیدن مشکل است

ناله‌ها می‌آمد و زینب صدا میزد حسین
حالشان بَد میشُد و زینب صدا میزد حسین
یک نفر سَر میزد و زینب صدا میزد حسین
گفت عونَش اَشهدُ… و زینب صدا میزد حسین

سمتِ او در بِینِ نامحرم دویدن مشکل است

شاعر: حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب چهارم محرم طفلان حضرت زینب (س)

باید که راه بر دل تو واکنم حسین
تا کِی به غربت تو مُدارا کنم حسین

یک گوشه می‌نشینم و هِی گریه میکنم
شاید میان قلب تو غوغا کنم حسین

حالا که از غم علی‌اکبر تو تا شدی
باید به محضر تو کمر تا کنم حسین

موی سفید بعد علی در سرت نماند
هر غصّه تو را به دلم جا کنم حسین

پیش زنان و اهل حرم خجلتم نده
پیش تو من چقدر تقلّا کنم حسین

من حاضرم به جای تلافی خنده ها
با خون دوای غربتت امضا کنم حسین

طفلان خانه زاد مرا هم قبول کن
خواهم که سر به پیش تو بالا کنم حسین

*” وقتی قسم به معجر زینب قبول نیست”
مجبورم اینکه صحبت زهرا کنم حسین

راضی مشو که همره طفلان بیایم و…
در زیر سنگ جسم تو پیدا کنم حسین

راضی مشو که ببینند بر سرت
با قاتلان مست تو دعوا کنم حسین

راضی به مو کشیدن من پیش شان مشو
دیگر چگونه درد خود افشا کنم حسین

پیش پسر کشیده به مادر زدن رواست؟
آیا دوباره فاشِ مُعمّا کنم حسین

*مصرعی از محمد سهرابی

شاعر:مجتبی صمدی شهاب

____________________________________________________

شعر شب چهارم محرم مناجات با امام زمان

عمری گریستی و غَمَت ناشنیده ماند
در سینه‌ات صدایِ تو ای نورِدیده ماند

هیات تمام شد همه رفتند شام قبل
اما هنوز مادرِ قامت خمیده ماند

از گریه چشم خون شد و مویت سفید شد
از ناله سینه آتش و رنگت پَریده ماند

اینجا همه شبیه تو مِشکی‌ست رَخت ما
همرنگ تو شدیم و عبایت ندیده ماند

کاری برای عصر ظهورت نکرده‌ایم
اینجا چقدر میوه‌ی کالِ نچیده ماند

احساسِ ما به آمدن تو چه فایده
وقتی کلام سیدِ ما ناشنیده ماند

ظرفیت شنیدن یک روضه را بده
عمری گذشت و مقتل آن سر بُریده ماند

حق می‌دهم اگر به سر و سینه میزنی
بر رویِ عمه‌های تو جایِ کشیده ماند

قربانِ آن دو چشم که گریانِ زینب است
ای وای از غمت شبِ طفلان زینب آست

شاعر:حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب پنجم محرم حضرت عبدالله بن حسن (ع)

نالۀ غربتی از کرببلا می آید
حاجی عشق به میعاد منا می آید

راه را باز نموده همه تعظیم کنید
پسر شیرِ جمل عبدخدا می آید

محک عشق کجا بر سرسن و سال است
کودک اما یلی انگشت نما می آید

کرسی عرش خدا گوشۀ گودال شده
پا برهنه به ملاقات خدا می آید

نه زره دارد و نه خوود و نه شمشیر عجب
چه کریمانه به معراج دعا می آید

می دود عمۀ ما سوی مسیری ای وای
درحرم بی ادبی چکمه به پا می آید

خیره شد برق نگاهم به نوک شمشیری
بی هوا این لبۀ تیغ کجا می آید

دست خود را سپر حنجر یارم کردم
ته گودال سرم باز چه ها می آید

بین آغوش عمو بودم و کندند سرم
ناله و شیون ام النجبا می آید

آنقدر روی ضریح بدنش راه مرو
جان ندادست و زحلقوم صدا می آید

جگر خواهر او ریخت بهم بس کن شمر
گیسوان سر او ریخت بهم بس کن شمر

آمدی سر ببری تیز بکن خنجر را
از قفا حنجر او ریخت بهم بس کن شمر

بی حیا دست که داری به نوک چکمه چرا
گیسوی مادر او ریخت بهم بس کن شمر

این چه رسمیست عرب نیزۀ خود میشکند
همۀ پیکر او ریخت بهم بس کن شمر

شاعر:قاسم نعمتی

____________________________________________________

شعر شب پنجم محرم حضرت عبدالله بن حسن (ع)

ای عمو تا نالۀ هَل مِن مُعینت را شنیدم
از حرم تا قتلگه با شور جانبازی دویدم

آنچنان دل بُرد از من بانگ “هَل مِن ناصِر” تو
کآستینم را ز دست عمّه ام زینب کشیدم

گرچه طفلی کوچکم امّا قبولم کن عمو جان
بر سر دست تو من قربانی شش ماهه دیدم

کس نداند جز خدا کز غصّۀ مظلومی تو
با چه حالی از کنار خیمه تا مقتل رسیدم

تا بُرون از خیمه گه رفتی دل من با تو آمد
تو به رفتن رو نهادی من ز ماندن دل بُریدم

دست من افتاد از تن گو سرم بر پایت اُفتد
سر چه باشد؟ تیر عشقت را به جان خود خریدم

بانگ “وا اماه” سر دادم چو بازویم شکستند
سوختم تا آه زهرا را دم آخر شنیدم

جای بابایم امام مجتبی خالی است اینجا
تا ببیند من به قربانگاه تو آخر شهیدم…

شاعر:استاد غلامرضا سازگار

____________________________________________________

شعر شب پنجم محرم حضرت عبدالله بن حسن (ع)

رها کن عمه مرا باید امتحان بدهم
رسیده موقع آنکه خودی نشان بدهم

رها کن عمه مرا تا شجاعت علوی
نشان حرمله و خولی و سنان بدهم

دلم قرار ندارد در این قفس باید
کبوتر دل خود را به آسمان بدهم

عمو سپاه حسن می رسد به یاری تو
من آمدم که حسن را نشانتان بدهم

عمو شلوغی گودال بیش از اندازه است
خدا کند بتوانم نجاتتان بدهم

سپر برای تو با سینه می شوم هیهات
اگر به نیزه و شمشیرها امان بدهم

مگر که زنده نباشم که در دل گودال
اجازهء زدنت را به کوفیان بدهم

من آمدم که شوم حائل تو با عمه
مباد فرصت دیدن به عمه جان بدهم

عمو ببین شده دستم ز پوست آویزان
جدا شود چو علمدار اگر تکان بدهم

کسی ندیده به گودال آنچه من دیدم
عمو خدا نکند من ز دستتان بدهم

صدای مرکب و نعل جدید می آید
عمو چگونه خبر را به استخوان بدهم

فقط نصیب من و شیرخواره شد این فخر
که روی سینۀ مولای خویش جان بدهم

عزیز فاطمه انگشتر تو را ای کاش
بگیرم و خودم آن را به ساربان بدهم

برای آنکه جسارت به پیکرت نشود
خودم لباس تنت را به این و آن بدهم

شاعر:مهدی مقیمی

____________________________________________________

شعر شب پنجم محرم حضرت عبدالله بن حسن (ع)

از نسل حیدرم، حسنی زاده ام عمو
از کوچکی به دست تو دلداده ام عمو
با سن و سال کوچکم آماده ام عمو
افتاده ای زمین و من افتاده ام عمو

حالا زمان مردی و پیکارم آمده
بابایم از مدینه به دیدارم آمده

کشته شدن به راه تو باشد سعادتم
چشم انتظار لحظه پاک شهادتم
من هم مدافع حرمم، از ارادتم
هوهوی ذوالفقار من اوج عبادتم

ابن الحسن فدای جراحات پیکرت
من مرده ام مگر که بیفتد ز تن سرت

دیدم بریده شد نفسِ ربنایِ تو
در زیر دست و پاست عمو دست و پای تو
می آمد از اَواخرِ مقتل صدای تو
از خیمه آمدم که بمیرم برای تو

خوردم قسم به فاطمه، تا زنده ام عمو
با سنّ کم برای تو رزمنده ام عمو

هرطور شد دویدم و بی حال دیدمت
در زیر چکمه ها چه بد اقبال دیدمت
اصلاً تو را بدون پر و بال دیدمت
وقتی رسیدم، در تهِ گودال دیدمت

دیدم که شمر روی تنت راه می‌رود
دارد نفس ز سینه ی تو آه، میرود

دستم اگر شکسته، فدایِ سرِ شما
این حنجرم فدای علی اصغرِ شما
امروز که فتادم عمو در برِ شما
شد زنده روضه های غمِ مادر شما

از مادرت شکست اگر پهلو ای عمو
از من بریده شد به رهت بازو ای عمو

شاعر:رضا باقریان

____________________________________________________

شعر شب پنجم محرم حضرت عبدالله بن حسن (ع)

لشکری سنگ زد و تیر به ترفند آمد
حرمله خیر نبینی! نفسش بند آمد

شمر لبخند زد و غائله از تب افتاد
خاک عالم به سرم! شاه ز مرکب افتاد

لشکر کفر از این صحنه به تکبیر افتاد
شاه تنها، ته گودال بلا گیر افتاد

تشنگی،تشنه ی تسبیح و سجودش می کرد
نیزه ای پیله به لبهای کبودش می کرد

زیر سنگینی یک چکمه تقلا می کرد
مجتبی زاده ای از دور تماشا می کرد

سایه ی تیغ جفا، زیر گلویش که رسید
یادگار حسنش داخل گودال دوید

پا برهنه، جگرش را به سر دست گرفت
نعره ای زد؛ مدد از ساقی سرمست گرفت

بانگ برداشت، زبان ها ز سخن افتادند
کینه توزان جمل یاد حسن افتادند

دست خالی به هواداری عشق آمده بود
با لبی تشنه به غمخواری عشق آمده بود

بی سپر بود، ولی عزم یداللهی داشت
بابت زخم فدک نیت خون خواهی داشت

تیغ اگر داشت،چه درسی به جنم ها می داد
پاسخ شبهه ی صلح پدرش را می داد

لحظه ای کار قدم هاش به لرزش نکشید
هیچ کس بر سر او دست نوازش نکشید

در عوض،جای نوازش به غمش خندیدند
به غرور پدر بی حرمش خندیدند

هاتفی گفت: یتیم است،مراعات کنید!
نیزه ای گفت:حسینی ست،مجازات کنید!

تیغ بیرون ز غلافی به تکاپو افتاد
عاقبت قرعه به افتادن بازو افتاد

نوه ی فاطمه را از سر کینه کشتند!
به همان شیوه ی مرسوم مدینه کشتند

شاعر:وحید قاسمی

____________________________________________________

شعر شب پنجم محرم مناجات با امام زمان (عج)

اشکهایِ ما به دامانِ کریمی میرسَد
نامه‌یِ حاجاتِ ما با یاکریمی میرسَد

هرکه در این روضه می‌آید برای معرفت
پایش آخر بر صراطِ مستقیمی میرسَد

هرچه از منبر جدا بودم ضرر دیدم ضرر
خوش به آنکه محضرِ عبدالعظیمی میرسَد

پرده‌ها اُفتاد تا چیزی نفهمیم از غمت
ما نمی‌میریم چون لطفِ عظیمی میرسَد

بوی تربت میرسَد از آن محاسن از حرم
هر کجایی بویِ سیبت با نسیمی میرسَد

رحمتت در این مجالس خوب و بد را جمع کرد
حتم دارم بر سرم دستِ رحیمی میرسَد

این دو شب این گریه‌ها بوی یتیمی میدهد
این دو شب با مادری مردِ کریمی میرسَد

شاعر:حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب پنجم محرم مناجات با امام زمان (عج)

دلِ شکسته‌ی ما را به مَرهمی دریاب
مرا که خسته شدم این مُحَرمی دریاب

به سر به زیریِ ما ، شَرمِ ما ، تَرَحُم کُن
نه مَرحمیم برایت نه مَحرَمی دریاب

کمِ تو از سرِ ما که زیاد هم باشد
تو را به جانِ عزیزت مرا کمی دریاب

شبیهِ حالِ شماییم حالِ ما را که
نشسته‌ایم به گیسویِ دَرهمی دریاب

مرا که روزیِ خود را از این و آن جویَم
مرا که میروم آقا به هر غَمی دریاب

حیاتِ ما همه از گریه است پایِ حسین
دو چشمِ خُشکِ مرا هم به زمزمی دریاب

هزار شُکر فقط با حسین کار داریم
هزار شُکر که داریم عالمی دریاب

شاعر:حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب پنجم محرم حضرت عبدالله بن حسن (ع)

لب گودال زمین خورد و به دریا افتاد
آن قدر نیزه تنش دید که از پا افتاد

سنگ ها از همه سو سمت عمو آمده اند
یک نفر در وسط معرکه تنها افتاد

بر روی خاک که با صورت خونین آمد
تیرها در همه جای بدنش جا افتاد

در دهانی که پر از خون شده… بی هیچ خبر
نیزه ای آمده و ذکر خدایا افتاد

عرق مرگ نشسته است به پیشانی او
بر سر سینه کسی آمده با پا افتاد

“زیر شمشیر غمش رقص کنان آمده ام”
قرعه ی کار به نام من شیدا افتاد

“بعد از این دست من و دامن آن سروِ بلند”
که چنین پای دم آخرش از پا افتاد

بازویم ارثیه ی فاطمه باشد که کبود
پیش چشمان پُر از گریه ی بابا افتاد

خوب شد مثل پدر مثل عمو عباسم
سرِ من در بغل حضرت آقا افتاد

خوب شد کشته شدم، اهل حسد ننوشتند
پسر مرد جمل از شهدا جا افتاد

شاعر:علیرضا لک

____________________________________________________

شعر شب ششم محرم حضرت قاسم (ع)

در بین روضه ایم و به ما شد عنایتی
جز گریه بر حسین نداریم عادتی

ما وارثان گریه ء آدم شدیم پس
داریم تا ابد به خلائق شرافتی

این افتخار ماست که در زیر آسمان
فرموده فاطمه که به روضه تو دعوتی

در نامه ء عمل چه هراسی است روز حشر
که غیر آه و گریه نباشد عبادتی

این اشکها دوای تمامیِ زخم هاست
اشکی ببار تا که نماند جراحتی

جز مهر و لطف چیز دگر ما ندیده ایم
در این بساط شامل خیر و محبّتی

این خانه ، خانه ایست که جُونِ سیاه رو
گردد سفید رو و شود دُرِّ قیمتی

آقای خانه بر سر هر چه شهید رفت
بهتر از این کجاست چنین اُوج عزّتی

این خانه ایست مرگ عسل میشود در آن
بر کام هر که کرد ز جانان حمایتی

قاسم اگر به معرکه آمد اراده بود
تا که حسن به جلوه نماید قیامتی

قاسم به معرکه رُخِ بابا سفید کرد
اَزرق دو نیمه شد چه خروشی چه هیبتی

پایش نمیرسید اگر بر رکاب اسب
شد قد کشیده مثل عمو بعدِ ساعتی

با نعل ها زبس به رُخش بوسه ها نشست
دیگر چه چهره ای چه جمالی چه صورتی

بالا سرش صدای شکستن زیاد بود
شد کربلا مدینه که دارد حکایتی..‌

شاعر :مجتبی صمدی شهاب

____________________________________________________

شعر شب ششم محرم مناجات با امام زمان (عج)

یوسفِ گُمگشته‌ای دارد دلِ کنعانی‌ام
شمعم و در خویش میریزم شبی بارانی‌ام

آه احساسِ مرا ای کاش میفهمید شهر
من به دنبالِ توام بس نیست سر گردانی‌ام؟

چند روزی مثلِ تو صبح و شبِ ما گریه شد
چند چین اُفتاده مانندِ تو در پیشانی‌ام

من که ارزان میفروشم تو گرانش میخری
می‌شود با هِق هِقی شش گوشه‌ای ارزانی‌ام

خانه‌ات آباد با گریه خرابم می‌کنی
من خرابِ روضه هستم تشنه‌ی ویرانی‌ام

آب می‌نوشم ولی انگار آتش می‌شوم
آب می‌نوشم ولی با آب می‌سوزانی‌ام

شیعَتی مَهما شَرِبتُم ماءَ عَذب وای من
یاد لبهایش فقط یک عمر می‌گریانی‌ام

یک حسن جانم بگو ماهم گریبان میدریم
شب شبِ درد یتیمی شد اگر طوفانی‌ام

شاعر :حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب ششم محرم شهادت حضرت قاسم (ع)

نجمه در خیمه پریشان شدنت را چه‌کند
یک حرم چاک گریبان شدنت را چه‌کند

گفت دنبالِ تو عمه چقدر ماه شدی
حسرتِ مثلِ حسن جان شدنت را چه‌کند

سعی کردم که نفهمند چه شد با تو ، عمو
قدِ عباس نمایان شدنت را چه کند

بی زره رفتی و عباس به قربانت رفت
حال ای حنجره قربان شدنت را چه‌کند

اینقدر چگ مزن روی زمین پیشِ حسن
پدرت دست به دامان شدنت را چه‌کند

دیدم انگشت به دندان شدن لشکر را
مانده بود اینهمه طوفان شدنت را چه‌کند

کاش می‌شد که نفهمند یتیمی که نشد
نیزه هم ماند خرامان شدنت را چه‌کند

با همین پیرهنِ ساده تو را چشم زدند
سنگ فهمید به میدان شدنت را چه‌کند

آنقدر خورد که دندانِ تو را با خود بُرد
سنگ دانست که خندان شدنت را چه‌کند

هِی سپاه از روی تو رد شده و برمی‌گشت
حال این دشت فراوان شدنت را چه‌کند

سینه‌ات نرم که شد مادرم آمد اما…
مادرم پاره‌ی قرآن شدنت را چه‌کند

خوش دلم بود عزیزم ضربانم باشی
نوجوانم نشد آخر که جوانم باشی

شاعر:حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب ششم محرم شهادت حضرت قاسم (ع)

چه کنم تا لبِ تو ناله‌ی بابا نَکِشد
صبر کن صبر که اشکم به تماشا نَکِشد

نجمه دنبالِ تو از خمیه دوید اما حیف
تا زدی ناله عمو زود رسید اما حیف

سنگ برداشته اما به لبِ ماه زدند
ترسم این بود که چشمت بزنند ، آه زدند

در مسیرِ نَفَسَت چیست مزاحم شده است
قاسمی داشتم اما دو سه قاسم شده است

به یتیمیِ تواین قوم چه بَد خندیدند
همگی آنکه زد و آنکه نَزَد خندیدند

باد مویِ تو بهم ریخت مرا ریخت بِهَم
عطر و بویِ تو بِهَم ریخت مرا ریخت بِهَم

خواستی تا که بگویی به عمویت بابا
گفتگویِ تو بِهَم ریخت مرا ریخت بِهَم

نیزه‌ای آمد و حسرت به دلم ماند که ماند
تا گلویِ تو بِهَم ریخت مرا ریخت بِهَم

دو سه اَبرو به رویِ اَبرویِ تو وا کردند
نعل رویِ تو بِهَم ریخت مرا ریخت بِهَم

دیر شد تا برسم بر سرِ اکبر کم شد
آمدم زود ولی باز تنت دَرهَم شد

سنگ بر رویِ تو خورد اَبرویِ من درد گرفت
تا به پهلوی تو زد پهلویِ من درد گرفت

همه گفتند که از کوچه سهیم است زدند
هرچه گفتیم یتیم است یتیم است زدند

تیغشان برتو نه بر سینه‌ی پیغمبر خورد
دستِ من بود که با دیدنِ تو بر سر خورد

در تو دیدم حسنم را که دوباره می‌خواند
روضه‌ی سیلیِ دستی که به نیلوفر خورد

ایستادم به رویِ پنجه پا اما حیف
دستش از رویِ سرم رد شد و بر مادر خورد

شاعر:حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب ششم محرم شهادت حضرت قاسم (ع)

