اشعار اهل بیت (ع) ویژه ماه محرم

شعر سیاه پوشان

جانم حسین

خورد در عالم ذر تا نظر ما به حسین

سجده کردیم که شد گرم سر ما به حسین

فاطمه دست کشیدست به چشم تر ما

گره خوردست اگر چشم تر ما به حسین

یک شب آمد پی ما گفت شما مال منید!

دیگر افتاد از آن شب‌ گذر ما به حسین

دل ما وادی امنش شده، فاخلع نعلیک!

بخدا سوخته مردم جگر ما به حسین

صد برابر شده این وسع کم ما به حسن

سود خالص شده حتی ضرر ما به حسین

چهارده قبله خدا خلق نموده اما..

انس دارد نفس بیشتر ما به حسین

پدری کرده برای همه نوکرهایش

بدهی داشت از اول پدر ما به حسین

گریه کردیم و جراحات تنش بهتر شد

جلوه کردست در عالم هنر ما به حسین

درحسینیه همه زائر ارباب شدیم

وصل شد تا که دل یک نفر ما به حسین

کاش در موقع تلقین گدا سر برسد

آن زمانیکه رسیده خبر ما به حسین

اربعین باز میایم حرم ان شالله

منتهی میشود آخر سفر ما به حسین

شاعر:سید پوریا هاشمی

______________________________________________________

شعر شهادت حضرت عبدالله ابن الحسن (ع)

ابن الکریمم
ابن الکریمم وپسرِ شاهِ بی حرم

از خیمه آمدم به تماشایِ دلبرم

من از تبار ِ شیرِ جمل هستم ای سپاه

ده ساله ام ولی ز رگ وخونِ حیدرم

خالی کنید دورِ بزرگِ قبیله را

تعظیم کن سپاه، به این شاهِ محترم

خونِ حسن میانِ رگم موج می زند

گردن زده ز ازرقِ شامی برادرم

از خیمه پابرهنه دویدم به قتلگاه

افتاده شاه رویِ زمین در برابرم

تا استخوانِ بازوی من بی هوا شکست

بی اختیار ناله زدم وای مادرم

تا آمدم بغل کُنمت حرمله رسید

پاشیده شد به ضربه یک تیر،حنجرم

ممزوج شد حسین وحسن زیرِ ضربه ها

اینجا به بعد روضه بخوانم من از شما

باجانِ فاطمه که چنین تا نمی کنند

جان دادنِ غریب تماشا نمی کنند

زهرا نشسته گوشه گودالِ قتلگاه

باحال ِ مادر از چه مدارا نمی کنند

خالی کنید دورِ عمویِ غریب من

دورِ کسی که هلهله برپا نمی کنند

یابن الدعی مکن همه جا نیزه را فرو

پهنایِ نیزه را به گلو جا نمی کنند

بردار پایِ نحس خود از رویِ صورتش

این گونه بغضِ سینه خود وا نمی کنند

در پیش ِ چشم عمه رها کن محاسنش

شیب الخضیب را همه معنا نمی کنند

در بین دنده ها مَشِکَن چوبِ نیزه را

از بهرِ جایزه به تن امضا نمی کنند

آقایِ عالم است برهنه نکن تنش

بر بُردنِ لباس تَقَلا نمی کنند

شاعر :قاسم نعمتی

______________________________________________________

شعر شهادت حضرت عبدالله ابن الحسن (ع)

یا عبدالله ابن الحسن(ع)
باید عبدالله بود و خدمتِ ارباب کرد

لحظه های نوکری را با محبّت ناب کرد

باید عبدالله بود و زیرِ پای دشمنان..

آب را موّآج گونه مثلِ یک گرداب کرد

باید عبدالله بود و در دلِ تاریکِ کفر…

تابشی بنموده و کارِ دو صد مهتاب کرد

باید عبدالله بود و دل به جانان داد و بس

در رهِ عشقِ حسینی سینه را بیتاب کرد

باید عبدالله بود و از حسن ارثیه داشت

در میانِ رزم کاری پخته و کمیاب کرد

باید عبدالله بود و از سر و جان دست شُست

صورت و پیشانیِ خود را چنان محراب کرد

باید عبدالله بود و نُه فلک مبهوت کرد

نقشه های خصمِ دین را نقشه ای بر آب کرد

شاعر: محسن راحت حق

______________________________________________________

شعر شهادت دو طفلان حضرت زینب (س)

امیری حسین و نعم الامیر
با دو طفلانِ خودش خونِ خدا را زنده کرد

کودکانش را فدا کرد و صفا را زنده کرد

زینب است و بی تفاوت نیست اصلاً بر حسین

با قیام و با قعودش..جانِ ما را زنده کرد

البلا ُ للولا ..را معنی و مفهوم داد..