بي تو در بين حرم بانگ عزا افتاده
واي قاسم، عوضِ وا عطشا افتاده

چاره اي كن كه نمانند به رويِ دستم
عمه ات از نفس و نجمه ز پا افتاده

گيسويِ مادرِ تو باز شده در خيمه
تا كه گيسويِ تو در دستِ بلا افتاده

كار، كارِ نظر شومِ حرامي ها بود
اگر اين لاله ي انگشت نما افتاده

به دلم ماند عمو نَه، كه بگويي بابا
لبت از زمزمه و خنده چرا افتاده؟

خيز شايد كمكِ لرزش پايم باشي
كارم از رفتن اكبر به عصا افتاده

شده دشوار تماشاي تو از سمت حرم
چقَدَر سنگ ميانِ تو و ما افتاده

لشگري قصد طواف تو رسيد و رد شد
بدني حال در اين سعي و صفا افتاده

دست در زيرِ تنت برده ام و ميپرسم
بين اين ساقه چرا اين همه تا افتاده؟

قد كشيدي كمي از پا و كمي از سينه
بينِ اندام تو اين فاصله ها افتاده

هركجا تاخته اسبي كمي از تو رفته
لخته خونت همه جا در همه جا افتاده

كاكُلَت كنده شد و حرمله در مُشتَش برد
اثر پنجه ي او در سر و پا افتاده

ميبرم تا درِ خيمه قد و بالايت را
چند عضوي ز تو اي واي كجا افتاده؟

شيشه يِ عمرِ من آرام نفس كِش بدجور
استخوان هايِ شكسته به صدا افتاده

اي ضريحِ حسنم، زود مُشَبَّك شده اي
در حرم با تو دمِ واحسنا افتاده

شاعر:حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب هفتم محرم مناجات با امام زمان (عج)

نبار بارون که من بارونم امشب
پریشونم ، پریشون خونم امشب
بیا آقا بیا دورت بگردم
به دنبالِ تو سرگردونم امشب

تو این روضه گرفته ریشم آقا
بیا اینجا کمی اَبری‌شَم آقا
یکم از تشنگی تو سهم من کن
بخون روضه بزن آتیشم اقا

ببین ساز فراقت کوک کوکه
غم تو حاصلش سیروسلوکه
اگه می دیدمت می دیدم ازغم
روپیشونیت پراز چین وچروکه

من و تو این عزاها طاهرم کن
رسیدم جان زهرا طاهرم کن
بزاردعاشق بشم از تو بخونم
منو مانندِ باباطاهرم کن

بزار از درد تنهایی بخونم
از این صبر و شکیبایی بخونم
گمونم پیش گهواره نشستی
بزار امشب که لالایی بخونم

اگه عباس هم بازوش زمین خورد
اگه باضربه‌ای اَبروش زمین خورد
اینا سخته ولی نه سختر از این
که آقام رو زد اما روش زمین خورد

شاعر:حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب هفتم محرم حضرت علی اصغر (ع)

جانِ هرکس دوست داری، جانِ من آرام تر
دست و پا را گم نکن،ناله مزن آرام تر

دست و پا کمتر بزن بیرون کشم این تیر را
می کُشی آخر مرا ای بت شکن ..آرام تر

شیرخواره کودکم! آماده ای؟ وای از دلم
تیر را بیرون کشیدم ، خسته تن ..آرام تر

گوش تا گوشت عجب ذبحی شده بی عیب و نقص
سر که آویزان شده گلگون بدن ..آرام تر

باز هم کُشتی مرا با خنده هایِ آخرت
می زنم بوسه بر این غنچه دهن ..آرام تر

مادرت ایکاش از خیمه نیاید دیدنت
می برم دفنت کنم دور از دو زن ..آرام تر

مطمئنم سُمّ مرکب ها به تو خواهد رسید
می شوی مانندِ من صدپاره تن ..آرام تر

شاعر: محسن راحت حق

____________________________________________________

شعر شب هفتم محرم حضرت علی اصغر (ع)

هرم لبهای تو آتش زده جانم پسرم
قصه ی آب برای تو بخوانم پسرم

پسر ساقی کوثر به چه کاری افتاد
کشته ی طعنه ی این زخم زبانم پسرم

داغ تو چون علی اکبر کمرم را تا کرد
نعره خواهم زنم از دل نتوانم پسرم

مادرت دیده به راه است که سیراب آیی
با چه رویی تن تو خیمه رسانم چه کنم

بی هوا تیر رسید و نفسم بند آمد
با نگاه تو گرفته ست زبانم پسرم

خون من گردن آنکس که گلوی تو برید
حسرت بوسه نهاده به لبانم پسرم

صبر کن تا پر قنداقه ی تو پاره کنم
سخت جان می دهی ای راحت جانم پسرم

ز ترک های لبت بوسه گرفتن سخت است
خندۀ آخر تو برده توانم پسرم

می کَنم قبر تو را دور ز چشم مادر
پدرم داده ره چاره نشانم پسرم

با وجودی که کنم قبر تو یکسان با خاک
باز هم جان تو بابا نگرانم پسرم

شاعر:قاسم نعمتی

____________________________________________________

شعر شب هفتم محرم حضرت علی اصغر (ع)

از عطش مستی ودر سینه شَرَر داری تو
گریه سر کرده ای و حالِ دگر داری تو

ظاهراً دستِ تو بسته است در این قنداقه
بال ،واکرده ای و عزمِ سفر داری تو

سر کشیدی که ببینند و گلو را بزنند
ای جگر گوشه ی من بسکه جگر داری تو

بی زره آمده ای حیدرِ در گهواره
نه به کف، تیغ گرفتی نه سپر داری تو

حرمله عقده ی خود را سرِ تو خالی کرد
ارثی از محسن وافتادنِ در داری تو

بی هوا حنجرِ تو پاره شد وخون پاشید
کِی ، توانِ لگدِ تیرِ سه پر ،داری تو

من سرِ تشنکیِ تو به همه رو زده ام
پسرم جای، در این قلبِ پدر داری تو

حنجرت پاره شده با ز به من می خندی
زِ پریشانیِ حالم که خبر داری تو

با چه روئی پسرم سوی حرم برگردم
مادری دلنگران ،دیده ی تر ،داری تو

ترسم این است سرِ راسِ تو دعوا گردد
طاقت نیزه سواری چقَدَر داری تو؟

خونِ تو کارِ علمداریِ عباس کند
با همین پیکرِ بی سر شده ،سرداری تو

شاعر:قاسم نعمتی

____________________________________________________

شعر شب هفتم محرم حضرت علی اصغر (ع)

از شبِ هفتم به اهل خیمه بستند آب را
تشنگیِ کودک شش ماهه برده تاب را
از دوچشمِ مادرش ، آری ، گرفته خواب را
او دراورده به گریه ، از عطش ، مهتاب را

کل خیمه در پیِ آبی برای این پسر
ما همه بودیم تشنه ، لکن اصغر تشنه تر

دشمنان با اشکِ چشمِ من ، تسبم میکنند
بی علی هستند و قطعا قبله را گم میکنند
شاید اینها بر منِ خسته ترحم میکنند
این غدیرِ خونیِ مارا کمی خُم‌ میکنند

بردمش من اصغرم را سمتِ میانِ نبرد
هیچکس یک قطره آبی هم به ما هدیه نکرد

تازه ، من دیدم که تیری هم به سمتِ ما زدند…
کل لشکر تیر را دیدند و از خود جا زدند
تا سفیدیِ گلو ، چون ماه ، شد پیدا ، زدند
آب ، هیچ اصلا! چرا با تیر ، کودک را زدند؟

داشتم میگفتم از خشکیِ لب هایش ولی
آه… ، بدجوری به خود پیچید یک دفعه علی

گرچه لشکر خواستند آبی دهند ، اما نشد
هیچکس بهرِ کمک کردنِ به کودک پا نشد
اصغر از این همهمه حتی دو چشمش وا نشد
گفتم: اصغر رو زدم! شرمنده ام بابا ، نشد…

حال من ماندم میانِ خیمه و این دشمنان
مانده ام حیران و سرگردان ، میانِ این و آن…

کودکِ شش ماهه‌ی من ، سوخته بال و پرش
بین قنداقِ پر از خون است ، جسمِ اطهرش
روی یک دستم تنش ، برروی یک دستم سرش
حال بفرستم کدامش را برای مادرش؟

تیر خورده جای شیر و خواب رفته اصغرم
بهرِ خوابیدن ، علی را پشتِ خیمه میبرم

آرزو دارم نبیند مادرش این صحنه را
پیکرش در بین قنداق است و سر از تن جدا
خاک میکردم علی را در زمین کربلا
ناگهان هم مادرش آمد به پشتِ خیمه ها

کاش وقتی که میانِ خون نشستم ، بی پناه
مادرم هرگز نیاید گوشه ای از قتلگاه…

شاعر :محمدحسین چاوشی

____________________________________________________

شعر شهادت حضرت علی اکبر (ع)

کار من نیست تنت را ز زمین بردارم
مثل این است که از خاک نگین بردارم

عضو های تو در این بادیه تکثیر شدند
همه ی گرگ صفت ها ز تنت سیر شدند

تا کنار تو مرا محتضر و گریان دید
پدری در صف دشمن پسرش را بوسید

من کنار تو شکستم همه این را دیدند
نیزه ها یک به یک اعضای تو را دزدیدند

شده یک تیر ولی چند نشان کشتن تو
مجلس ختم حسین است کنار تن تو

خیز از جا و ببین سخت ترین مرحله ها
از حرم آمده عمه وسط حرمله ها

نیزه ها از کمر تا شده اش دور شوید
هر چه از جسم علی برده به من پس بدهید

ترسم این است که در دشت تنش گم بشود
نکند زینتیِ نیزه ی مردم بشود

شاعر:حسن کردی

____________________________________________________

شعر شهادت حضرت علی اکبر (ع)

صحنهٔ روضه در این جمله مجسم باشد
پشت هر قدّ رشیدی دو قد خم باشد

مادری تر زهمه ؛راه برو؛کیف کنم
دیدن قامت تو لذت عمرم باشد

در پی ات آمدم از خیمه محاسن بر دست
بسکه شان تو در این رتبه معظم باشد

بازمین خوردن تو زندگیم ریخت بهم
حق بده تا به قیامت کمرم خم باشد

از کجا تا به کجا پیکر تو ریخته است
هرچه می چینم عزیزم بدنت کم باشد

تاکه زانوم زمین خورد همه خندیدند
باغمت شادی این قوم فراهم باشد

چه کنم پیکر تو از بغلم می ریزد
صد و ده تا پسر امروز به دستم باشد

تو چه گفتی که چو مادر دهنت را بستند
دنده ی خورد شده شاهد حرفم باشد

کوچه ای باز شد و از دوطرف می خوردی
جای صد ضربه به روی بدنت هم باشد

پای ناموس ؛وسط آمده برخیز علی
عمه ات بی من و تو بی کس و محرم باشد

شاعر:قاسم نعمتی

____________________________________________________

شعر شب هشتم محرم حضرت علی اکبر (ع)

دیدم اعضای تنت را جگرم سوخت علی
پاره های بدنت را جگرم سوخت علی

ناگهان زانویم افتاد زمین چون دیدم
طرز چانه زدنت را جگرم سوخت علی

چه کنم عمه نبیند بدن حمزه ای اَت
مُثله دیدم بدنت را جگرم سوخت علی

لخته خونی که برون از گلویت آوردم
ریخت خون دهنت را جگرم سوخت علی

باورم نیست که جسمت ز نظر پنهان است
نیزه بینم کفنت را جگرم سوخت علی

یوسفم ،کاش که می شد به میان حرمت
ببرم پیرهنت را جگرم سوخت علی

آن لبانی که اذان گفت، بهم ریخته است
خُرد بینم دهنت را جگرم سوخت علی

داغ پرپر شدنت جای خود، امّا بینم
داغ بی سر شدنت را جگرم سوخت علی

این همه نیزه میان بدنت گم شده است
با که گویم محنت را جگرم سوخت علی

از همان دور شنیدم رجزت را پسرم
این حسین و حسنت را جگرم سوخت علی

نعرة حیدری و نالة یا زهرایت
می شنیدم سخنت را جگرم سوخت علی

نشد آخر لب عطشان تو را آب دهم
چه کنم سوختنت را جگرم سوخت علی

گر نیایند جوانان حرم یاری من
که بَرَد خیمه تنت را جگرم سوخت علی

شاعر:محمود ژولیده

____________________________________________________

شعر شب هشتم محرم مناجات با امام زمان (عج)

حیف دلی صرفِ انتظار نکردیم
کار زیاد است و ما کار نکردیم

زحمت ما با تو بوَد حضرتِ رحمت
غیر گِره رویِ شانه بار نکردیم

این عرقِ شرمِ ماست ریخت که محسن
رفت و سَری خرجِ اقتدار نکردیم

خسته شدم پایِ غمت پیرغلامی…
گفت که یک کار از هزار نکردیم

کاش که پیش تو بگوییم بنامت
هرچه که کردیم اگر ، قمار نکردیم

اهل مناجات بُرد فیضِ ملاقات
سعی کمی هم پِیِ دیدار نکردیم

مَرکب ما نه که ما مَرکب اوییم
نفس نگون را چرا مهار نکردیم

مرقد جدّت دل گریه کنان است
وای اگر سینه را مزار نکردیم

علتش این بود مادرِ تو حرم بود
این شب جمعه اگر هوار نکردیم

ناله‌ی شهزاده بود شاه زمین خورد
گفت که زخم تو در شمار نکریم

وضع تو پیداست از گفتن دشمن:
هیچ کسی را چنین شکار نکردیم

پیکر تو آخرش به روی زمین ماند
آه علی جان بگو چه کار نکردیم

شاعر:حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب تاسوعا حضرت عباس (ع)

علقمه بس کن دگر ، اینقدر طنّازی مکن
اِدّعای بذل وبخشش ، دست ودل بازی مکن

تشنه میمانی خودت از دست و لعلی تشنه لب
پیش دریاها دگر بحثِ سرافرازی مکن

در حَرم ذکر همه اطفال باشد العطش
پس چو مردابی خموش و نغمه پردازی مکن

کلِّ دریاها بُود سرباز دستانش ، تو پس..
از خجالت عزم رفتن بهر سربازی مکن

گشته ساقی گرچه بی دست و سبویش چاک چاک
بهر دشمن رود بودی ، رود ، غمّازی مکن

تیر در چشمان او ، فرقش دوتا ، دستان جدا
جعفر طیّار ، نزدش بحث جانبازی مکن

قبر کوچک خود گواهت شد، یلِ اُمّ البنین
نوحه خوان بس کن دگر تو مستند سازی مکن

یک قلم در دست (تنها) مانده از مدحش خجل
اشک ، قدری صبر کن اینک تو لجبازی مکن

شاعر:حسن نبی جندقی

____________________________________________________

شعر شب تاسوعا حضرت عباس (ع)

هرکه گرفتار غمت می شود
زنده به احیای دمت می شود

قطع یقین لطف نگاه شماست
تا که کسی محتشمت می شود

هر که به صحن تو مشرف شود
شیفته ی جام جمت می شود

طعنه به شاهان جهان می زند
هرکه گدای کرمت می شود

می زند آتش همه ی خلق را
تا که کسی شمع غمت می شود

روز قیامت گره اش وا شود
هر که دخیل علمت می شود

در صف عشاق،خریدار او
والده ی محترمت می شود

برگ امان نامه ی زهرا به حشر
دست جدا و قلمت می شود

ریخته بر شانه ی تو آبشار
ماه ز روی تو بُوَد وامدار

حال و هوای حرمش فرق داشت
مثل مسیح است دمش فرق داشت

معترفند کل علمدارها
پرچم و رقص علمش فرق داشت

هرچه گدا آمده بر خانه اش
گفته عطا و کرمش فرق داشت

روضه ی جانسوز زیاد و ولی
روضه ی دست قلمش فرق داشت

وقت سرودن ز غم مشک او
مرثیه ی محتشمش فرق داشت

صاحب منظومه ی احسان تویی
شادی این کلبه ی احزان تویی

شاعر:بردیا محمدی

____________________________________________________

شعر شب تاسوعا حضرت عباس (ع)

تا خیمه ها عباس دارد غم ندارم
پشتم به تو گرم است ای کوه وقارم

من رحمت الله و تو پرچم دار فضلی
بوسیدن دستان تو شد افتخارم

سلطانی ام در کربلا از توست عباس
در سایه ی قد تو ، صاحب اقتدارم

تنها تویی که سه حرم داری در عالم
دست جدایت را به چشمانم گذارم

تا که صدا کردی برادر یاری ام کن
بند دلم را پاره کردی ای نگارم

هر جا نظر کردم تو را دیدم به صحرا
گرد تن پاشیده ی تو بی قرارم

بوی مدینه می دهد خون لبانت
حس می کنم مادر نشسته در کنارم

شمشیر تیز است و عمود آهنین پهن
آشفته در هم گیسوانت ای بهارم

بر خیمه ها چشم طمع دارد دشمن
جان خودت صاحب علم دلشوره دارم

ترسم شود زینب اسیر بی حیایی
در فکر آن طفلان در حال فرارم

شاعر:قاسم نعمتی

____________________________________________________

شعر شب تاسوعا مناجات با امام زمان (عج)

ناقابلم و راه من افتاده به کویت
من سائلم ودست تمنام به سویت

یک جرعه اگر بادۀ دیدار بنوشم
من مست شوم تا ابد از طعم سبویت

آشفته تر از حال دل خویش نبینم
آندم که ببینم نظر افتاد به رویت

بیچاره منم من که تو را هیچ ندیدم
دور است دل و دیدۀ آلوده ز رویت

فرقی نکندمرگ وحیات نفسی که
بهره نبرد یک نفس از نفحه ی بویت

کعبه به طواف قدوبالای توشیداست
زمزم همه دم درطلب آب وضویت

دست من ودامان تو ای حج مجسم
ای فلسفه حج همه اوصاف نکویت

ای مقصدم از سعیِ صفا کسب رضایت
وی عصر منا و عرفه خاطره گویت

آقا به عموجان تو سوگند شب و روز
چشمان ابالفضل هنوز است به سویت

شاعر:محمود ژولیده

____________________________________________________

شعر شب تاسوعا مناجات با امام زمان (عج)

آقا نگاهم مانده بر در تا بيايی
از جاده های روشن فردا بيايی

دوری تو بغضی نشانده در گلويم
ای كاش ميشد يا بميرم يا بيايی

دارد توسل میکند چشمان خیسم
ای حاجت روز و شب دنیا بیایی

پیچیده شد کار تمام شیعیانت
باید برای رفع مشکل ها بیایی

ديشب دعا كردم برای ديدن تو
دیشب غزل گفتم رديفش با بيايی

امشب دخيلم برعموجانت اباالفضل
شايد ميان روضه ی سقّا بيايی

در انتظار تو تمام لحظه ها را
آقا نگاهم مانده بر در تا بيایی

شاعر :محمد حسن بیات لو

____________________________________________________

شعر شب تاسوعا مناجات با امام زمان (عج)

به بزم ماتم جدّت ، بیا اباصالح
شده محرّم جدّت ، بیا اباصالح

شعار صبح ظهور تو یالثارات است
به زیر پرچم جدّت ، بیا اباصالح

به اشک چشم محبان سیدالشهدا
که ریخت در غم جدّت ، بیا اباصالح

هنوز خون گلوی حسین می جوشد
به حُرمت دَم جدّت ، بیا اباصالح

چقدر خجلت بابا ز کودکش سخت است
به اشک نم نم جدّت ، بیا اباصالح

به لحظه ای که به زانو ، کشان کشان آمد
کنار علقمه ، جدّت ، بیا اباصالح

نوای ” انکسر ظهری ” اَش به گوش آید
به قامت خم جدّت ، بیا اباصالح

قسم به غربت شیب الخضیب کرببلا
به ذبح اعظم جدّت ، بیا اباصالح

به جا به جا شدن آیه های یک سوره
به جسم در هم جدّت ، بیا اباصالح

یکی لباس تنش برده و یکی دیگر
ربوده خاتم جدّت ، بیا اباصالح

دعای آخر او در میان گودالی
نموده زَمـزَمه جدّت : بیا اباصالح

شاعر:محمود مربوبی

____________________________________________________

شعر شهادت حضرت عباس (ع)

از ازل مهرتو درطینت ما بود حسین(ع)
ما ومهر تو ،فقط لطف خدابود حسین(ع)

غم جانسوز تو مشروط به ما داده شده
شرط این نعمت پُرسود وفابود حسین(ع)

مادرت فاطمه(س) درسی به ولایی هاداد
که در آن رازِ تمام شهدا بود حسین(ع)

تو خود آقای شهیدانی و سرچشمه نور
جلوه ی عشقِ خدا کرببلا بود حسین(ع)

ساقی تشنه لب از آب ، لبِ آب گذشت
زانکه او تشنه لبِ آب بقابود حسین(ع)

علقمه شاهد پیکار وفا بود و جفا
شاهدم خون دلِ دستْ جدابود حسین(ع)

چیزی از قامت رعنای علمدار نماند
دشت یکپارچه فریاد وصدابود حسین(ع)

گریه می کرد ابالفضل به مظلومی تو
سند روضه من قامتِ تا بود حسین(ع)

مشک هم اشک به احوال امامش می ریخت
روضه خوان تو درآن لحظه خدابود حسین(ع)

شاعر: علی ساعدی

____________________________________________________

شعر شهادت حضرت عباس (ع)

به تیغی حیف گیسویت گسستند
دو بازویت دو بازویت گسستند

از آنجایی که من بوسیده بودم
بمیرم هر دو اَبرویت گسستند

انیس گریه‌هایم را گرفتند
توانِ دست و پایم را گرفتند

کمانی‌تر شدم از زینب افسوس
سرِ پیری عصایم را گرفتند

بهارم را چه سان پاییز و کردند
دلم را از غمت لبریز و کردند

سرت ای کاش رویِ نیزه می‌ماند
تو را از مرکبی آویز و کردند

غمت راهِ نفس بر سینه بسته
ترک بر چهره ی آیینه بسته

زِ بسکه خاک و بر سر ریختم من
ببین عباس دستم پینه بسته

از آن سرو علی بنیاد و صد حیف
از آن قامت از آن شمشاد و صد حیف

دو دستی که عصای پیریم بود
خداوندا ز تن افتاد و صد حیف

شاعر:حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شهادت حضرت عباس (ع)

از نفس افتاد تا آرام ِ جان در علقمه
ایستاد و بر سرِ خود زد زمان در علقمه

مَشک گریان و علَم افتاد بر خاک و چطور
با لبِ تشنه؛ زمین خورد آسمان در علقمه

تیرها چشمش زدند و حضرت ماهِ حرم
غرقِ خون افتاد از تاب و توان در علقمه

در هم-آغوشیِ زخم نیزه ها جا مانده بود
هم برادر، هم عمویی مهربان در علقمه

بغض کرد و تیر خورد و جرعه ای لب تر نکرد
یاد شش ماهه! به یاد کودکان در علقمه

تکّه تکّه «کاشف ٱلکربِ» حرم تکثیر شد
روی خاک کربلا، شد بی نشان در علقمه

داشت می آمد ولی افتاد چندین مرتبه
سید و سالارمان، شد ناتوان در علقمه

از فشارِ «إنکسار» و از غم ِ «أدرک أخا»
حضرت ارباب شد قامت کمان در علقمه

گریه میکرد و گمانم داشت پیش از قتلگاه-
با صدای خنده ها، می داد جان در علقمه!

شاعر:مرضیه عاطفی

____________________________________________________

شعر شهادت حضرت عباس (ع)

آنقَدر تیر آمد روی بال و پرت خورد
مشک از لبت افتاد، بر هم باورت خورد

چشمت هنوزم بود بر یک مشک پاره
تیر آمد و ناجور در چشم ترت خورد

با تو چه کرده یاد لبهای رقیه
که اینچنین بر خاک با سر پیکرت خورد

ضرب عمودی آهنین بر روی فرقت
آنقَدر محکم خورد ، شد کُلَّا سرت خُرد!

ادرک اخایت تا دل اهل حرم رفت
غصه برای تو برادر، خواهرت خورد

زهرا گرفته روی زانویش سرت را
خیلی برایت خون دل، بالاسرت خورد

میخواستی اما نَشُد برخیزی از جا
وقتی که چشمانت به چشم مادرت خورد

شاعر:مهدی شریف زاده

____________________________________________________

شعر شب عاشورا

دلم برای داغِ تو مذاب شد حسین جان
که خانه‌ی دو چشم من خراب شد
به گریه‌های خواهرت به صبح گو طلوع مکن
که قلبِ زینب از غمِ تو آب شد حسین جان

صدای پای پاسبان خیمه‌ها هنوز هست
هزار شکر کودک تو خواب شد حسین‌جان

کنارِ اصغرت ببین سکینه زار می‌زند
که روضه‌خوانِ خیمه‌اش رُباب شد حسین‌جان

خدا کند نماند و نگویدت میانِ شام
لبت زِ خیزران چرا کباب شد حسین‌جان

کنارِ رأس تو چرا قمار می‌کنند وای
نصیبِ طشتِ تو چرا شراب شد حسین‌جان

شاعر: حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب عاشورا

دل که عاشق بشود واله و سر گردان است
چشم هم در پِیِ این عشق فقط گریان است

راه تسکین فراق و غم و محنت اشک است
دل که خشکید فقط چارهء آن باران است

حلقهء روضهء ارباب بُوَد عرش خدا
هر چه فیض است در این دایرهء امکان است

شاه و رعیت درِ این خانه همه مُحترمند
نوکر این حرم عشق خودش سلطان است

کربلا یک کلمه هست ولی در معنا
شرح آن باطن آیات همه قرآن است

شرح بی تابی زینب شب عاشورا چیست
که از این مصرعِ غم بر لب عالم جان است

باید امشب به سر و سینه زنان دَم بدهیم
امشبی را شه دین در حرمش مهمان است

ولی افسوس قرار است ببیند زینب
صبح فردا بدنش زیر سُمِ اسبان است

بدنش هیچ چه سازد که ببیند به درخت
سر بُبریدهء یار است که آویزان است

لطمه اینجاست روا، هر که غروب فردا
موی زینب بِکِشد پست تر از حیوان است

شاعر:مجتبی صمدی شهاب

____________________________________________________

شعر شب عاشورا گودال قتلگاه

بلند مرتبه شاهی و پیکرت افتاد
همین که پیکرت افتاد خواهرت افتاد

تو نیزه خوردی و یک مرتبه زمین خوردی
هزار مرتبه زینب، برابرت افتاد

همینکه از طرف جمعیت دو تا چکمه
رسید اول گودال،مادرت افتاد

تورا به خاطر درهم چه درهمت کردند
چنانکه شرح تن توبه آخرت افتاد

ولی به جان خودت خواهرت مقصر نیست
درآن شلوغی اگر بارها سرت افتاد

خبر رسید که انگشتر تورا بردند
میان راه،النگوی دخترت افتاد

کنارخیمه رسیده است لشگرکوفه
و خواهر توبه یاد برادرت افتاد

شاعر:علی اکبر لطیفیان

____________________________________________________

شعر شب عاشورا گودال قتلگاه

ای شاه بی لشکر بگو پس لشکرت کو؟
گر تو سلیمانی بگو انگشترت کو ؟

ظرف دو ساعت این همه نیزه شکسته؟
بوی تو می آید بگو پس پیکرت کو ؟

با ناله های فاطمه اینجا دویدم
گر تو حسین مادری پس مادرت کو؟

یک جای بوسه در تنت باقی نمانده
خاک دو عالم بر سرم موی سرت کو ؟

آقای من پیراهنت کو ؟ خاتمت کو ؟
سیمرغ قاف عاشقی بال و پرت کو ؟

گیرم سرت را از قفا آقا بریدند
آن بوسه ای که داده ام بر حنجرت کو ؟

از تو توقع دارم ای تندیس غیرت
برخیزی از زینب بپرسی معجرت کو ؟

این دشت دشت چشمهای خیره سر شد
آقا کمک کن خواهرت را دخترت کو

شاعر:علی اکبر لطیفیان

____________________________________________________

شعر شب عاشورا گودال قتلگاه

همه ی قافیه با شمر به هم می ریزد
بدنت را به خدا شمر به هم می ریزد

خواهرت پیش تو صد بار زمین می افتد
وسط معرکه تا شمر به هم می ریزد

ضجّه ی آه بُنیّ به هوا می خیزد
در همان حال و هوا شمر به هم می ریزد

خنجر کند گرفته به میان دستش
حنجر پاک تو را شمر به هم می ریزد

پنجه انداخته در گیسوی تو ای آقا
گیسویت را ز قفا شمر به هم می ریزد

ناله ی زینب کبراست خدایا بنگر
بوسه ی جدّ مرا شمر به هم می ریزد

بین گودال و لب تشنه کنار دریا
پسر فاطمه را شمر به هم می ریزد

شاعر:علی حسنی

____________________________________________________

شعر شب عاشورا گودال قتلگاه

دربین هجوم بی امان گیرافتاد
بستندمسیروناگهان گیرافتاد

هل داد یکی حسین را درگودال
بدجور میان دشمنان گیرافتاد

برسینه اونشست ملعونی مست
درهجمه ی نیزه و سنان گیرافتاد

بالاسراونشست یک تیرانداز
تیری به دهان زدو زبان گیرافتاد

بانیزه نشانه رفت پهلویش را
سرنیزه میان استخوان گیرافتاد

سرنیزه که برنگشت تاکرد آن را
درپنجه ی سرد مردمان گیرافتاد…

شاعر:محمد کابلی

____________________________________________________

شعر شب عاشورا مناجات با امام حسین (ع)

از کودکی در روضه هایت پَر گرفتم
من عشق را ، با شیر از مادر گرفتم

هر جا بنوشم آب سرد خوش گواری
آذر زِ کـــام تشــــنه ی اصـــغر گرفتم

با یاد لبهــای علمدارت به هیاْت
صد حاجت از دستان آب آور گرفتم

هرجا پدر در ماتمی از یک جوانست
صد ماتم از قتلِ علی اکبر گرفتم

هرجا که بیماری ببینم توی بستر
غم از تن تبدارِ آن سرور گرفتم

یا بزم دامادی ببینم گشته بر ‌پا
قاسم به یاد آورده غم در بر گرفتم

هر جا ببینم کودکی گم کرده راهش
با یاد طفلت ناله را از سر گرفتم

هر روز عاشورا و هر جا کربلا شد
تا آتشی از عشقِ آن دلبر گرفتم

یا رب نظرکن از اَزل عشقم حسینست
آن را شعارم در صفِ محشر گرفتم

شاعر:حسن نبی جندقی

____________________________________________________

شعر شب عاشورا گودال قتلگاه

ناله بزن ؛ با ناله از گودال لشگر را ببر
زینب بیا ، این شمر با پا رفته منبر را ببر

چون مادر خود بر کمر چادر ببند ای شیر زن
از زیر دست و پای این مردم برادر را ببر

این فرصت پیش آمده دیگر نمیاید به دست
دامن کشان، دام‍ن بیاور با خودت سر را ببر

ناله بزن ، فریاد کن ؛ اما همه ش بی فایده است
این شمر- از اینجا نخواهد رفت ؛ مادر را ببر

ای لشگر بی آبرو اینگونه عریانش مکن
پیراهنش را بر زمین بگذار ، معجر را ببر

انگشتری که ضربه خورده درنمیاید ز دست
جایش النگوی من و این چند دختر را ببر

من در میان این شلوغی خیمه را گم کرده ام
از بین نامحرم بیا عباس خواهر را ببر

شاعر:لطیفیان

____________________________________________________

شعر ورود به ماه محرم

ده روز دیگر گریه ی ما فرق دارد
ده روز دیگر روضه اما فرق دارد

ده روز دیگر ماجراها فرق کرده
ده روز دیگر قصه ی ما فرق کرده

ده روز دیگر نه حبیبی، نه زهیری
ده روز دیگر نه سعید و نه بریری

ده روز دیگر خواهرش در اضطراب است
ده روز دیگر در حرم قحطی آب است

ده روز دیگر در تب و تاب است زینب
ده روز دیگر دور از ارباب است زینب

ده روز دیگر این حرم سقا ندارد
ده روز دیگر دختری بابا ندارد

ده روز دیگر اکبرِ لیلا نمانده
ده روز دیگر قاسمِ زیبا نمانده

ده روز دیگر مادری در التهاب است
خیمه به خیمه در پی یک جرعه آب است

ده روز دیگر زین اسبی واژگون است
سالار زینب پیکرش در خاک و خون است

ده روز دیگر راهی گودال گشته
ده روز دیگر پیکرش پامال گشته

ده روز دیگر روی سینه می نشیند
از روی تل هم خواهرش زینب ببیند

ده روز دیگر صورتش بر خاک صحراست
ده روز دیگر رأس او بالای نی هاست

ده روز دیگر خواهرش ماتم گرفته
ده روز دیگر زیر نعل تازه رفته

ده روز دیگر روی پیکر سر ندارد
ای وای من … انگشت و انگشتر ندارد

شاعر: وحید محمدی

____________________________________________________

شعر شب اول محرم حضرت مسلم (ع)

زبان حال سر جناب مسلم علیه‌السلام

دارم وصیت می‌کنم شاید نیایی
با باد صحبت می‌کنم شاید نیایی

دارد مسیرت را نشانم می‌دهد باد
از روی دروازه تکانم می‌دهد باد

با داغ بی اندازه می‌گِریم که برگرد
از بِین این دروازه می‌گِریم که برگرد

با سر میان کوفیان مهمانم آقا
تا لحظه‌ای که میرسی می‌مانم آقا

روزی که می‌آیی مرا بشناس وقتی
از روی این دروازه آویزانم آقا

هر روز سنگم می‌زنند از دور و نزدیک
بازیچه‌ی تمرین این طفلانم آقا

هر روز یک دندان من کم می‌شود تا
قربان دندانت شود دندانم آقا

شرمنده‌ام اینجایم و بال و پَرم ریخت
دیدی که کوفه خاکِ عالم را سرم ریخت

من با چه رو گویم نیا رویی نمانده
قلبم پُر از درد است و دارویی نمانده

دستی که بیعت داد دستم را شکسته
از بس مرا زد زخم بازویی نمانده

طفلان من از گوشه‌ای دیدند من را
از زخم‌های کوفه اَبرویی نمانده

نزدیک نه از دور کوفی دوره‌ام کرد
آنقدر زد تا دید پهلویی نمانده

تا دق نکرده زینب از بیراهه برگرد
گهوراه تا نشکسته با ششماهه برگرد

هرچیز کم باشد در اینجا غم زیاد است
در کوفه می بینی که نامحرم زیاد است

از خیزران و تازیانه حرف کم نیست
از خار و سنگ و کعب نِی مرحم زیاداست

ششماهه نه حتی برای مردها نیز..
یک تیغه از تیر سه شعبه هم زیاد است

دست نوازش با یتیمی نیست اما
پنجه برای گیسوی درهم زیاد است

آبی برای تشنگان اینجا ندارند
در شهر گویا طفلِ بی بابا ندارند

تنها شدم تا سر به زیری را بفهمم
شد بسته دستم دستگیری را بفهمم

هی سنگ خوردم زخم خوردم فحش خوردم
تا رنج بازار و اسیری را بفهمم

من را به زنجیرش میان کوچه گرداند
تا زخم‌پاهای کویری را بفهمم

دندان من خون شد به یادِ دختر تو
تا درد دندانهایِ شیری را بفهمم

دلها در اینجا سنگ دیوار است برگرد
وقتِ حراجی‌های بازار است برگرد

شاعر:حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب اول محرم حضرت مسلم (ع)

یا مسلم علیک منا السلام

نمی‌دانم کجایی ای که از بی‌راهه می‌آیی
همین اندازه می‌دانم که با شش‌ماهه می‌آیی

همین اندازه می‌دانم جدا از چاره‌ات کردم
چرا از خانه‌ی زهرا چنین آواره‌ات کردم

سرِ دارالاماره جان تو جانی ندارم که
تماشایی شدم حالا که دندانی ندارم که

بگو تا کوفه‌ی مولا کُشِ ناخوش نمی‌آیی
به سوی مردمِ نامردِ مِهمان‌کُش نمی‌آیی

اگرچه کوچه کوچه گریه‌ها بر خواهرت کردم
ولی امروز چندین بار یادِ مادرت کردم

همینکه ریختند از در به راه شعله‌ور رفتم
اگرچه طوعه بود اما خودم در پشتِ در رفتم

نه شعله خاک هم بر چادرش دیگر نخورد آقا
خدا را شُکر در کوفه به رویش در نخورد آقا

خبر داری به سنگِ کوچه‌های تنگ می‌خوردم
کشیده می‌شدم هربار و بر هر سنگ می‌خوردم

سرِ زنجیر در پایم طنابی هم به دستانم
غلاف و تیغ و تیر و نیزه بود و سنگ و دندانم

کسی بر پهلوی من زد که خون کرده دهانم را
نوازش‌های یک چکمه شکسته استخوانم را

من از بالای گودالی به شدت بر زمین خوردم
توان از بازویم بُرد و به صورت بر زمین خوردم