حادثه سازِ دو دنیا شد ولا را زنده کرد

پای عشقِ حضرت ارباب با طفلانِ خویش

در تمامِ عرصه ها..حسّ و وفا را زنده کرد

کودکانش را خود بی بی کفن پوشاند و بعد

با همین کارش تمامِ اقربا را زنده کرد

زندگی یعنی شهادت زندگی یعنی حسین

هستی اش را خرج کرد و مه لقا زنده کرد

یادگاری های عبدالله زینب را زنده کرد

بانوی رزمنده هم آل عبا را زنده کرد

هیچ می دانی که خاتونِ جزا..دختِ علی

با تمامِ کارهایش کربلا را زنده کرد

شاعر: محسن راحت حق

______________________________________________________

شعر شهادت دو طفلان حضرت زینب (س)

نذر روضه‌هایِ حسین
جان من نذر روضه‌هایِ حسین

می تپد قلب من برای حسین

این دو قربانی‌اَم به جای خود

پدر و مادرم فدای حسین

بچّه های عقیله‌یِ سادات

نذر یک موی بچّه های حسین

نیزه و تیر و تیغ حمله کنید

به دو دلبندِ من به جای حسین

غیرت‌ُالله هایِ دامن من

سِپر اهل نینوایِ حسین

بر روی نیزه‌ها سرِ دو شهید

سهم این یار مبتلای حسین

دست و پا می زند تَهِ گودال

می خورم تازیانه پای حسین

همسفر با حریمِ بی حرم است

سارقِ خاتم و عبای حسین

پای سرنیزه سنگ خواهد خورد

ندبه‌خوان خرابه‌های حسین

شاعر: حسین ایمانی

______________________________________________________

شعر شهادت دو طفلان حضرت زینب (س)

مدافع حرمت
به هرکجا بروی می‌شویم هم‌قدمت

حسین! غصه نخور می‌شوم شریک غمت

بمیرم و نگذارم زمین خورد علمت

حسین! یک تنه هستم مدافع حرمت

بلاکش توام، ام‌المصائبت هستم

چه مادرانه برادر مراقبت هستم

هرآنچه را که نگفتی خودم خبر دارم

به جز تو چند برادر دگر مگر دارم؟

اگر اجازه دهی تیغ و نیزه بردارم

نشان دهم به همه مثل تو جگر دارم

ببین که دختر حیدر چه کار خواهد کرد

ببین که شمر چگونه فرار خواهد کرد

نشان دهم به همه اقتدار زینب را

برات خرج کنم اعتبار زینب را

به معرکه ببرم شاهکار زینب را

به رویشان بکشم ذوالفقار زینب را

دوتا پسر نه دوتا شیر بار آوردم

دوتا معلم تفسیر بار آوردم

چقدر خواسته‌ام از خدا قبول کنی

هزار مرتبه خواندم دعا قبول کنی

بگو چه کار کنم باز تا قبول کنی؟

چه می‌شود پسران مرا قبول کنی؟

بیا و این دو جوان رشید را بپذیر

بیا و خواهش این موسفید را بپذیر

غلام‌ها همه پای امیر می‌میرند

به هرکدام بگویی بمیر می‌میرند

جوابشان ندهی ناگزیر می‌میرند

مرا اگر که ببینند اسیر می‌میرند

مخواه تا که نظاره کنند اسارت را

چگونه صبر کنند آنهمه جسارت را

هوای عشق تو هی می‌کند هوایی‌شان

به دست و پات می‌افتند هر دوتایی‌شان

سر دو خواهرزاده فدای دایی‌شان

دلم نسوخته والله از جدایی‌شان

خدا مرا به فراق تو مبتلا نکند

من از تو دور شوم لحظه‌ای؟ خدا نکند

کشیده‌ای دو شهید مرا به پهلویت

گذاشتی سرشان را به روی زانویت

خجالتم مده شرمنده‌ایم از رویت

عزیز فاطمه زحمت مده به بازویت

تو باشی از پسرانم خبر نمی‌خواهم

حسین! بی‌تو من اصلا پسر نمی‌خواهم

شاعر: آرش براری

______________________________________________________

شعر شهادت حضرت رقیه (س)

یا بنت الحسین(ع)
می زنی؟..قدری تامّل کن ببین افتاده ام؟

زجر…بدجوری در این صحرا کمین افتاده ام

ضربه ای با پا زدی و سینه ام تنگ آمده..