از آن گودالِ خون تا این بلندی راه بسیار است
کشیدن‌های زخمی روی صدها پله دشواراست

نه فکرِ دختران خود که فکر دخترت بودم
همین امروز چندیدن بار یادِ مادرت بودم…

شاعر:حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب اول محرم

اول جلسه‌ای

ای انتهای توبه‌ی آدم حسین جان
ای ابتدای سوره مریم حسین جان

این روز‌ها شبیه پدر مادرت شدیم
با این لباسِ مشکی ماتم حسین جان

ما با بهشت کار نداریم تا که هست
شش گوشه‌ات میان دو عالم حسین جان

آنجا بهشت هست که زهرا نشسته است
پس کنج هیاتیم از این دَم حسین جان

ما دلخوشیم با تو و شالِ عزای تو
هرآنچه غیر تو به جهنم حسین جان

تا مرحمِ جراحت لبهای تو شَویم
آورده‌ایم اینهمه زمزم حسین جان

خرج تو می‌کنیم تمامِ گلوی خویش
تا جان دهیم ماه محرم حسین جان

با هر هزار و نهصد و پنجاه زخمِ تو
فریاد می‌زنیم دَمادم حسین جان

دَرهم بخر تمامی ما را…شنیده‌ایم
دَرهَم شدی بخاطر دِرهَم حسین جان

شاعر:حسن لطفی

____________________________________________________

شعر مناجات با امام زمان در شب چهارم محرم

نگار فاطمه زین غصه زار و غمگینم
که در کنار منی و تو را نمی بینم

گذشت عمرم و غیر از گناه چیزی نیست
میان نامه اعمال هر چه می بینم

نداشت رنگ خدا زندگی دنیایم
نماند باطن ‌‌پاکی به ظاهر دینم

شب دعا شده یابن الحسن دعایم کن
مرا نجات ده از نفس و از شیاطینم

بگیر دست مرا و اجازه ده چون حر
کنار سفره توبه دوباره بنشینم

گناهکارم و آلوده سیدی العفو
که بر در تو الهی فقیر و مسکینم

مرا ببخش خدایا به آبروی حسین
که اوست باب نجات و من از محبینم

به سینه عشق حسین است و در دم مرگم
به دستگیری ارباب خویش خوشبینم

شاعر : سعید نسیمی

____________________________________________________

شعر مناجات با امام زمان در شب چهارم محرم

خدا کند که دمی غافل از شما نشوم
تمام عمر ز دامانتان جدا نشوم

به حال خویش رهایم نکن که من بی تو
ز دام غفلت و نفس و گنه رها نشوم

عجب بلای عظیمیست غیبتت آقا
که راحت از گنه تنزل البلا نشوم

بگیر دست مرا و خودت دعایم کن
اسیر معصیت تحبس الدعا نشوم

طبیب عشق دلم از گناه بیمار است
تو گر نظر نکنی درد من دوا نشوم

دوباره شد شب جمعه گدایتان آمد
بدون اذن تو من وارد دعا نشوم

به حق فاطمه برگرد یا اباصالح
که بیشتر به فراق تو مبتلا نشوم

مرا ببر به حرم همرهت که می ترسم
دگر بمیرم و راهی کربلا نشوم

امید ماست فقط گریه بر عزای حسین
که مهر توبه بجز اشک روضه ها نشود

شاعر : سعید نسیمی

____________________________________________________

شعر شب چهارم محرم

رفت هرچند که عمرم همه بر باد حسین
عوض‌اش بیشتر از عمر به ما داد حسین

من نبودم کسی و او به حسابم آورد
حق بده داد زنم خانه‌ات آباد حسین

قبل از آنیکه شبِ قبر دهانم بندند
نَفسی تا بزنم یکسره فریاد حسین

چند وقتی است که خواب حرمت می‌بینم
می‌روم باز دمِ پنجره فولاد حسین

مادرم گفت حسین و پدرم گفت حسن
نامتان از لبِ ما شُکر نیافتاد حسین

تا مرا دید برای تو سیه پوشیدم
مادرم گفت که آقا ” اوون آباد حسین”

مادرم * چشم ندارد حرمت را بیند
مادرت در عوضش چشمِ دلش داد حسین

دخترت تا که لبِ زخمی بابا را دید
آنقدر زد به لبش از نفس اُفتاد حسین

* خیلی مادرم و مادرامونو دعا کنید

شاعر: حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب چهارم محرم حضرت حر (ع)

گرچه خارم ای گل زهرا تو دستم را بگیر
من که افتادم زغم ازپا تو دستم را بگیر

من به امید نگاه رحمت تو آمدم
قطرۀ ناچیزم ای دریا تو دستم را بگیر

چکمه های خویش را برگردنم آویختم
کن نظر یک لحظه حالم را تو دستم را بگیر

سربه خاک آستانت می گذارم یاحسین
برنمی دارم سراز اینجا تو دستم را بگیر

گر رهت رابستم وقلب تورا بشکسته ام
آمدم شرمنده ای مولا تو دستم را بگیر

دستگیری اززپا افتادگان کارشماست
من کنون افتاده ام ازپا تو دستم را بگیر

گرنگیری دست این افتاده را ای وای من
هست اینک روز واویلا تو دستم را بگیر

من امیری را رها کردم که گردم بنده ات
بی کس وتنهایم وتنها تو دستم را بگیر

ای که فطرس راتوبخشیدی نجات ازبندغم
من گرفتارم دراین صحرا تو دستم را بگیر

مُحرم این کعبۀ ایمان وعزّت گشته ام
شسته ام دست ازهمه دنیاتودستم را بگیر

نیست جزتو بهر من امروز مصباح الهدا
ای چراغ روشن فردا تو دستم را بگیر

بهترین ره تا خدا رفتن ره مهرشماست
ای حبیب ربی الاعلی تو دستم را بگیر

دوست دارم تاکنم جان را نثار راه تو
درفضای گرم عاشورا تو دستم را بگیر

عبد تو شدحُر وفائی تاکه عبد حُر شود
جان حُر ای مهربان مولا تو دستم را بگیر

شاعر: سیدهاشم وفایی

____________________________________________________

شعر شب چهارم محرم حضرت حر (ع)

خدایا قطره بودم متصل کردی به دریایم
بـرون آورد دست رحمتت از دام دنیایم

من آن آواره‌ای بودم که کوی یار را جستم
و یا گمگشته‌ای بودم که مولا کرد پیدایم

اگر دامـان مهـرش را نگیـرم، اوفتـد دستم
گر از کویش گذارم پای، بیرون، بشکند پایم

بـرای مـن شد از امـروز نـام حرّ برازنده
همانـا افتخارم بس کـه دیگر حرّ زهرایم

سراپا غـرق اشک خجلتم یـارب نمی‌دانم
که چشم خود چگونه بر روی عباس بگشایم

اگر عباس گوید دست و سر، سازم به قربانش
وگـر اکبــر پسنـدد، کشتـۀ آن قد و بالایم

به خود گفتم که شاید از کرم بخشد گناهم را
نـدانستم کـه در نـزد حبیبش می‌دهد جایم

ز چشمم اشک خجلت گشت جاری، بخت را نازم
که هم بخشید، هـم اذن شهادت داد مولایم…

چه بی‌رحمید اهل کوفه! من با چشم خود دیدم
ترک خورده است از هرم عطش لب‌های آقایم

صـدای آب آب کودکان تشنه، آبـم کرد
لـب خشکیدۀ عبـاس، آتـش زد بـه اعضایم

بسوزانید و خاکستـر کنیـد از پـای تـا فرقم
من آن پروانه‌ای هستم کزآتش نیست پروایم

شاعر: استاد غلامرضا سازگار

____________________________________________________

شعر حضرت حر (ع)

اگر بر آستان خوانی مرا خاک درت گردم
و گر از در برانی خاک پای لشگرت کردم

به درگاهت غبار آسا نشستم بر نمی خیزم
و گر بفشانی ام چون گَرد بر گِِرد سرت گردم

علی شیر خدا باب تو شیر خود به قاتل داد
تو ای دلبندِ او مپسند نومید از درت گردم

دل و جانم ز تاب شرم هم چون شمع می سوزد
بده پروانه تا پروانه وش خاکسترت گردم

ببین از کرده خود سر به زیرم سر بلندم کن
مرا رخصت بده تا پیش مرگ اکبرت گردم

اگر باشد به دستم اختیاری بعد سر دادن
سرم گیرم به دست و باز بر گرد سرت گردم

به صد تعظیم نام فاطمه آرم به لب یعنی
که خواهم رستگار از فیض نام مادرت گردم

شاعر: حاج علی انسانی

____________________________________________________

شعر شب چهارم محرم حضرت حر (ع)

بادست خالی آمدم آقا ببخشی
حُر نگون بخت پشیمان را ببخشی

تاریکمو ظلمتکده محتاج نورم
بر پای عفوم میشود امضا ببخشی

حالا که من برگشته ام با روسیاهی
ای کاش میشد که مرا درجا ببخشی

اصلا تو حق داری تو صاحب اختیاری
من را از آقایی نبخشی یا ببخشی

اما تو را جان رقیه نه نیاور
هرچه بگویی روی چشمم تا ببخشی

روی نگه کردن به چشمت را ندارم
ای کاش جان حضرت زهرا ببخشی

شاعر: محمد حبیب زاده

____________________________________________________

شعر شب چهارم محرم طفلان حضرت زینب (س)

به چه دردی بخورد بی تو پسر داشتنم
چه کنم بعد تو با داغ جگر داشتنم

نه پسرهای من‌اند این دو نه خواهر زاده
به تو سوگند که هستند دو حیدر زاده

تیغ آماده رویِ دامنشان است ببین
حرزِ یا فاطمه بر گردنشان است ببین

این دو پولادِ جگر تافته یعنی زینب
این دو سرباز و دو سرباخته یعنی زینب

بر سر عهد تو هستیم و همان خواهد شد
خواهرت مرد شود این دو جوان خواهد شد

یار بی یار رسیدم که دلت غم نخورد
آمدم در دلِ تو آب تکان هم نخورد

دست و بازوی علمدار حرم آوردم
پیشِ تو بر سرِ دوشم دو علم آوردم

دو سپاه حرمِ فاطمه را می‌بینی
ذوالفقار دو دم فاطمه را می‌بینی

به درِ خیمه امّیدم امید آوردم
تا که ردم نکنی موی سپید آوردم

خواهرت موقع حج نذر دو قربانی کرد
وقت نذرش شده قربانی عید آوردم

دو علی‌اکبر و عباس ولی کوچکتر
دو سلحشور دو شیر و دو رشید آوردم

دو حسن روی دو سید دو حسینی زاده
قابلت را که ندارد دو شهید آوردم

این دم و بازدمم این ضربانهای من‌اند
این حسین و حسن و تیر وکمان‌های من‌اند

ای جوانمرده بگو که جگرم را چه‌کنم
سر به زیرِ حرمِ دو رو برم را چه‌کنم

تو اگر اذن دهی لشگر عالم با من
مادرم گفته برو اذنِ حسینم با من….

مانده دایی که چگونه خبرش را بِبَرد
خبر سوختن بال و پرش را بِبَرد

با چه رویی برود دیدن زینب از دشت
با چه جانی به حرم دو پسرش را بِبَرد

دو جگرگوشه‌ی او روی زمین می‌غلتند
ولی از خیمه نیامد جگرش را بِبَرد

یک نفر آمده این‌سو بزند تیغش را
یک نفر رفته به آن‌سو تبرش را بِبَرد

یک نفر آمده این‌سو تن این را بکشد
یک نفر رفته به آن‌سو که سرش را ببرد

نشه بودند و نشد جرعه‌ی دیگر بینند
یا که یکبار دگر چهره‌ی مادر بینند

دید آخر چه بلایی سرشان آوردند
زخمها بر جگرِ مادرشان آوردند

قصدِ جانِ دو برادر دو برادر کردند
ضربه‌ی تیغ و سنان را دوبرابر کردند

مانعِ بُردنشان پشتِ خَمِ دایی بود
اِرباًاِربا شدنِ این دو تماشایی بود

کمرش خم شده باید که عصا بردارد
باید او خیمه رود تا دو عبا بردارد

زینب انگار نه انگار که بی سر شده‌اند
دید بر نیزه ولی سایه مادر شده‌اند

شاعر: حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب چهارم محرم

من را نگاهِ تو اگر از یاد بُرده بود
چیزی نداشتم همه را باد بُرده بود

دیوانه‌ی حسینم از آن دَم که مادرم
من را کنارِ پنجره فولاد بُرده بود

ما را رضا به کرببُلا بُرد و قبل از آن
ما را حسین صحنِ گوهرشاد بُرده بود

ما را حسین دست گرفته تمامِ عُمر
ما را وَگَرنَه این همه بیداد بُرده بود

از شیر مادرم نه که پیش از تولدم
دل را حسین ، خانه‌اش آباد بُرده بود

مجلس تمام می‌شود و مادر تو را
از هوش ، روضه‌هایِ پُر از داد بُرده بود
– – –
مدیون زینب است امامت وَگَرنَه غَم
جان از وجودِ حضرتِ سجاد بُرده بود

“زینب فرشته بود و پَرِ خویش وا نکرد…
پَر می‌گشود اگر همه را باد بُرده بود”

شاعر: حسن لطفی

____________________________________________________

شعر مناجات با امام زمان

خدا کند که دمی غافل از شما نشوم
تمام عمر ز دامانتان جدا نشوم

به حال خویش رهایم نکن که من بی تو
ز دام غفلت و نفس و گنه رها نشوم

عجب بلای عظیمیست غیبتت آقا
که راحت از گنه تنزل البلا نشوم

بگیر دست مرا و خودت دعایم کن
اسیر معصیت تحبس الدعا نشوم

طبیب عشق دلم از گناه بیمار است
تو گر نظر نکنی درد من دوا نشوم

دوباره شد شب جمعه گدایتان آمد
بدون اذن تو من وارد دعا نشوم

به حق فاطمه برگرد یا اباصالح
که بیشتر به فراق تو مبتلا نشوم

مرا ببر به حرم همرهت که می ترسم
دگر بمیرم و راهی کربلا نشوم

امید ماست فقط گریه بر عزای حسین
که مهر توبه بجز اشک روضه ها نشود

شاعر: سعید نسیمی

____________________________________________________

شعر شب پنجم محرم حضرت عبدالله ابن‌الحسن (ع)

تمامِ ماهِ محرم کران کران حسن است
حسن حسین شده پس”حسین جان”حسن است

حسن حسین شده تا حسین جلوه کُنَد
اگر حسین شنیدی بدان که آن حسن است

اگر ظهور کُنَد خیره خیره می‌بینیم
به هر نَفَس حسن است و به هر زبان حسن است

حسن شُکوهِ حسین و حسن شُکوهِ علی
حسن شبیهِ رسول است پس اذان حسن است

بر آستانِ علی آمدیم و فهمیدیم…
هم آستان حسن است و هم آسمان حسن است

به شانه‌ی حَسَنش تکیه داد زهرا گفت :
که تکیه گاهِ تمامیِ خاندان حسن است

حسین گفت “اَخی خیرُ مِنّی و یعنی
امامِ کربُبلا نیز بی گمان حسن است

بیا به میمنه و میسره زمانِ نَبَرد
ببین به کرببلا شورِ هر جوان حسن است

که ضربِ تیغِ علی‌اکبر‌ست یا حسن و
که تیرِ حضرت عباس را کمان حسن است

حسن غریب شد اما خدا گواهِ من است
تمامِ مقصد این روضه‌ها همان حسن است

شاعر: حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب پنجم محرم حضرت عبدالله ابن‌الحسن (ع)

از علی دَم بزن اما دَمِ مولا حسن است
که دمادم نَفَسِ حضرتِ زهرا حسن است

“ما همه بنده و این قوم خداوندانند”
ما همه خاک ولی عرشِ مُعلا حسن است

عرش گفتیم و غلط بود نفهمیدم که
سومین رکعتِ پیغمبرِ عُظمی حسن است

او عظیم است قدیم است رحیم است و کریم
چهارده تَن حسن انگار که تنها حسن است

نُه امامم حسنی اند و عمو جان گویند
نسبت هشت امامم همگی تا حسن است

من از این بندگی و زندگی اش فهمیدم
به خداوند خداوندِ دو دنیا حسن است

دَمِ ما هست حسن بازدمِ ماست حسین
دردِ ما تا که حسین است مداوا حسن است

هر حُسینیه از اول حَسنیه بوده
به حسن کار محرم همه‌اش با حسن است

گرچه عباس و حسین است و علی اکبرها
تا حسن هست دمِ زینبِ کبری حسن است

بر عقیق یمنِ سرخِ علی ، جان حسن است
نقشِ حکاکیِ فیروزه‌ی زهرا حسن است

پسرانش همه در کرببلا می‌گفتند
آی فرزندِ حسن نیز سرا پا حسن است

از غریبیِ حسن هیچ مگو پُر آه است
میهمانِ حَسنیم و شبِ عبدالله است

“حافظ

شاعر: حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب پنجم محرم حضرت عبدالله ابن‌الحسن (ع)

بگذار تا که شیرِ جمل را نشان دهم
تا نعره‌ی امیرِ جمل را نشان دهم
شمشیرِ بی‌نظیرِ جمل را نشان دهم

عمه به روم سنِ کمم را نیاوری
عباس می شوم عَلَمَم را بیاوری

عمه گریست اینهمه پَرپَر نزن نشد
ناخن مزن به گونه و بر سر مزن نشد
حرفِ برادر است به خواهر نزن نشد

با دستِ بسته سنگ به آئینه‌ات نکوب
اینگونه پیشِ من به رویِ سینه‌ات نکوب

زینب اگرچه دستِ پسر را مهار کرد
از بسکه داد زد زِ بسکه هوار کرد
دستش کشید سمتِ عمویش فرار کرد

وقتی رسید تیغِ حرامی به او گرفت
جایِ عموش نیزه‌ی شامی به او گرفت

اُفتاد بر تنش سپرش را بغل گرفت
از بینِ چکمه‌ها پسرش را بغل گرفت
بر سینه‌اش همینکه سرش را بغل گرفت

بوسید تا حسین گلویش یکی شدند
چسبیده بود او به عمویش یکی شدند

نزدیک اوست حرمله او را نشانه کرد
اول نشست رویِ عمو را نشانه کرد
پایین گرفت زیرِ گلو را نشانه کرد

تیرِ سه‌شعبه قلبِ عمو را درست زد
ای خاک بر سرم دو گلو را درست زد

شاعر: حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شهادت حضرت عبدالله ابن‌الحسن (ع)

ابن الکریمم وپسرِ شاهِ بی حرم
از خیمه آمدم به تماشایِ دلبرم

من از تبارِ شیرِ جمل هستم ای سپاه
ده ساله ام ولی ز رگ و خونِ حیدرم

خالی کنید دورِ بزرگِ قبیله را
تعظیم کن سپاه، به این شاهِ محترم

خونِ حسن میانِ رگم موج می زند
گردن زده ز ازرقِ شامی برادرم

از خیمه پابرهنه دویدم به قتلگاه
افتاده شاه رویِ زمین در برابرم

تا استخوانِ بازوی من بی هوا شکست
بی اختیار ناله زدم وای مادرم

تا آمدم بغل کُنمت حرمله رسید
پاشیده شد به ضربه ی یک تیر،حنجرم

ممزوج شد حسین و حسن زیرِ ضربه ها
اینجا به بعد روضه بخوانم من از شما

باجانِ فاطمه که چنین تا نمی کنند
جان دادنِ غریب تماشا نمی کنند

زهرا نشسته گوشه ی گودالِ قتلگاه
باحالِ مادر از چه مدارا نمی کنند

خالی کنید دورِ عمویِ غریب من
دورِ کسی که هلهله برپا نمی کنند

یابن الدعی مکن همه جا نیزه را فرو
پهنایِ نیزه را به گلو جا نمی کنند

بردار پایِ نحس خود از رویِ صورتش
این گونه بغضِ سینه ی خود وا نمی کنند

در پیشِ چشم عمه رها کن محاسنش
شیب الخضیب را همه معنا نمی کنند

در بین دنده ها مَشِکَن چوبِ نیزه را
از بهرِ جایزه به تن امضا نمی کنند

آقایِ عالم است برهنه نکن تنش
بر بُردنِ لباس تَقَلا نمی کنند

شاعر: قاسم نعمتی

____________________________________________________

شعر شهادت حضرت عبدالله ابن‌الحسن (ع)

نوبت عشق است عشقم با حسن
سفره را وا کرده این شبها حسن

صبر او رزم‌ است گرچه بی صداست
صلح او روح قیام کربلاست

ساختن با سوختن یک جوهر است
خون این دل مثل خون حنجر است

هرکه مجنون حسین و کربلاست
مطمئنا زیر دین‌ مجتبی است

با اجازه از علی آن صف شکن
مینویسم لافتی الاحسن

نامه داد و شاه را امداد کرد
مذهب ما را حسن آباد کرد

غربت او سِری از اسرار اوست
این شلوغی حرم ها کار اوست!

امشب اما تا مدینه راهیم
الله الله امشب عبداللهیم

کیست عبدالله عشق پنج تن
حضرت باب الحسین باب الحسن

یازده ساله ولی شیر نر است
این نواده مثل جدش حیدر است

عابد شب زنده دار هرشب است
از محافظ های عمه زینب است

نوجوانی ابالفضل است این؟
یا به بدر آمد امیرالمومنین؟

در رگش خون حسن جاری شده
جان به قربانش چه کراری شده

هست این شاخ نبات پنج تن
نذر عاشورای بابایش حسن

ظهر شد دلهای عالم در تب است
دست عبدالله دست زینب است

یارب عاشوراست یا که محشر است
یا حسن دستش به دست مادر است

دونفر بالای تل باحال زار
بی کسی تشنه میان کارزار

دید از بالا که بلوا ساختند
با سر آقا را زمین انداختند

گرگ ها خون عمو را میخورند
نیزه ها دائم به یک جا میخوردند

اب میخواهد سنانش میدهند
با نوک نیزه تکانش‌ میدهند

نیزه بر کتف عمو میخورد و بعد
زخم ها روی گلو میخورد بعد

بر تن خون خدا پا میکشند
مست های موی عمو را میکشند

آیه میخوانند و سنگش میزنند
به دلش با خنده آتش میزدند

پیش خشکی لبان شاه دین
آب هارا شمر میریزد زمین

هرچه را دارد به دعوا میبرند
دزدها پیراهنش را میبرند

روح قرآن زیر پا افتاده ست
روی سینه شمر هم آمادست

حنجر است و حنجر است و حنجر است
خنجر است و خنجر است و خنجر است

دید عبدالله عمو را داد زد
زیر لب میگفت یا زهرا مدد

ای عمو تنها نمان بین سپاه
مجتبی دارد می آید قتلگاه

یازده سال است دنیای منی
جای بابایم تو بابای منی

گرچه شمشیری ندارد نوکرت
دست دارم میدهم پای سرت

کاش زخم من مداوایت کند
تیر روی سینه ات جایم کند

غم مخور جانا فدایت میشوم
من بقیع کربلایت میشوم

____________________________________________________

شعر شهادت حضرت عبدالله ابن‌الحسن (ع)

روضه های شب پنجم چقدر جانکاه است
سینه زن ها، حسنی ها شب عبدالله است

بیشتر از همه شب روضه شکسته بال است
لاجرم روضه ی امشب طرف گودال است

روضه امشب سخن از دست شکسته دارد
غصه ی کوچه و یک مادر خسته دارد

روضه در سینه ی خود داغ عزیزی دارد
تا به پهلوی شکسته چه گریزی دارد

روضه امشب همه جا می رود از لطف کریم
از مدینه، کربلا می رود از لطف کریم

صاحب روضه کریم و کرمش قیمتی است
یازده ساله شبیه پدرش غیرتی است

یازده ساله ولی خیر کثیری دارد
پسر شیر جمل خود دل شیری دارد

بی خیال تبر و نیزه و شمشیر آمد
آی ای لشکر کفتار صفت، شیر آمد

آمد و دید که از زخم عمو افتاده
راه یک نیزه ی وحشی به گلو افتاده

لشکری تیغ کشان سمت عمو می آید
شمر همراه سنان سمت عمو می آید

تیرها حلقه به دور بدنش می بستند
نیزه ها را همه محکم به تنش می بستند

گفت باید که در این مرحله بی سر باشم
می روم تا سپر لحظه ی آخر باشم

گفت ای وای عمو صبر نما در راهم
عاشق سوخته ی راه تو عبدللهم

پسر روضه رسانیده خودش را به عمو
دست خود را سپر انداخته در راه گلو

ناگهان دست شکست و نفسش بند آمد
باز بر روی لب حرمله لبخند آمد

در همه دشت صدایی ز شکستن پیچید
بر لب خشک عمو خون گلویش پاشید

شاعر: حسن کردی

____________________________________________________

شعر شب ششم محرم مناجات با امام حسین (ع)

دشمن شناس بود و سربازِ بی بدل بود
فرزندِ بی مثالِ جنگاور جمل بود

شمشیر میکشید و «سر» روی خاک میریخت
مثل علیِ اکبر(ع) در رزم، بی مثل بود

ارثیۂ پدر بود عشقِ عمو حسینش(ع)
در کربلا شد اثبات، عشقی که بی خلل بود

ترسیده بود «أزرق»! چون در کشاکش ِ جنگ
همواره کارِ قاسم(ع)، آوردنِ اجل بود

هر کس که در جدالِ با چشم هایش افتاد
مستأصل و پریشان، دنبال راهِ حل بود

تاریخ غبطه خورده، «إن تَنکُروني» اش را
اینکه همیشه حرفش، همراه با عمل بود

یک عمر مثلِ قاسم(ع)؛ در نزد «حاج قاسم»-
-طعم خوش ِ شهادت، «أحلی مِن العسل» بود!

شاعر :مرضیه عاطفی

____________________________________________________

شعر شب ششم محرم مناجات با امام حسین (ع)

درد داریم از ازل،دنبالِ تسکینیم ما
شب به شب در کوچه می گردیم،مسکینیم ما

مثل پروانه در آتش هم مطیع کامِلیم
شمع می داند که خیلی اهل تمکینیم ما

سوختن را لابه‌لای گریه معنا کرده ایم
در میان آب می سوزیم ما..،اینیم ما

عالم ذَر پیرُهَن مشکی تن ما کرده اند
قرن ها قومی عزاداریم،غمگینیم ما

خاک ما را با گِل فرهاد توام کرده اند
بی قراران دو قطره اشکِ شیرینیم ما

ظاهراً تعبیر خواب هر شبِ ما کربلاست…
پس نیازی نیست،یک پا اِبن سیرینیم ما

فرشِ روضه‌خانه ها را روز جارو می زنیم
با کتیبه نیمه شب سرگرم تزئینیم ما

دستگرمی است این شب‌گریه های هفتگی…
تا محرم ماه‌ها مشغول تمرینیم ما

روضه خوان لب وا کند،ما گریه را سر می دهیم
آنقَدَر شب‌های عاشورا دهن بینیم ما!

سال ها در عمق آن گودال گیر افتاده ایم
سال ها گریه کن آن جسم خونینیم ما

بیشتر از شمر،خولی را خدا لعنت کند…
باخبر از ماجرای راس و خُرجینیم ما

داغدار روضه ی بزم شراب و خیزران
داغدار روضه ی آن تشت زرّینیم ما

شاعر: بردیا محمدی

____________________________________________________

شعر شب ششم محرم قاسم بن الحسن (ع)

چون حسین نامۀ حسن برداشت
خط او دید و روی دیده گذاشت

قاسم بن الحسن تمنا کرد
اذن میدان گرفت و پر وا کرد

کفنی بر تنش عمو پوشاند
و نقابی به روی او پوشاند

پاره ماه سوی میدان شد
لرزه ای در سپاه عدوان شد

ای عجب هیئتی عجب کفنی
هیبتش هاشمی قَدَش حسنی

و انا بن الحسن که افشا شد
لشگر کوفه در تماشا شد

نوجوان و به لشگر افتادن
با یلان عرب در افتادن

هرکه از هر طرف تهاجم کرد
لاجرم دست و پای خود گم کرد

به دَرَک رفت خصم رسوایش
اَزرَقِ شامی و پسرهایش

رزم جانانه اش که غوغا کرد
کینه های مدینه سر وا کرد

دور تا دور او گره افتاد
در میان محاصره افتاد

نیزه ها بود و ماجرای حسن
تیر باران تازه ای به کفن

دشمن از هر طرف که راهش بست
زیر نعل ستور سینه شکست

نالۀ او بلند شد: عمّاه
به حرم می رسید وا اُماه

شاعر :محمود ژولیده

____________________________________________________

شعر شب ششم محرم قاسم بن الحسن (ع)

او بود و یک لشکر، ولی لشگر، چه کردند
با یاس سرخ باغ پیغمبر، چه کردند

گرگان کوفه، جسم او در بر گرفتند
با هم گلاب از آن گل پرپر گرفتند

با سوز دل زخم تنش را تاب دادند
آن تشنهْلب، را از دمِ تیغ آب دادند

جسمش ز نوک نیزه با جوشن یکی شد
پیراهن خونین او، با تن یکی شد

“بن‌سعد ازدی” بر تنش زد نیزه از پشت
هر سنگدل، یکبار آن شهزاده را کشت

افتاد، روی خاک و عمو را صدا زد
مانند مرغ سر بریده دست و پا زد

فرزند زهرا همچنان باز شکاری
آمد به بالای سرش با آه و زاری

در دست گلچین، دید یاس پرپرش را
می‌خواست، کز پیکر جدا سازد سرش را

با تیغ بر او حمله، چون شیر خدا کرد
دست پلید آن ستمگر را جدا کرد

لشکر، برای یاری او حمله کردند
آوخ! که با آن پیکر خونین چه کردند

از میهمان خویش استقبال کردند
قرآن ثارالله را پامال کردند

با آنکه بر هر داغ، داغ دیگرش بود
این داغ دل، تکرار داغ اکبرش بود

شاعر: استاد غلامرضا سازگار

____________________________________________________

شعر شب ششم محرم قاسم بن الحسن (ع)

من برایت پدرم پس تو برایم پسری
چه مبارک پسری و چه مبارک پدری

یاد شب های مناجات حسن می افتم
می وزد از سر زلف تو نسیم سحری

همه گشتیم ولی نیست به اندازه ی تو
نه کلاه خوودی و نه یک زره ای نه سپری

من از آنجا که به موسایی ات ایمان دارم
می فرستم به سوی قوم تو را یک نفری

بی سبب نیست حرم پشت سرت راه افتاد
نیست ممکن بروی و دل ما را نبری

قاسمم را به روی زین بگذار عبّاسم
قمری را به روی دست گرفته قمری

نوعروست که نشد موی تو را شانه کند
عاقبت گیسویت افتاد به دست دگری

تو خودت قاسمی و سر زده تقسیم شدی
دو هجا بودی و حالا دو هجا بیشتری

بند بند تو که پاشید خودم فهمیدم
از روی قامت تو رد شده هر رهگذری

جا به جا می شود این دنده تکانت بدهم
وای عجب درد سری وای عجب درد سری

شاعر: علی اکبر لطیفیان

____________________________________________________

شعر قاسم بن الحسن (ع)

قاسم کیست؟

کیست قاسم قرة العین حسن..
کیست قاسم دلربای هرسخن
اوامیر عالمین است درجهان…
دارد ازبابای خود تنهانشان
کیست او،تنهاضیا هردوعین
اوست تنها واژه عشق حسین
رزم او ،زنده کند بدر و حنین ..
اوبودبرمجتبی نور دو عین ..
اوست بر این میکده عشق حسین …
اوست تنهابرحسن نوردوعین
اویل دشمن شکن درکربلاست…
اوحسین و اوحسن،یامرتضاست….
اوست براهل حرم چون یاسمن…
هر نفس دارد به ذکرحق سخن …

شاعر: آرمین غلامی

____________________________________________________

شعر شب ششم محرم قاسم بن الحسن (ع)

جذبه و جاذبه و جلوه‌ی اعظم حسن است
علی و عالی و علامه و اعلم حسن است

به خداوند بهشتش حسن آباد خداست
شرف‌الشمس خداوندِ دو عالم حسن است

بنویس از نفَسش فاطمه را می‌فهمند
بسکه آئینه‌یِ پیغمبر اکرم حسن است

از حسن جانِ علی بِینِ جمل فهمیدم
دومین حیدرِ این قوم مُسَلم حسن است

چهارده تَن همه اوصافِ حسن را دارند
دو حسن هست ولیکن همه از دَم حسن است

بیشتر داد به هر کَس که اهانت کردَش
بسکه بخشید که گفتیم خدا هم حسن است

او حسین است و حسین است حسن پس خوب است
بنویسیم که در هر دو مجسم حسن است

بارها گفت حسین اینکه کریم این آقاست
بارها گفت حسین اینکه مقدم حسن است

کیست او قبله‌ی اصحابِ اباعبدالله
نقشِ پُر جذبه‌ی هفتادو دو پرچم حسن است

شیخ عباس قمی ، مُنتهی الآمالش
گفت در کرببلا سیلِ دمادم حسن است

شش شهیدند از او ، پس به محرم سوگند
صاحبِ بیشترین سهم در این غم حسن است

کاش می شد که بگویم به ضریحِ حرمش
اینهمه غم حسن است اینهمه ماتم حسن است

ابن طاووس بخوان آه مُقَرَم بنویس
روضه‌ی غربتِ شبهای محرم حسن است

شاعر:حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب ششم محرم قاسم بن الحسن (ع)

دارد به رویِ چشم خود اَبروی حسن را
جانم ، چقدر می‌دهد او بویِ حسن را

اینقدر عقیله بر سری شانه نمی‌زد
بر شانه‌ی خود ریخته گیسویِ حسن را

ای کاش گره وا شود از بندِ نقابش
ای کاش نشانی بدهد رویِ حسن را

ارث از پدرش برده اگر سفره گشوده
او آمده تا گرم کُند کوی حسن را

بند آمده این راه شبیهِ پدرش باز…
آورده پِیِ خویش هیاهویِ حسن را

هر روز عسل می‌چکد از کنجِ لبانش
دارد همه شیرینیِ کندوی حسن را

ای اَرزقِ شامی چه بلایی سرت آورد؟
دیدی به تنت ضربه‌ی بازویِ حسن را

باید قدمی چرخ زَنَد پیش عمویش
تا بشنود این معرکه هوهوی حسن را

سوگند که خون نَه به رگش غیرت زهراست
ابن‌الحسن است این نوه‌ی حضرت زهراست

مانند حسن هرکه پدر داشته باشد
مانند علمدار جگر داشته باشد

خوب است گُشایند کمی بندِ نقابش
تا اینکه عشیره دو قمر داشته باشد

اصلا به زِره فکر نکرده است محال است
قاسم به زِره نیز نظر داشته باشد

با دست تُهی رفت و رجز خواند و به هم ریخت
ای وای اگر تیغِ دوسَر داشته باشد

با این هنرِ رزم عمو زیرِ لبی گفت :
بایدعَلَم ؛ این ، شیر پسر داشته باشد

دل می‌بَرَد از خیمه و دل می‌دَرَد از خصم
فرزندِ علی چند هنر داشته باشد

باید که کَرَم خانه بسازند برایش
باید که چنین خانه ، دو در داشته باشد

حق بود بسازند ضریحش ، حسنی بود
اما حرمی کاش پدر داشته باشد….
– –
تصمیم حسین است : هر آنچه حسنش گفت
در نامه‌اش از روضه‌ی کوچه ، حسنش گفت…

انگار خودت حلقه‌ی ماتم شده‌ای تو
دورت چه شلوغ است چرا کم شده‌ای تو

یکریز پُر از روضه‌یِ بازی پسر من
مانندِ علی مثل مُحَرَم شده‌ای تو

رفتی نگفتی به منِ سوخته بابا
رفتی و نگفتی که چرا خم شده‌ای تو

بستم به سرت شالِ خودم را که نریزی
ای کاش نبینند مُعَمم شده‌ای تو

من هیچ تو فکرِ جگر نجمه نکردی
اینقدر پُر از زخم مجسم شده‌ای تو

باید که تو را بِکَنَم از خاک عزیزم
در خون و شن و تیر چه محکم شده‌ای تو

صد سنگ چه کردند که این خنده عوض شد
صد نعل چه کردند که دَرهَم شده‌ای تو

خون میزند از پیرهن از هر طرفت وای
بدجور پُر از چشمه‌ی زمزم شده‌ای تو

امیدِ من این است که نجمه نشناسد
ای جان ، چه سرت آمده مُبهم شده‌ای تو
– –
گفتند یتیمی سرِ گیسوت کشیدند
تا من برسم نیزه به پهلوت کشیدند

شاعر: حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب ششم محرم قاسم بن الحسن (ع)

در بِین روضه‌ایم و به ما شد عنایتی
جز گریه بر حسین نداریم عادتی

ما وارثان گریهء آدم شدیم پس
داریم تا ابد به خلائق شرافتی

این افتخار ماست که در زیر آسمان
فرموده فاطمه که به روضه تو دعوتی

در نامهء عمل چه هراسی است روز حشر
که غیر آه و گریه نباشد عبادتی

این اشکها دوای تمامیِ زخم هاست
اشکی ببار تا که نماند جراحتی

جز مهر و لطف چیز دگر ما ندیده‌ایم
در این بساط شامل خیر و محبّتی

این خانه ، خانه ایست که جُونِ سیاه رو
گردد سفید رو و شود دُرِّ قیمتی

آقای خانه بر سر هر چه شهید رفت
بهتر از این کجاست چنین اُوج عزّتی

این خانه ایست مرگ عسل میشود در آن
بر کام هر که کرد ز جانان حمایتی

قاسم اگر به معرکه آمد اراده بود
تا که حسن به جلوه نماید قیامتی

قاسم به معرکه رُخِ بابا سفید کرد
اَزرق دو نیمه شد چه خروشی چه هیبتی

پایش نمیرسید اگر بر رکاب اسب
شد قد کشیده مثل عمو بعدِ ساعتی

با نعل ها زبس به رُخش بوسه ها نشست
دیگر چه چهره ای چه جمالی چه صورتی

بالا سرش صدای شکستن زیاد بود
شد کربلا مدینه که دارد حکایتی..‌

شاعر: مجتبی صمدی شهاب

____________________________________________________

شعر شب ششم محرم قاسم بن الحسن (ع)

تا نیزه‌ای غریب عنان مرا گرفت
پهلوی من نشست و نشان مرا گرفت

می‌رفت تا که فاش؛ پدر خوانمت عمو!
سُمّ فرس رسید و دهان مرا گرفت

گویند بو کشیدن گل؛ مرگ مؤمن است
بوی خوش دهان تو جان مرا گرفت

من سینه ام دُکان محبّت‌فروشی است
آهن‌فروش از چه دُکان مرا گرفت

دشمن که چشم دیدن ابروی من نداشت
سنگی رها نمود و کمان مرا گرفت

از پیرهای زخمی جنگ جمل رسید
هرچه رسید و عمر جوان مرا گرفت

لکنت نداشت من که زبانم ز کودکی
مومِ عسل چگونه زبان مرا گرفت؟

چون کندوی عسل بدنم رخنه رخنه است
این نیش‌های نیزه توان مرا گرفت

پر شد ز خاک سُمّ فرس چشم زخم من
ریگ روان، همه جریان مرا گرفت

شاعر: محمد سهرابی

____________________________________________________

شعر شب هفتم محرم حضرت علی اصغر (ع)

از شبِ هفتم به اهل خیمه بستند آب را
تشنگیِ کودک شش ماهه برده تاب را
از دوچشمِ مادرش ، آری ، گرفته خواب را
او دراورده به گریه ، از عطش ، مهتاب را

کل خیمه در پیِ آبی برای این پسر
ما همه بودیم تشنه ، لکن اصغر تشنه تر

دشمنان با اشکِ چشمِ من ، تسبم میکنند
بی علی هستند و قطعا قبله را گم میکنند
شاید اینها بر منِ خسته ترحم میکنند
این غدیرِ خونیِ مارا کمی خُم‌ میکنند

بردمش من اصغرم را سمتِ میانِ نبرد
هیچکس یک قطره آبی هم به ما هدیه نکرد

تازه ، من دیدم که تیری هم به سمتِ ما زدند…
کل لشکر تیر را دیدند و از خود جا زدند
تا سفیدیِ گلو ، چون ماه ، شد پیدا ، زدند
آب ، هیچ اصلا! چرا با تیر ، کودک را زدند؟

داشتم میگفتم از خشکیِ لب هایش ولی
آه… ، بدجوری به خود پیچید یک دفعه علی

گرچه لشکر خواستند آبی دهند ، اما نشد
هیچکس بهرِ کمک کردنِ به کودک پا نشد
اصغر از این همهمه حتی دو چشمش وا نشد
گفتم: اصغر رو زدم! شرمنده ام بابا ، نشد…

حال من ماندم میانِ خیمه و این دشمنان
مانده ام حیران و سرگردان ، میانِ این و آن…

کودکِ شش ماهه‌ی من ، سوخته بال و پرش
بین قنداقِ پر از خون است ، جسمِ اطهرش
روی یک دستم تنش ، برروی یک دستم سرش
حال بفرستم کدامش را برای مادرش؟