یک نظر کن بی حیا ..آخر زمین افتاده ام

صبر کن تا که نَفَس تازه کنم ..بعداً بزن

زیرِ پاهایت ببین مثلِ نگین افتاده ام

دست بر معجر نزن بدجور نفرین می کنم

رحم کن نامرد!من که دل غمین افتاده ام

خواب بودم از روی ناقه نمی دانم چه شد؟

گوئیا بر خاک از عرشِ برین افتاده ام

مثلِ بابایم شدم آن لحظه ای که زخم داشت

چون پدر انگار من از صدرِ زین افتاده ام

آمده مادر بزرگم فاطمه …بر دیدنم

غصّه ها را برده است و دلنشین افتاده ام

لعنتِ هفت آسمان بر تو پلیدِ بی حیا…

می زنی؟..قدری تامّل کن ببین افتاده ام؟

شاعر: محسن راحت حق

______________________________________________________

شعر شهادت حضرت رقیه (س)

چه معراجی
دلم میخواست معراجت ببینم

چه معراجی عجب رنگین کمانی

نرو دیگر! تو رفتی سنگ خوردم

بیا قولی بده دیگر بمانی

تورا با زخم صورت میشناسم

مرا بشناس با قد کمانی

نمیدانم چرا این زجر نامرد

بدش می آید از شیرین زبانی

عبایت روی دوش نیزه داری

عقیق تو بدست ساربانی

چه مویی داشتی بابا زمانی

چه مویی داشتم بابا زمانی

اگر مال منی پس پیش من باش

چرا دائم بدست این و آنی؟!

نشد غارت پدر جان!چادرم را..

خودم دادم به آن دختر امانی!

نفهمد هیچکس بازار رفتم

بماند بین ما راز نهانی

رخت را سیر دیدم سیر گشتم

تو بودی آن غذای آسمانی

سرت خاکی شده دراین خرابه

شدم شرمنده ازین میزبانی

شاعر: سید پوریا هاشمی

______________________________________________________

شعر شهادت حضرت رقیه (س)

شبیه مادر
این صحنه‌ها را پیش از این یکبار دیدم

من هر چه می‌بینم به خواب انگار دیدم

شکر خدا اکنون درون تشت هستی

بر روی نی بودی تو را هر بار دیدم

بابا خودت گفتی شبیه مادرم باش

من مثل زهرا مادرت آزار دیدم

یک لحظه یادم رفت اسم من رقیه است

سیلی که خوردم عمه را هم تار دیدم

احساس کردم صورتم آتش گرفته است

خود را میان یک در ودیوار دیدم

مجموع درد خارها بر من اثر کرد

من زیر پایم زخم یک مسمار دیدم

سوغات مکه توی گوشم بود بردند

کوفه همان را داخل بازار دیدم

شاعر: کاظم بهمنی 

______________________________________________________

شعر شهادت حضرت رقیه (س)

بابا کجایی
بابا کجایی گل تو

شوق بیابان ندارد

گلبرگ کوچک توان

خار مغیلان ندارد

با خیمه می سوزد این دل

از طعنه های اراذل

تا تو کنارم نیایی

این درد درمان ندارد

دیده النگوی من را

هی می کشد موی من را

بابا چرا مرد شامی

بی رحم ایمان ندارد

هر مجلس و محفلی تا

آوردم اسم علی را

سیلی جانانه خوردم

اینجا مسلمان ندارد

از چه برایت بگویم؟

مرگم شده آرزویم

تو روی نی… من خرابه…

این هرگز امکان ندارد

یک تکه نان هم نخوردم

بی تو چگونه نمردم

گیرم که نانی بیاید

طفل تو دندان ندارد

امشب که در التهابم

شاید بیایی به خوابم

ای سر نیا این خرابه

سودای مهمان ندارد

اینجا فقط گرد و خاک است

از تشنگی دل هلاک است

نفرین بر این آسمان و

ابری که باران ندارد

از کینه آباد هستند

با گریه ام شاد هستند

اینجا کسی از غم ما

سر در گریبان ندارد

شامم شده گریه و غم

از بی کسی غصه خوردم

جز روشنی نگاهت

این شام پایان ندارد

شاعر : مهدی کبیری 

______________________________________________________

شعر شهادت حضرت رقیه (س)

خرابه نشین شدم
حالا که اومدی موهامو ببین

خرابه نشین شدم جامو ببین

کاش میشد به دختر یزید بگم

حالا دیگه بیا بابامو ببین

اومدی آروم جونم مگه نه؟

قراره پیشت بمونم مگه نه؟

یه ذره فقط زبونم میگیره

هنوزم شیرین زبونم مگه نه؟

گریه جوهر صدامو می‌گرفت

زنجیرا جلوی پامو می‌گرفت

هرجا حرف بد به ماها میزدن

دستای عمه گوشامو می‌گرفت

راستی چشمامو دیدی کبود شده؟

صورتم رو شنیدی کبود شده؟

هرجاتو که بوسیدم نیزه زدن

هر جامو که بوسیدی کبود شده

هر جا میرم یکی دنبال منه

خواهرت دلواپس حال منه

چرا شمرو روی سینت جا دادی؟

بغلت آخه فقط مال منه

موقع دوری رسید دلم شکست

هیشکی حالمو ندید دلم شکست

خیزران دیدم لباتو میبوسه

توی مجلس یزید دلم شکست

دیگه روزای خوشایند نمیاد

رو لبام بعد تو لبخند نمیاد

یه جوری گوشواره هامو دزدیدن

که هنوز خون گوشم بند نمیاد

شاعر: آرش براری

______________________________________________________

شعر شهادت حضرت رقیه (س)