تیر خورده جای شیر و خواب رفته اصغرم
بهرِ خوابیدن ، علی را پشتِ خیمه میبرم

آرزو دارم نبیند مادرش این صحنه را
پیکرش در بین قنداق است و سر از تن جدا
خاک میکردم علی را در زمین کربلا
ناگهان هم مادرش آمد به پشتِ خیمه ها

کاش وقتی که میانِ خون نشستم ، بی پناه
مادرم هرگز نیاید گوشه ای از قتلگاه…

شاعر:محمدحسین چاوشی

____________________________________________________

شعر شب هفتم محرم حضرت علی اصغر (ع)

این غبغب تو ناز به تفسیر می کشد
لب لب مکن که این جگرم تیر می کشد

پنجه مکش به سینه تف دیده کویر
ناخن مگر ز سینه کمی شیر می کشد

در کودکی چه محشری در عشق کرده ای؟
حسرت به عاشقی تو هر پیر می کشد

هر کس قدم به سیر مقامات تو نهد
کارش در این دیار به تکفیر می کشد

گویا شنیده شد که خدا هم ز داغ تو
در عرش ناله های فرا گیر می کشد

می دانم عاقبت که سر (چند قطره آب)
کار امام عشق به تحقیر می کشد

با آن که دیر آمدم بالای قبر تو
دیدم پدر ز حنجر تو تیر می کشد

این جسم غرق خون تو و حالت پدر
آن ماجرای کوچه به تصویر می کشد

بو برده دشمنت به گمانم تنت کجاست
بر روی خاک نیزه و شمشیر می کشد

باور نمی کنم بدن توست روی نی؟
دشمن میان هلهله تکبیر می کشد

چشمان باز و حنجره ریش ریش تو
حال دل رباب به تحریر می کشد

تا نیزه در گلوی تو جا باز می کند
انگار از وجود من اکسیر می کشد

دیده ببند تا که نبینی عدوی تو
ناموس خانواده به زنجیر می کشد

شاعر:قاسم نعمتی

____________________________________________________

شعر شب هفتم محرم حضرت علی اصغر (ع)

ای از تلظّی‌های تو در چشم من دریا خجل
مادر خجل، خواهر خجل، دریا خجل، سقا خجل

در خون، خدا را دیده‌ای جان دادی و خندیده‌ای
تا دامن محشر بود از خنده‌ات بابا خجل

از حنجر خشکیده‌ات خون خورده تیر حرمله
پیکان ز اشک چشم من، من گشتم از زهرا خجل

در آتش تاب و تبت دیدم به دست زینبت
هم از تو هم از عمه شد خورشید عاشورا خجل

خشکیده‌لب بردم تو را لب‌تشنه آوردم تو را
هم از تو هم از مادرت گشتم در این صحرا خجل

از خون زخم حنجرت آمد شهادت سرفراز
از اشک چشم مادرت شد زینب کبری خجل

دعویِّ دین و کشتن شش‌ماهه آن هم تشنه‌لب
اینجا مسلمان می‌شود از گبر و از ترسا خجل

با این عذار لاله‌گون، با این جمال غرقه خون
جا دارد ار یوسف شود، زین صورت زیبا، خجل

ای غنچۀ پرپر شده، ای هدیه بر داور شده!
پیش گل لبخند تو، از باغبان، گل‌ها خجل

باب‌النّجات عالمی، خون خدا را همدمی
شرمنده عالم از تو شد، «میثم» نشد تنها خجل

شاعر:استاد حاج غلامرضا سازگار

____________________________________________________

شعر شب هفتم محرم حضرت علی اصغر (ع)

سعی دارد کودکش را در عبا پنهان کند
باید او تن را جدا ؛ سر را جدا پنهان کند

گریه ی اصغر ، صدای هلهله ، با تیر خود
حرمله باید صدا را در صدا پنهان کند

مشتی از خون علی را ریخت سمت آسمان
خواست تا جرم زمین را در هوا پنهان کند

با غلاف خنجری ، بابا پسر را دفن کرد
کربلا را خواست تا در کربلا پنهان کند

گیرم اصلا طفل خود را پشت خیمه دفن کرد
خنده های آخرش را در کجا پنهان کند..

شاعر: مجید تال

____________________________________________________

شعر شب هفتم محرم حضرت علی اصغر (ع)

رباعیات اول مجلسی شب هفتم

گفتیم حسین و سینه آرام گرفت
مستیم و لب از تربت او کام گرفت
با شور شهادت حسین بن علی
یک جان دوباره دین اسلام گرفت

باید که دَم از بزرگی شه بزنیم
بر سینه و سر همه در این ره بزنیم
احیای مجالس حسینی نور است
باید که برای روضه لَه لَه بزنیم

هر کس پی روضه و رواجش نبُوَد
دارا بُوَد و فکر رواجش نبُوَد
بی معرفتی کرده وگرنه بخدا
ارباب به ما که احتیاجش نبُوَد

رویِ سرِ ما سایه و اَبر است حسین
مردانه ترین نمادِ صبر است حسین
ما معتقدیم و پای او می مانیم
خورشید شب اوّل قبر است حسین

شد دور کسی ز تو ز عزّت اُفتاد
دیدند که دشمنش به ذلّت اُفتاد
این غم به کجا برم برای اصغر
بهر طلب آب به منّت اُفتاد

دوبیتی علی اصغر علیه السلام:

عزیز دُردونهء بابا علی جان
نداشتی با کسی دعوا علی جان
برو پیش عموت محسن گل من
بخواب تو آغوش زهرا علی جان

چه کرده تیر وحشی با سر تو
بمیرم ریش ریشه حنجر تو
ندارم رویِ برگشتن به خیمه
خجالت می کشم از مادر تو

غمت بابا رو پیرِ پیر کرده
منو درگیر این تقدیر کرده
گره اُفتاده تو کارم بابایی
سه شعبه توی موهات گیر کرده

شدی پرپر گلم بی جُرم و تقصیر
سه شعبه کرد با تو کار شمشیر
تو حق داری دیگه ساکت بمونی
زبونت چسبیده روی نوک تیر

اینا خیلی خبیث و نا بکارن
یه ذرّه عاطفه تو دل ندارن
به خاک میسپارمت امّا الهی
تو رو بانیزه از خاک در نیارن

شاعر:مجتبی صمدی شهاب

____________________________________________________

شعر شب هشتم محرم حضرت علی اکبر (ع)

گیسویش وقتی پریشان و مجعد می شود
سوگواری شب هشتم زبانزد می شود

چشم های خیس لیلا گفت هنگام وداع
فرصت بوسیدنش آیا مجدد می شود

طبع نازکتر ز گل تا رفت بین داس ها
آه آه لاله های دشت ممتد می شود

عین یک سو لام یک سو یاء یک سو ریخته است
این هجاها روی هم شکل محمد می شود

تاتنش از هم نپاشد باد هم با احترام
دست بر سینه ز اطراف تنش رد می شود

پیکرش مثل فدک نامه است ،در مرثیه اش
غالبا بین دو روضه رفت و آمد می شود

گیسویش را روی نیزه باد هر سو می برد
مثل پرچم اهتزازش نذر گنبد می شود

شاعر:محسن حنیفی

____________________________________________________

شعر شب هشتم محرم حضرت علی اکبر (ع)

نیزه می بارد به رویش همچو باران وایِ من
رحم در دلها ندارند نیزه داران وایِ من

یکّه و تنها نمانده لشکری همراه او
یک به یک رفتند همراهان و یاران وای من

هر کسی با هرچه دارد می زند حتی سِپر
کینه هاشان آشکار است و فراوان وای من

با لب عطشان و خشک و با گلویی سوزناک
ناگهان افتاد بر خاک بیابان وای من

زخم داران مدینه بر سرش افتاده‌اند
بین عجب نقشی زدند این غم گُساران وای من

او دگر نایی ندارد تا که برخیزد ز جا
میزنندش بی هوا این کینه توزان وای من

او یکی باشد و دشمن لشگری بی انتها
یک تن و صدها نه،بلکه سی هزاران وای من

زینت دوش نبی در زیر پای اَشغیاست
روی قرآن پا نهادند سهل و آسان وای من

زیر پای اسبهاشان نعل تازه می زنند
میرسد نوبت به جولان سواران وای من

شاعر:حمیدرضا عرب زاده

____________________________________________________

شعر شب هشتم محرم حضرت علی اکبر (ع)

دیدم اعضای تنت را جگرم سوخت علی
پاره های بدنت را جگرم سوخت علی

ناگهان زانویم افتاد زمین چون دیدم
طرز چانه زدنت را جگرم سوخت علی

چه کنم عمه نبیند بدن حمزه ای اَت
مُثله دیدم بدنت را جگرم سوخت علی

لخته خونی که برون از گلویت آوردم
ریخت خون دهنت را جگرم سوخت علی

باورم نیست که جسمت ز نظر پنهان است
نیزه بینم کفنت را جگرم سوخت علی

یوسفم ،کاش که می شد به میان حرمت
ببرم پیرهنت را جگرم سوخت علی

آن لبانی که اذان گفت، بهم ریخته است
خُرد بینم دهنت را جگرم سوخت علی

داغ پرپر شدنت جای خود، امّا بینم
داغ بی سر شدنت را جگرم سوخت علی

این همه نیزه میان بدنت گم شده است
با که گویم محنت را جگرم سوخت علی

از همان دور شنیدم رجزت را پسرم
این حسین و حسنت را جگرم سوخت علی

نعرة حیدری و نالة یا زهرایت
می شنیدم سخنت را جگرم سوخت علی

نشد آخر لب عطشان تو را آب دهم
چه کنم سوختنت را جگرم سوخت علی

گر نیایند جوانان حرم یاری من
که بَرَد خیمه تنت را جگرم سوخت علی

شاعر:محمود ژولیده

____________________________________________________

شعر شب هشتم محرم حضرت علی اکبر (ع)

قد رعنای تو چون سرو سپیدار شده
کربلا محو رخ احمد مختار شده

دور تا دور سرت آیینه می چرخانم
بسکه گیسوی بلند تو دل آزار شده

تا کمی راه روی این دل من می لرزد
قد طوبایی زهراست پدیدار شده

چشم بد دور از آن قد رشیدت پسرم
قامتت شانه به شانه با علمدار شده

گر ترک خورده لبت غصه مخور ای بابا
تشنه ی وصلی و هنگامه ی دیدار شده

تا صدای تو شنیدم که پدر زود بیا
گفتم ای وای علی بی کس و بی یار شده

نیزه ها رفت چو بالا به سر خویش زدم
وسط معرکه این یاس گرفتار شده

کوچه ای باز شدو هر که زره آمدو زد
ماجرای تو شبیه درو دیوار شده

زشکافی که به پهلوی تو خورده پیداست
نوک نیزه اثرش چون نوک مسمار شده

دشمن آن بغض علی را سر تو خالی کرد
تن تو طعمه هر گرگ جگر خوار شده

بین محراب دو ابروی تو از هم شد باز
صورتت جلوه ای از حیدر کرار شده

خیز و زیر بغلم گیر و سوی خیمه ببر
ای جوانم ز غمت دیده ی من تار شده

اربا اربایی و کس معنی آن کی فهمد
این عبا تا به ابد محرم اسرار شده

شاعر: قاسم نعمتی

____________________________________________________

شعر شب هشتم محرم حضرت علی اکبر (ع)

بار من را كمرم نه سر زانو برداشت
كاسه ي زانوي من در طلبت مو برداشت

در خداحافظي ات بود كه من افتادم
آه راحت نتوان چشم ز آهو برداشت

آهوي خوش قد و بالاي حرم، ميكُشَمَش
نيزه زن را كه رسيد از رويت ابرو برداشت

هر چه كردم بخدا روي به قبله نشدي
علتش نيزه ي آن بود كه پهلو برداشت

ديدم از دور كسي رَختِ تو را ميپايد
آمدم زودتر از من او همه را او برداشت

زخمهاي بدنت از دو طرف مرتبط اند
هر كسي نيزه اي از پشت زد از رو برداشت

بين ِ ميدان نشد اما وسطِ خيمه كه شد
آخرش عمه ي تو دست به گيسو برداشت

بخدا خسته شدم آه كجايي اكبر
كاسه ي زانوي من در طلبت مو برداشت

عاقبت توي عبايي جگرم را بردم
با چه وضعييتي آخر پسرم را بردم

شاعر:علی اکبر لطیفیان

____________________________________________________

شعر شب هشتم محرم مناجات با امام حسین (ع)

ذکر نزول عطا، یا حسن و یا حسین
علت لطف خدا، یا حسن و یا حسین

تا که خدایی شوم، کرب و بلایی شوم
می زنم از دل صدا، یا حسن و یا حسین

بانی اشک دو چشم، رحمت جاری حق
آبروی چشم ها، یا حسن و یا حسین

قبله ی حاجات ما، اوج عبادات ما
روح مناجات ما، یا حسن و یا حسین

یکی بدون حرم، یکی بدون کفن
سرم فدای شما، یا حسن و یا حسین

هر دو شهید مادر، هر دو غریب مادر
کشته ی یک ماجرا، یا حسن و یا حسین

حسن امام حسین، حسین اسیر حسن
هردو به هم مبتلا، یا حسن و یا حسین

تاب و قرار زینب، ذکر فرار زینب
در وسط شعله ها، یا حسن و یا حسین

شاعر:علی اکبر لطیفیان

____________________________________________________

شعر شب هشتم محرم مناجات با امام زمان (عج)

حیف دلی صرفِ انتظار نکردیم
کار زیاد است و ما کار نکردیم

زحمت ما با تو بوَد حضرتِ رحمت
غیر گِره رویِ شانه بار نکردیم

این عرقِ شرمِ ماست ریخت که محسن
رفت و سَری خرجِ اقتدار نکردیم

خسته شدم پایِ غمت پیرغلامی…
گفت که یک کار از هزار نکردیم

کاش که پیش تو بگوییم بنامت
هرچه که کردیم اگر ، قمار نکردیم

اهل مناجات بُرد فیضِ ملاقات
سعی کمی هم پِیِ دیدار نکردیم

مَرکب ما نه که ما مَرکب اوییم
نفس نگون را چرا مهار نکردیم

مرقد جدّت دل گریه کنان است
وای اگر سینه را مزار نکردیم

علتش این بود مادرِ تو حرم بود
این شب جمعه اگر هوار نکردیم

ناله‌ی شهزاده بود شاه زمین خورد
گفت که زخم تو در شمار نکریم

وضع تو پیداست از گفتن دشمن:
هیچ کسی را چنین شکار نکردیم

پیکر تو آخرش به روی زمین ماند
آه علی جان بگو چه کار نکردیم

شاعر:حسن لطفی

____________________________________________________

شعر حضرت علی اکبر (ع)

قدري مِيِ طهور ز ته مانده سبو
بر لب زدم به نيت تر كردن گلو
تا آتش و شراره آن بر دلم نشست
بابى ز عشق وا شد از اين دل به سوى او
ديدم صداى هاتفى از غيب مى رسد
أُدخل الي الحرم كه شده وقت گفتگو
بالا بزن به عزم تقرب تو آستين
با اشك ديده وقت سحر ساز يك وضو
صورت بمال بر حرم و خاكِ پاى يار
تا از غبار مقدم او يابى آبرو
بر مِنبرى ز تور نشين ، وصفِ عشق كن
بي خود ز خویش گشته فقط از على بگو

امشب فقط به سوى حرم سجده جايز است
مستانه رو به روى حرم سجده جايز است

با يك سلامْ دل به هوايت روانه شد
تسبيح اشك پاره شد و دانه دانه شد
بر روى آب عكسِ ضريحى كشيده ام
درياى گريه هام عجب بى كرانه شد
گشتم دخيل گوشه اى از كَشتى نجات
ديدم كه صاحبش پسرى ناز دانه شد
از جانب بهشت نسيمى وزيد و بعد
با عطر سيب موى كمندِ تو شانه شد
بر بوسه هاى ممتد مولا ز صورتت
اين روزها نبودنِ زهرا بهانه شد
آهسته گفت گريه كنان اَيْنَ فاطمه؟
دردِ نبودنت به دلم جاودانه شد
تو آمدى و دوباره پيمبر ظهور كرد
قنداقه تو كعبه سيّارِ خانه شد

نازم به اين جمال و كمال و خصالِ تو
عاشق كُشَ است يك سحرى شرح حالِ تو

مرآتِ كبرياست جمالِ خدائى ات
بَدرُ المُنيرِ عشقْ رُخِ مصطفائى ات
چشم تمام اهل حرم خيره مى شود
بر شكل راه رفتنِ خير النسائى ات
كردى حقوق حضرت استاد را ادا
نازم به بخشش و كرمِ مجتبائى ات
گم كرده راه بودم و تا خانه كريم
من را كشانده جلوة نارُ القرائى ات
صاحب دعا حسين ، مُريدانه تا سحر
دل داده پاى زمزمه ربنائى ات
الگوى هر چه عابد لله مى شود
با اين وجود غرق به نور و خدائى ات

بِيْنِ خطوط روی جبينت پُر از خداست
اِبْنُ الحسينْ ليلى ليلاى كربلاست

گيسو به باد مى دهى و دلبرى على
پا در ركاب مى كنى و حيدرى على
ابرو نهان كن از نظر خيره حسود
آئينه دارِ صورت پيغمبرى على
قامت نگو قيامت زهراست قامتت
از بس كه قد كشيده اى و محشرى على
گرم طوافِ روى تو آلِ بوتراب
غرق عبادتى و خدا منظرى على
وصف تو اين بس است كه وقت تجلى ات
شه زاده حرم على اكبرى على
در كربلا تجلّى فتاح خيبرى
همنام شهريارِ عرب حيدرى على

برقِ عرق به روى تو الماسْ اكبرا
ای هم نشین حضرتِ عباسْ اكبرا

از باده تو مستى دلها فراهم است
كارِ دلم چو زلفِ تو پيچيده دَرهَم است
لشگر كشيده ام به هوا خواهى ات على
اين قطره اشكها چو سپاهي منظم است
تو وارث تمام اولوالعزم ها شدى
وصف تو امتداد رسولِ معظم است
تركيبى از حسن و حسين است رُوى تو
ريحانه بهشت بگويم به تو كم است
من نذر كرده ام كه بميرم براى تو
خونين شدن به پاى تو سِرِّ مُحرّم است
هر جا كه حرفِ پيرِ جوان مُرده مى شود
تصوير دست و پا زدنِ تو مجسم است
بالاي نعشِ تو پدرت پير شد على
دنبال تكه هاى تنت با قدى خم است
ديدند همچنان بدن پاره پاره ات
فريادهاى يا ولدي ، نا منظم است

امروز قدرتى به صدا جمع مى كند
فردا تو را ميانِ عبا جمع مى كند

شاعر:قاسم_نعمتی

____________________________________________________

شعر حضرت علی اکبر (ع)

نسیمی جانفزا می آید
بوی کرببلا می آید
واویلا واویلا واویل

داغ تو کرده پیرم بابا
پیکرت گشته اربا اربا
واویلا واویلا واویلا

برسرت دست و پا گم کردم
مسیر خیمه را گم کردم
بین این همه تیر و نیزه
من لبان تورا گم کردم
یک علی اکبر و یک صحرا
واویلا واویلا واویلا

هر طرف یک علی میبینم
شاهد این غم سنگینم
تکه تکه تورا با عباس
در میان عبا میچینم
زینب آمد بجای لیلا
واویلا واویلا واویلا

شاعر:قاسم_نعمتی

____________________________________________________

شعر حضرت عباس (ع)

عمریست مهرت جا در این دلها گرفته
دستان ما را مادرت ، زهرا گرفته

از روز اول گریه کن های شمائیم
قطره همیشه دامن دریا گرفته

شکر خدا ما سینه زنهای حسینیم
در زیر پرچم نوکری معنا گرفته

باب الحوائج حضرت باب الحسین است
با لطف او شور حسینی پا گرفته

ما دامن باب الحوائج را گرفتیم
تا مشکلی در کارمان بالا گرفته

دارد تعلق به همه، که اَرمنی ها
حتی مسیحی حاجت از آقا گرفته

پس خوش به حال هر که شد عبد ابالفضل
هر که مُراد از حضرت سقا گرفته

هر کس که می گیرد برات کربلا را
رفته است قبلش علقمه امضا گرفته

جز این نبوده نوکرش هر چه بخواهد
از حضرت عباس تاسوعا گرفته

شاعر:مهدی شریف زاده

____________________________________________________

شعر شب هشتم محرم حضرت علی اکبر (ع)

با سر نیزه تنت را چه به هم ریخته اند
ذره ذره بدنت را چه به هم ریخته اند

سنگها روی لب خشک تو جا خوش کردند
این عقیق یمنت را چه به هم ریخته اند

وسط معرکه ای رفتی و گیر افتادی
سر فرصت بدنت را چه به هم ریخته اند

تابه حالا نشده بود جوابم ندهی
وای بر من دهنت را چه به هم ریخته اند

چشم من تار شده به چه مداواش کنم
یوسفم پیرهنت را چه به هم ریخته اند

عمه ات آمده تا دست به معجر ببرد
پدر بی کفنت را چه به هم ریخته اند

ابروان تو حسینی ست و چشمت حسنی ست
این حسین و حسنت را چه به هم ریخته اند

شاعر:علی اکبر لطیفیان

____________________________________________________

شعر شب هشتم محرم حضرت علی اکبر (ع)

چگونه جمع کند پاره‌های جانش را؟
به خیمه‌ها برساند تن جوانش را

شکفت روی لبانش: علی عَلَی الدنیا…
همین که غرق به خون دید پهلوانش را

علی، همان که جهان محو در شمایل اوست
ندیده هیچ‌کجا، هیچ‌کس نشانش را

همان که در شب میلاد او پدر فهمید
پیمبر آمده زیبا کند جهانش را

به آن‌که تشنۀ معنای «قاب قوسَین» است
بگو نظاره کند ابروی کمانش را

میان سجده خدا را فقط صدا می‌زد،
جهان کفر، اگر می‌شنید اذانش را

چقدر زخم مصور، چقدر مصرع سرخ
خبر دهید جوانان نوحه‌خوانش را

به هر طرف که نظر کرد اکبرش را دید
خبر دهید ندارد دگر توانش را…

به خیمه آمدن او دوباره ممکن نیست
نگیرد عمه اگر زیر بازوانش را

شاعر: فائزه زرافشان

____________________________________________________

شعر شب نهم محرم حضرت عباس (ع)

پاره‌به‌پاره رویِ زمین قرصِ ماه ریخت
تا علقمه رسید ولی بینِ راه ریخت

پا می‌شود دوباره زمین می‌خورد حسین
دستِ خودش نبود که بی تکیه گاه ریخت

یک دفعه ریخت حجم سرش تا عمود خورد
با تیر هم تمام تنش گاه گاه ریخت

تقصیر حرمله است که مویی سفید شد
تقصیر حرمله است که چشمی سیاه ریخت

خورده هزار تیر ولی دوهزار زخم
در فرصت کمی به سرش یک سپاه ریخت

یک فوج نیزه دار سوی قتلگاه رفت
یک فوج بی حیا به سوی خیمه گاه ریخت

آتش گرفت خیمه و یک حجمِ شعله ور
بر روسریِ دخترکی بی گناه ریخت

بر نیزه بود سایه یِ زینب ولی زَنی
آتش زِ بام بر سر این سرپناه ریخت

می خواست تا محاسن او را بهم زند
اما به روی دخترکی اشتباه ریخت

این سر به روی نیزه مبادا که کج شود
عمه به نیزه بست ولی  بینِ راه ریخت

شاعر : حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب نهم محرم حضرت عباس (ع)

آب آور را زدند
ناله‌ای پیچید در خیمه که لشگر را زدند

در میانِ نخل‌ها
دستها تا شد قلم گفتند حیدر را زدند

باز هم از پشتِ نخل
حرمله یک چشم،خولی یک چشم دیگر را زدند

خورد تا رویِ زمین
دید بر دیوارِ کوچه رویِ مادر را زدند

تا که کوتاهش کنند
تیغ‌ها از سمتِ پا بدجور پیکر را زدند

یک نفر مو را گرفت
یک تبر محکم به پایین آمد و سر را زدند

آستین شد مویِ سر
دزدهای قافله این بار معجر را زدند

روی تیغِ نیزه‌ها
ابتدا عباس را و بعد اصغر را زدند

چند باری او فِتاد
باز محکمتر به رویِ نیزه حنجر را زدند

بارِ دیگر سر نماند
وای از پهلو نوکِ نیزه برادر را زدند

خواهرش با پارچه
بست سر را تا نیاُفتد حیف خواهر را زدند

شاعر : حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب نهم محرم حضرت عباس (ع)

باز در معرکه‌ها نوبت جولان شده است
شیر از بیشه سر آورده رجز خوان شده است

کیست این مرد که هنگامه‌ی تیرش پیداست
تک سواری که فقط ردِ مسیرش پیداست

موج برخاسته و کوه تلاطُم کرده
سر بِدُزدید که یک شیر تبسم کرده

آمده تا بخرد آبروی میدان را
آمده تا که بگیرد نفسِ طوفان را

مِیل کرده قدمی دور و بر خویش زَنَد
دست بر قبضه‌ی تیغِ دو دَم خویش زَنَد

مَشک بر دوش هوای دل دریا دارد
پسرِ سومِ زهرا چه تماشا دارد

تند باد است که می‌چرخد و جانکاه بوَد
اَشهدُ اَنَّ علیاً ولی الله بوَد

چشمها مات علی باز به خیبر رفته
این جوان کیست که اینقدر به حیدر رفته

گره‌ای زد به دو اَبرو و نفس بند آمد
کعبه و خیبر و دریا همه را کَند آورد

لحظه‌ی سختِ نبرد است گُلِ لبخندش
نامِ زهرا و علی نقش به بازو بندش

رقصِ تیغش چه عجیب است هنر می‌خواهد
دیدنِ حضرت عباس جگر می‌خواهد

هو هویِ تیغه‌ی او وَه چه شتابی دارد
پسِ هر ضربه به جا ردِّ شهابی دارد

بعد هر ضربه‌ی او تازه همه می‌فهمند
که دو نیمند و یا اینکه به مویی بندند

چند وقتی است که بی پا و سر و دست شده‌اند
چند وقتی است دو نیم اند ولی بی خبراند

لرزه می‌افکَنَد آن دَم که قدم می‌کوبد
سرِ زینب به سلامت که علَم می‌کوبد

پای او ریخته هر‌کس که سری داشته است
چه خیالیست حرم را عَلم افراشته است

باز می‌آید و مَشکش پُرِ آبست هنوز
وقتِ لالایی آرام رُباب است هنوز

آه از آن روز که می‌دید که لبها خشک است
مَشک‌های حرمش بینِ دو دریا خُشک است

رفت یک بارِ دگر شاد کند دلها را
تا به خیمه بکشاند یقه‌ی دریا را

دختری گفت فرات از لب او می‌آید
دلتان قرص بخوابید عمو می‌آید

ولی ای وای نیامد نَفَسِ گلها حیف
چقدر منتظرش بود رُباب اما حیف

به کمین چند هزاری دلِ نخلستانند
شیر می‌آید و از ترس همه پنهانند

دست را بس که کریم است همانجا بخشید
حاجتِ هر‌چه که تیر است به یکجا بخشید

تیر از چار طرف خورده ولی جان دارد
پدرِ مشک ببین مشک به دندان دارد

گرچه هر تیر خودش را به تنِ او جا کرد
باز هم حرمله اینجا گره‌اش را وا کرد

تیری انداخت که غم را به دلِ زهرا دوخت
مَشک را تیر درید و به تنِ سقا دوخت

تیر دوم که رها شد دلِ زهرا خون شد
چشم را بوسه زد از پشتِ سرش بیرون شد

شاعر : حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب نهم محرم مناجات با امام زمان (عج)

می‌شود هر روز اشکم در عزایت بیشتر
سوختم از روضه‌ات از های هایَت بیشتر

می‌روم دنبالت اما از حرمهای شما
می‌رود تا کربلایت ردِ پایت بیشتر

از عبادت هم مُهمتر این اطاعت کردن است
می‌دهم سر را ولی دل را برایت بیشتر

میزنم بر سینه شاید که شبیهِ تو شوم
می‌نشیند بر کبودی بوسه هایت بیشتر

دستگاهِ لاف بسیار است اما مَرد کو
غیرتم من را نگه دارد به پایت بیشتر

تا که میاُفتی به یاد مَشک و دست و علقمه
باز می گیرد دلت اما صدایت بیشتر

تا که می‌آید رَجزهایِ عمویت بر لبم
می شود سهمِ من از دستِ دعایت بیشتر

تو هم از ایل و تبارت خوش قد و بالا تری
رفته آری بر عمویت شانه هایت بیشتر

شام های قبل شاید،حتماً امشب می‌رسی
می‌رسد از هر شبی عطرِ عبایت بیشتر…

شاعر : حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب نهم محرم حضرت عباس (ع)

از زبان امام حسین علیه‌السلام

اینجا رسیدم تا عزایت را بگیرم
از دستِ سرنیزه لوایت را بگیرم

حالا بجای اینکه دستم را بگیری
باید که زیر کتفهایت را بگیرم

زود آمدم از دستِ آن مردِ حرامی
تا بیرقِ کرببلایت را بگیرم

شرمنده‌ام شرمنده‌ای ، آخر رسیدم
شاید جلویِ های‌هایت را بگیرم

دیگر عبایی نیست جانی نیست با من
ماندم چگونه دست و پایت را بگیرم

خیلی خجالت می‌کشم از بچه‌هایم
ای کاش می‌مردم که جایت را بگیرم

گفتی برادر ، نیزه اما حنجرت دوخت
زود آمدم اَدرِک اَخایَت را بگیرم

قدر سپاهی غارتت کرند ای وای…
از دستِ که خوود و ردایت را بگیرم

از قدّ و بالایت چرا اینقدر رفته
حالا چگونه جای جایت را بگیرم

هرجا که دستی می‌زنم می‌ریزد ای‌وای
من مانده‌ام تا که کجایت را بگیرم

چشمان تو بَس بود ناموسم نلرزد
کاش از سه‌شعبه چشمهایت را بگیرم

شاعر : حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب نهم محرم حضرت عباس (ع)

آنكه از جمعِ امامان دو برادر دارد
دلبری از همه‌یِ ما دو برابر دارد

طرفی اُم‌ِبنين و طرفی فاطمه است
كيست در بينِ عشيره كه دو مادر دارد

لشكری زَهره ندارد كه نگاهش بکند
خاصه وقتی که کنارش علی اکبر دارد

چقدر بر رویِ پیشانیِ او می‌آید
دستمالی که به سر حضرتِ حیدر دارد

ایستاده به سرِ کعبه بخواند خُطبه
تا بدانند که این طایفه منبر دارد

علمش را بزند کرببلا چیزی نیست
کعبه تا کوهِ اُحُد نیز تَرَک بردارد

وقتِ صفین بزن چند قدم در میدان
چشم بر تیغِ شما مالکِ‌اشتر دارد

هر امامی که تو را دید دو دستت بوسید
بوسه بر بازویِ تو لذّتِ دیگر دارد

حق بده اینهمه اسفند برایت می‌سوخت
قد و بالایِ تو در سایه دو دختر دارد

مدحِ تو بود دلم از تب و تابش اُفتاد
وای بر معجرِ زینب که رکابش اُفتاد

* *

علقمه موج شد عکسِ قمرش ریخت بِهَم
دستش اُفتاد زمین بال و پَرَش ریخت بِهَم

تاکه از گیسویِ او لخته‌یِ خون ریخت به مَشک
گیسویِ دخترکِ منتظرش ریخت بِهَم

تیر را با سرِ زانوش کِشید از چشمش
حیف از آن چشم که مژگانِ تَرَش ریخت بِهَم

خواهرش خورد زمین مادرِ اصغر غَش کرد
او که اُفتاد زمین دور و بَرَش ریخت بِهَم

قبل از آنیکه برادر بِرِسد بالینَش
پدرش از نجف آمد ، پدرش ریخت بِهَم

به سَرَش بود بیاید به سَرَش اُمِ بنین
عوضش فاطمه تا دید سرش ، ریخت بِهَم

کتف‌ها را که تکان داد حسین اُفتاد و…
دست بگذاشت به رویِ کَمَرَش ریخت بِهَم

خواست تا خیمه رسانَد بَغَلَش کرد ولی
مادرش گفت به خیمه نَبَرش ریخت بِهَم

نه فقط ضَربِ عمود آمد و اَبرو وا شد
خورد بر فرقِ سرش پُشتِ سرش ریخت بِهَم

به سرِ نیزه زِ پهلو سرش آویزان بود
آه با سنگ زدند و گذرش ریخت بِهَم

شاعر: حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب تاسوعا مناجات با امام زمان (عج)

پیشِ چشمِ سرخ گونت صبح و شامی نیست نیست
بر لبت جُز واحسینایَت کلامی نیست نیست

میرسی بر روضه اما ما نمی‌فهمیم حیف
ای دریغا که نصیبِ ما سلامی نیست نیست

داستانِ کوفه از بی معرفتها پا گرفت
بی بصیرت،بر سلام ما دوامی نیست نیست

دیده‌ام در پایِ ما عمریست غیرت داشتی
تا تو آقایی کنی چون ما غلامی نیست نیست

ما که شرمنده شدیم از لطفهای مادرت
منصب پروانگی‌ات کم مقامی نیست نیست

آه تاسوعا ، نَفَسهایِ تو ما را آب کرد
گفت بی تو غیرِ کوفی غیرِ شامی نیست نیست

بعدِ تو اهلِ حرم را آه با هم می‌زنند
بعدِ تو عباس اینجا احترامی نیست نیست

شاعر: حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب دهم محرم

باز دلشوره میکُشد من را
کاش میشد که شب سحر نشود
صبحِ فردا نیاید و با من
کاروانِ تو در به در نشود

خارِ صحرا اگر که میچینی
دشتی از خاک بر جگر دارم
من بمیرم به جای تو ای کاش
حیف تنها دوتا پسر دارم

از سر شب رُباب در خیمه
چادرش را کشیده رویِ علی
چه به او گفته‌ای که با گریه
میزند بوسه بر گلویِ علی

زیر لب حرف میزند با خود
بُرده خواب تمام قافله را
با سرانگشت میکشد بر خاک
عکس تیر مهیب حرمله را

سر شب گفت دخترت با من
عمه‌جان شانه زن به گیسویم
باز هم  یادِ مادرم کردم
تا نشست او به روی زانویم

از همان روزِ اول سفرت
گفت چشمت  که بر نمیگردم
هم با خودم چند معجر بود
چند چادر اضافه آوردم

کن دعایی که گوشِ دخترکت
زخمی از گوشواره‌ها نشود
معجری که عمو به او داده
محکمش بسته‌ام که وا نشود

پیشِ رویَت نشسته‌ام اما
حالتی مثلِ محتضر دارم
هرچه فردا خدا نکرده شود
مادرم گفته و خبر دارم

گفت فردا که تشنه میمانی
تَرَک از زخمها لبت دارد
چشمهای تو تار می‌بینند
مِیلِ گودال مَرکبت دارد

هیچکَس نیست حامی‌ات اما
در عوض آنقدر حرامی هست
تکیه بر نیزه‌ی شکسته دهی
عوضش نیزه دارِ شامی هست

گفت فردا به خیمه می‌آید
ذوالجناحی که زینش از خون است
حَرَمت در میانِ نا محرم
قتلگاهت زمینش از خون است

شاعر: حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب دهم محرم

چه حالِ پُر ملالی داره زینب
اگه دستای خالی داره زینب
میره خیمه به خیمه تا بدونن
برا فرداش چه حالی داره زینب

میون این خزونِ عشق و مردی
یکی داره میره به خیمه گردی
داره میاد بگوشش از رُبابش
چرا مادر چرا باز گریه کردی

بخواب مادر بخواب با خوندن من
بخواب جونِ عمو رو دامنِ من
نزن اینقد زبونت رو رولبهات
نکِش ناخنت و رو گردنِ من

یکی داره تو تنهایی میخونه
یه دختر داره بابایی میخونه
موهاشو عمه می‌بافه دوباره
براش با اشک لالایی میخونه

تویِ خیمَش ببین دلگیره قاسم
زبون میگیره فردا میره قاسم
اگه تو کوچه با بابام نبودم
تقاصِ کوچه رو می‌گیره قاسم

مبادا زیرِ دست و پا بمونی
مبادا زنده بی بابا بمونی
داره قاسم به عبدالله میگه
اگه رفتم مبادا جابمونی

نبودم من تو پَهلویِ عمو باش
کنارش باش بازویِ عمو باش
اگه دیدی که اسبا رو میارن
رویِ سینش فقط رویِ عمو باش

میگه زینب با اون غمهاش عباس
امیدِ خیمه‌هامون ، کاش عباس
یه بار خواهر بگی زینب فدات شه
یه بار خواهر بگو داداش عباس

دلِ گلها میلرزه با عمو نه
همه تو خیمه‌اند اما عمو نه
حرم خواب است بی خوابه حرامی
همه تو خیمه‌هان اما عمو نه

غمی که اوج غمهامه آوردن
یه دردی که رو دردامه آوردن
رُباب خوابونده تازه اصغرش رو
نگید پیشش امون‌نامه آوردن

منو خیمه به خیمه دیدی آقا
برا یاری چه ناامّیدی آقا
ببین خونی شدن دستات عزیزم
چرا شب خارها رو چیدی آقا

بیا بردار از خاکا سرت رو
نگاهی های هایِ خواهرت رو
می‌ترسم بعد این زنده نباشم
بیا امشب ببوسم حنجرت رو

بمیرم بی کسی مادر نداری
مگه خواهر مگه خواهر نداری
بده انگشترت رو تا نگم که
چرا انگشت و انگشتر نداری

بیا ای سایه‌ی اطفال برگرد
از این صحرای بداقبال برگرد
ببین زینب داره میمیره امشب
بیا از سمتِ اون گودال برگرد

شاعر: حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب دهم محرم مناجات با امام زمان (عج)

کجایی که شبِ غم آخر اومد
ببین آهِ دوبیتی هم در اومد
دلت اونقدر خونِ که امشب
به داد حال و روزت مادر اومد

الهی دردِ آقا رو نبینیم
بمیریم و مداوا رو نبینیم
بگو با صبح عاشورا نیادش
دعایی کن که فردا رو نبینیم

الهی رویِ خاکی تو نبینم
تو روضه مویِ خاکی تو نبینم
شبیه مادرت از پا نیافتی
آقا پهلویِ خاکی تو نبینم

اگه از ذوالجناح با سر زمین خورد
اگه تو خیمه‌ها دختر زمین خورد
همه تقصیرِ اون نامرده آقا
که آتیش زد در و مادر زمین خورد

شاعر: حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب دهم محرم

چه حالِ پُر ملالی داره زینب
اگه دستای خالی داره زینب
میره خیمه به خیمه تا بدونن
برا فرداش چه حالی داره زینب

میون این خزونِ عشق و مردی
یکی داره میره به خیمه گردی
داره میاد بگوشش از رُبابش
چرا مادر چرا باز گریه کردی

بخواب مادر بخواب با خوندن من
بخواب جونِ عمو رو دامنِ من
نزن اینقد زبونت رو رولبهات
نکِش ناخنت و رو گردنِ من

یکی داره تو تنهایی میخونه
یه دختر داره بابایی میخونه
موهاشو عمه می‌بافه دوباره
براش با اشک لالایی میخونه

تویِ خیمَش ببین دلگیره قاسم
زبون میگیره فردا میره قاسم
اگه تو کوچه با بابام نبودم
تقاصِ کوچه رو می‌گیره قاسم

مبادا زیرِ دست و پا بمونی
مبادا زنده بی بابا بمونی
داره قاسم به عبدالله میگه
اگه رفتم مبادا جابمونی

نبودم من تو پَهلویِ عمو باش
کنارش باش بازویِ عمو باش
اگه دیدی که اسبا رو میارن
رویِ سینش فقط رویِ عمو باش

میگه زینب با اون غمهاش عباس
امیدِ خیمه‌هامون ، کاش عباس
یه بار خواهر بگی زینب فدات شه
یه بار خواهر بگو داداش عباس

دلِ گلها میلرزه با عمو نه
همه تو خیمه‌اند اما عمو نه
حرم خواب است بی خوابه حرامی
همه تو خیمه‌هان اما عمو نه

غمی که اوج غمهامه آوردن
یه دردی که رو دردامه آوردن
رُباب خوابونده تازه اصغرش رو
نگید پیشش امون‌نامه آوردن

منو خیمه به خیمه دیدی آقا
برا یاری چه ناامّیدی آقا
ببین خونی شدن دستات عزیزم
چرا شب خارها رو چیدی آقا

بیا بردار از خاکا سرت رو
نگاهی های هایِ خواهرت رو
می‌ترسم بعد این زنده نباشم
بیا امشب ببوسم حنجرت رو

بمیرم بی کسی مادر نداری
مگه خواهر مگه خواهر نداری
بده انگشترت رو تا نگم که
چرا انگشت و انگشتر نداری

بیا ای سایه‌ی اطفال برگرد
از این صحرای بداقبال برگرد
ببین زینب داره میمیره امشب
بیا از سمتِ اون گودال برگرد

شاعر: حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب دهم محرم مناجات با امام زمان (عج)

بدجور دلشکسته‌ای و گریه می‌کنی
از اشک چهره شُسته‌ای و گریه می‌کنی

بگذار تا عبایِ تو را ما تکان دهیم
بر خاکها نشسته‌ای و گریه می‌کنی

امشب به صبح امر بفرما طلوع مکن
امشب عجیب خسته‌ای و گریه می‌کنی

خونِ جگر برای شما قوتِ شب شده
با ناله عهد بسته‌ای و گریه می‌کنی

زنجیرها که پشتِ تو را زخم کرده‌اند
هر روز بینِ دسته‌ای و گریه می‌کنی

هیئت تمام شد همه رفتند و تو هنوز
یک گوشه نشسته‌ای و گریه می‌کنی

آبی بزن به صورتِ مادر ، زِ دست رفت
چون مادرت شکسته‌ای و گریه می‌کنی

شاعر: حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب عاشورا امام حسین (ع) گودال قتلگاه

ناله بزن ؛ با ناله از گودال لشگر را ببر
زینب بیا , این شمر با پا رفته منبر را ببر

چون مادر خود بر کمر چادر ببند ای شیر زن
از زیر دست و پای این مردم برادر را ببر

این فرصت پیش آمده دیگر نمیاید به دست
دامن کشان, دام‍ن بیاور با خودت سر را ببر

ناله بزن , فریاد کن ؛ اما همه ش بی فایده است
این شمر- از اینجا نخواهد رفت ؛ مادر را ببر

ای لشگر بی آبرو اینگونه عریانش مکن
پیراهنش را بر زمین بگذار , معجر را ببر

انگشتری که ضربه خورده درنمیاید ز دست
جایش النگوی من و این چند دختر را ببر

من در میان این شلوغی خیمه را گم کرده ام
از بین نامحرم بیا عباس خواهر را ببر

شاعر:علی اکبر لطیفیان

____________________________________________________

شعر شب عاشورا امام حسین (ع) گودال قتلگاه

نمیدونم چرا دلم آشوبه
دل نگرون حال بچه هاتم
فکر نکنی که زینبت بریده
تا آخر دنیا داداش باهاتم

یه یاعلی بگو رو پا بلند شو
دشتو سره یزیدیا خراب کن
اصلا همین شبی بزن به میدون
اصلا داداش روی منم حساب کن

چادرمو دور کمر میبندم
خودم دفاع از حرم میکنم
غصه نخور هرکی بیاد این طرف
با ذوالفقار پاشو قلم میکنم

نمیدونم چرا دلم گرفته
بیا با هم یه ذره صحبت کنیم
به یاد روزای خوب مدینه
با هم دیگه امشب و خلوت کنیم

یادمه شرط ازواجم بودی
گفتم محاله از حسین جدا شم
حتی اگه یه روز بیاد که با او
مجبور بشم راهی کربلا شم

قرار نبود تنهایی جایی بری
قرار نبود که من تنها بمونم
تو روی نیزه ها سفر کنی و
منم با این نامحرما بمونم

اینقده حرف گودال و پیش نکش
اینقده روضه توی گوشم نخون
یه دل سیر میخوام تو رو ببینم
یه شب دیگه کنار زینب بمون

از این به بعد خواب به چشم نمیاد
از این به بعد با غصه ها مانوسم
نیتم اینه امشبو حسین جان
زیر گلوتو هی تا صبح ببوسم

از نعلای تازه ی مرکباشون
باد خزون برام خبر آورده
خدا کنه دروغ باشه که گفتن
حرمله هم تیر سه پر آورده

از تن زیر نیزه ها که گفتی
میدونی که با دل من چه کردی؟
چرا داری گوشه کنار خیمه
دنبال کهنه پیرهن میگردی؟؟

نفرین به هرچی کوفه و کوفیه
از هرچی بی وفائیه دلخورم
افتاده به دلم داداش که فردا
شبیه مادرم لگد میخورم

دلت میاد فردا کنار گودال
حرمله به چشم ترم بخنده ؟
دلت میاد ببینی از رو نیزه
دستمو خولی با طناب میبنده ؟

شاعر:علیرضا خاکساری

____________________________________________________

شعر شب عاشورا امام حسین (ع) گودال قتلگاه

مادرم خورده زمین تا که تو را دیده، چرا؟!
قاتلت این همه از قتل تو ترسیده چرا؟

به سر و صورت تو سنگ تراشیده زدند
خورده بر وجه خدا سنگ تراشیده چرا؟

بوسه بر زیر گلوی تو فقط حق من است
نیزه ای حق مرا خورده و بوسیده چرا

مگر این آب روان مهریه زهرا نیست؟
پسر مادر من با لب خشکیده چرا؟

آسمان را لب عطشان تو گریانده و شمر
پیش تو آب زمین ریخته خندیده چرا؟

نکند شمر دوباره به تنت سر زده است
بند بند تن عریان تو پاشیده چرا؟

همه ی حرف من این است که با خنجر کند
گل پرپر شده ی باغ مرا چیده چرا؟!

هر چه کردم نشد آخر که بلندت بکنم
آه بر روی زمین جسم تو چسبیده چرا؟

آفتاب از تن عریان شده ات شرم نکرد؟
به تن بی سر تو یکسره تابیده چرا؟

به تو وابسته ام و بعد تو دق خواهم کرد
به تو احساس مرا کوفه نفهمیده چرا؟!

شاعر:ابراهیم لالی

____________________________________________________

شعر عاشورا

تشنه بود و به خاک‌ها خونش
از رُخ و گونه و جبین می‌ریخت
یک نفر خنده كرد به تشنگی‌اش
پیشِ او آب بر زمین می‌ریخت

نیمه‌جان بود و پُشتِ مركبِ خود
بوسه‌ای سنگ ، بر جبینش زد
نوبتِ تیرِ حرمله شده بود
آه ، از پشتِ زین زمینش زد

فاصله كم شده كمان‌داری
تیرها را دقیق‌تر می‌زد
یک حرامی بر آن تَنِ زخمی
نیزه‌اش را عمیق‌تر می‌زد

خواست تا خویش را به سینه کِشد
تا که شاید رسد به اطفالش
یک نفر نیزه‌ای به کتفش کرد
رفت و او را کشید دنبالش

ناله‌ای می‌رسد به هركس كه
به تنش تیغ می‌كشد… نزنید
مادرش چنگ می‌زند به رُخش
دختری جیغ می‌کشد: نزنید

آن وسط چند تا حرام‌زاده
دورِ او دشنه تیز می‌کردند
با لباسی كه از تنش كَندند
تیغشان را تمیز می‌كردند

شاعر: حسن لطفی

____________________________________________________

شعر عاشورا وداع حضرت زینب با امام حسین (ع)

الهی سایه‌ات با من بمونه
برام با تو فقط بودن بمونه
لباس کهنتو تَن کردی اما
دعایی کن که پیراهن بمونه

ببین پیرم ببین پیرِ گلوتم
ببین جونم که درگیرِ گلوتم
نرو پنجاه ساله صبر گردم
اسیرِ بوسه‌ از زیرِ گلوتم

گلو بوسیدم اما سوخت زینب
از این آتیش سراپا سوخت زینب
گمونم آتیشِ دیوار و در بود
عزیزم مثلِ زهرا سوخت زینب

می‌خواستم چاک پیرهن رو ببوسم
لباس و خود و جوشن رو ببوسم
زدم بوسه به این حنجر ولی حیف
نذاشتی پشتِ گردن رو ببوسم

دارم دنبال تو بی بال میرم
بدنبالت فقط از حال میرم
بمون پیشه یتیما سخته امشب
بزار من جایِ تو گودال میرم

نه تنها نیزه‌ها شونو آوردن
با چمکه ردپا شونو آوردن
تو اینا چارصدتا پیرمَرده
عصاشونو عصاشونو آوردن*

عزیزم تیرشونو کُند کردند
سلاحِ پیرشونو کند کردند
تو رو باصبر میخوان سر ببرن
لب شمشیرشونو کُند کردند

شاعر: حسن لطفی

____________________________________________________

شعر شب عاشورا امام حسین (ع) گودال قتلگاه

سکوتِ ماسه‌های داغ یعنی بسترش با من
صدای بادِ سوزان می‌رسد: خاکسترش با من

غریبِ زخمیِ لب‌تشنه گیر اُفتاده در گودال
که حتی آفتابِ داغ گوید پیکرش با من

حرامی‌ها و قاتل‌ها همه جمع اند می‌گویند
که از این زخم خورده کَندنِ بال و پَرَش با من

یکی میگفت با نیزه که ضربِ اولش با تو
یکی میگفت با تیغش که زخمِ آخرش با من

زره پیراهنش خودش عبا دستار غارت شد
به نعره خولی آنجا بود: خورجینِ سرش با من

سنان با شمر می‌خندد بچرخانم؟ سرش باتو
که با او شمر می‌گوید بچرخان خنجرش با من

نگاهِ یک زنازاده به شالِ سبز آقا بود
هوارِ ساربان آمد فقط انگشترش با من

پس از عریانیِ او شد زمانِ غارتِ خیمه
که یک وحشیِ شامیِ گفت گوشِ دخترش با من

به خنده نانجیببی داد زد بچه‌ها با من
سوارِ نیزه داری گفت قبرِ اصغرش با من…

شاعر: حسن لطفی

____________________________________________________

شعر وداع حضرت زینب با امام حسین (ع)

کمی آرام برو کم شود این خون جگری
برده ای دل زهمه کاش زمن جان ببری

من هنوزم به دلم مانده تماشات کنم
چقدر زود شد ایام وصالت سپری

با تن پر پر اکبر چه وداعی کردی
بی عصا مانده ای  ودست به روی کمری

تک تک اهل حرم دست به دامان تواند
سرپیری چقدر ناز تو باید بخری

مثل زهرا به سرت شانه کشیدم  ای کاش
که نیفتد سر گیسوی تو دست دگری

نا امیدم که تو را باز ببینم اما
روی تل منتظرم  تا که بگیرم خبری

ساربان مینگرد بد به دلم افتاده
می روی کاش که انگشتر خود را نبری

چادر خاکی من را نتکان گریه نکن
که مهیا شده ام بگذرم از هر گذری

شاعر: موسی علیمرادی

____________________________________________________

شعر عاشورا امام حسین (ع) گودال قتلگاه

با خنده با تحقیر خنجر را گرفته
بر سینه اش زانو زده سر را گرفته

ای کاش رو به قبله اش میکرد نامرد
یک دست مو یک دست خنجر را گرفته

چه خوب زهرا هست وقت احتضارش
آقا دودستی دست مادر را گرفته

یک ضربه! دوضربه! نه باید پشت و رو کرد
زیر گلویش بوی خواهر را گرفته

هم فاطمه چشمان حیدر را گرفته
و هم علی چشم پیمبر را گرفته

هی صورت ارباب را بر خاک میزد
لج کرده قول کیسه زر را گرفته

زینب! برو جایی که شمر اصلا نباشد
بیرون بیاید زود معجر را گرفته..

تقسیم شد جسمش میان ده سواره
هر مرکبی یک جای پیکر را گرفته

دیگر نه عباس است نه اکبر، ببینند
خلخال طفلان چشم لشکر را گرفته

شاعر: سیدپوریا هاشمی

____________________________________________________

شعر عصر عاشورا امام حسین (ع)

غریب و تشنه و افتاده قتلِ صبرش چیست
بریدنِ سر او ماجرا نمی خواهد

حسینِ فاطمه جان دادنش مسجَّل بود
سرش بریده شدن از قفا نمی خواهد

کسی که خون زیادی زِ پیکرش رفته
دگر گرفتن جانش عصا نمی خواهد

به پیکرش ردِ شمشیر و صورتش ردِ سنگ
بس است سینۀ او ردِّ پا نمی خواهد

شما که این همه از روبرو زدید او را
زِ پشتِ سر زدنِ بی هوا نمی خواهد

همین که سر زِ تنش شد جدا دگر کافیست
دگر زدن به سرِ نیزه ها نمی خواهد

حسینِ ما کفنش گرد و خاک صحرا شد
بنی اسد بدنش بوریا نمی خواهد

اسیر کردنِ یک دختری که ترسیده
صدای هلهله و ناسزا نمی خواهد

اسیر کردنِ هشتاد و چار کودک و زن
اهانت و سخن نا بجا نمی خواهد

شاعر: مهدی مقیمی

____________________________________________________

شعر روز عاشورا

بی یار و بی یاور شدی یک ظهر تا عصر
بی سر شدی بی سر شدی یک ظهر تا عصر

آه ای گل خوش رنگ و بوی باغ زهرا
پرپر شدی پرپر شدی یک ظهر تا عصر

کل تنت را بین هم تقسیم کردند
کمتر شدی کمتر شدی یک ظهر تا عصر

بردند قرآن تنت را آیه آیه
کوثر شدی کوثر شدی یک ظهر تا عصر

یک قبر کوچک سهم عباس علی شد
ای شاه بی لشکر شدی یک ظهر تا عصر

تو یک علی میدان فرستادی ولیکن
بابای صد اکبر شدی یک ظهر تا عصر

با نیزه کندی قبر او را پشت خیمه
بابای بی اصغر شدی یک ظهر تا عصر

زیر گلویت را پیمبر بوسه میزد
هم صحبت خنجر شدی یک ظهر تا عصر

شب تا سحر دست دعایت نور می کاشت
بی دست و انگشتر شدی یک ظهر تا عصر

یک عمر سر بر شانه زینب نهادی
بی سر شدی بی سر شدی یک ظهر تا عصر

شاعر: محمود یوسفی

____________________________________________________

شعر حضرت زینب (س) عصر عاشورا و شام غریبان

تنها شدی و لشکر خونخوار می رسد
بوی سقیفه و در و دیوار می رسد

از زخم های سوخته ی بی شماره ات
حسی شبیه لحظه ی مسمار می رسد

با مادرم بگو که دختر پرده نشین تو
از کربلا به کوچه و بازار می رسد
**
ای یادگار مادر پهلو شکسته ام
من بی دفاع، خسته کنارت نشسته ام

هستند قاتلان تو همخون دوّمی
ای کشته ی جنایت ملعون دوّمی

گودال سرخ پر شده از عطر سیب تو
رفته به نیزه صورت شیب الخضیب تو

از موی تو نشانه در انگشت شمر بود
دیدم محاسن تو که در مشت شمر بود

این زلف را که خاک بر آن لانه کرده است
یادش به خیر مادرمان شانه کرده است

از تو لب و سر و دهن از داغ سرخ شد
از من تنم به ضربه ی شلاق سرخ شد

از من زمان غارتمان سر شکسته اند
از تو به نعل تازه چه پیکر شکسته اند

بس تیر و نیزه ای که به جسمت شکسته اند
ذبح تو را همه به تماشا نشسته اند

ناچار می شوم که رهایت کنم حسین
فکری برای خیمه و غارت کنم حسین

از من سر تو فاصله دارد چه ها کنم
با کینه ای که حرمله دارد چه ها کنم

آیا به خواهر تو اسیری روا بُود؟
با لشکری که بد دهن و بی حیا بُود

ای وای من زمان خداحافظی شده
ای پاره تن زمان خداحافظی شده

شاعر: حسن کردی

____________________________________________________

شعر مناجات امام زمان (عج) روز عاشورا

من از این وضع پریشان نگرانم به خدا
از فراوانی نسیان نگرانم به خدا

پر کشیدند سحر همسفرانم، حالا
مانده ام خسته، هراسان… نگرانم به خدا

بی قراری من از حال خرابم پیداست
چه کنم با دلِ حیران؟ نگرانم به خدا

تو بگو وسعت این فاصله ها را چه کنم؟
ای گرفتار بیابان! نگرانم به خدا

ندبه و ناله ی من سود نبخشید… بیا
کور شد دیده ی گریان، نگرانم به خدا

همه جا بوی فساد و همه جا رنگ گناه
از غریبی شهیدان نگرانم به خدا
کوچه پس کوچه ی این شهر دگر ایمن نیست
از سر و وضع خیابان نگرانم به خدا

هرکه را می نگری دین خودش را دارد!
آه ای مجری قرآن نگرانم به خدا

پسر شیر خدا! شیعه کشی باب شده
باز با دستِ مسلمان! نگرانم به خدا
***
خواهری لحظه آخر به برادر میگفت:
بی تو ای سرو خرامان نگرانم به خدا

پیرهن خواستنت لرزه به جانم انداخت!
به کجا راحتیِ جان؟ نگرانم به خدا

پدرم گفت: به کوفه گذرت میافتد…
من از آن کوفه ی ویران نگرانم به خدا

ای دعای سحر عمه ی سادات بیا
خم شد از غم کمر عمه ی سادات بیا

شاعر: مجتبی روشن روان

____________________________________________________

شعر حضرت زینب (س) عصر عاشورا

در ماتم تو خرد و کلان گریه میکند
یعنی برای تو همگان گریه میکنند

اصلا برای تشنگی کودکان توست
این ابرها که فصل خزان گریه میکنند

از طفل شیر خواره در آغوش مادران
تا پیرهای مثل کمان گریه میکنند

حی علی العزا که زمین خورد اکبرت
هفت آسمان به بانگ اذان گریه میکنند

روضه رسیده است به معجر ، به خواهرت
مردان شیعه لطمه زنان گریه میکنند

مردان شیعه موی کنان ضجه میزنند
مثل زنان مرده جوان گریه میکنند

از مادران خود به خدا ارث برده اند
اینگونه در نهان و عیان گریه میکنند

عصر است بچه های حرم دور عمه ها
آرام , آستین به دهان گریه میکنند

ناله کنند پاسخشان تازیانه است
بااین وجود در خفقان گریه میکنند

شاعر: سید حسن رستگار