ای یاورم
ای یاورم شکسته شدی نیست باورم

باید برای پای تو مرهم بیاورم

با اینکه سوختم دو سه جا بین خیمه ها

داغی شبیه زخم تو آتش نزد مرا

دیگر رعایت دل ما را نکن بس است

تو درد داری ، از حرکاتت مشخص است

زارِ سه ساله از چه غمی زار میزنی؟

زودست اینکه دست به دیوار میزنی

هرچند با تمام توان راه میروی

داری شبیه پیرِزنان راه میروی

خاکستر است روی سرت یا که موی توست؟

مویت سفید گشت و کبودی به روی توست

تو آه میکشی جگرم پاره میشود

تسبیح عمر پر خطرم پاره میشود

تو آه میکشی دل من تیر میکشد

اشکت به روی خاک علمگیر میکشد

خاک خرابه سرد تر از قلب دشمن است

سردی این «خورابه» تورا مثل من شکست

شب سرد و خاک سرد و تن زخمی تو سرد

سرما امان نداده بخوابی و یا که درد!؟

تقصیر زجر شد که سرت درد میکند

بال و پرت ، سرت ، کمرت درد میکند

تقصیر زجر شد که صدایت گرفته است

زخم است دست تو ، چه به پایت گرفته است؟

بابا می آید از سفر امشب به هوش باش

خیلی مواظب رگ زیر گلوش باش

رگ های او بریده بریده بریده است

این سر هزار مرتبه سرنیزه دیده است

بابا می اید ای نفس عمه! صبر کن

فکری به حال رویت و این لکه ابر کن

گفته امانتی تو ، خجالت نده مرا

چیزی به او نگو ز غم گوشواره ها

حرفی به او ز حمله‌ی اشرار هم نگو

از گریه هایمان سر بازار هم نگو

اما بگو که معجر عمه تکان نخورد

آری بگو که ابرو از شام و کوفه برد

شاعر: عماد بهرامی

______________________________________________________

شعر ورود به کربلا

اعوذ باالله من الکرب والبلا
غصه گرفته تمام پیکر من را

این زمین کجاست حسین آمدم اینجا

می دهد اینجا چه قدَر بوی آشنا

اعوذ باالله من الکرب والبلا

کاش بدانی چه قدَر مضطرم حسین

خیمه در اینجا مزنی دلبرم حسین

کرده سفارش چه قدَر مادرم، حسین

اعوذ باالله من الکرب و البلا

خسته نکن بهر خیمه بازوی خود را

تاب نده بیش از این دو ابروی خود را

یا که نده دست باد ،گیسوی خود را

اعوذ و باالله من الکرب و البلا

شام سیاهش فراق قافله دارد

دشت پر از خار و زخمِ آبله دارد

خولی و شمر و سنان و حرمله دارد

اعوذ و باالله من الکرب والبلا

فکر خودم نه فکر دخترت هستم

فکر تو بعداز علیِّ اکبرت هستم

فکر تو و قتلگاه و حنجرت هستم

اعوذ باالله من الکرب والبلا

فکر گل هستم ولی به فکر گلابند

فکر ربابم به فکر بستن آبند

فکر تو هستم به فکر بزم شرابند

اعوذ باالله من الکرب والبلا

خوب نگاه کن به قد و قامت عباس

خوب نگاه کن به شور و اینهمه احساس

می رسد از علقمه شمیم گل یاس

اعوذ بااله من الکرب والبلا

می کُشدم ماجرای پیکر و گودال

دیدن شمشیر شمر و حنجر و گودال

می کُشدم غارت انگشتر و گودال

اعوذ باالله من الکرب والبلا

شاعر: مهدی شریف زاده

______________________________________________________

شعر شهادت حضرت مسلم (ع)

برگرد
مائیم و شهری که هوایم را ندارد

من نه هوایِ بچه‌هایم را ندارد

نامرد دیدم باز مردی کردم آقا

با این دو کودک کوچه گردی کردم آقا

دیدم که خوشحالند خوشها جمع هستند

مظلومِ من مظلوم کُشها جمع هستند

طوعه در این نامردها یک شیر زن بود

تنها پناهم خانه‌ی یک پیرزن بود

بیرون زدم تا شعله بر معجر نیفتد

مثل مدینه طوعه پشتِ در نیفتد

در راه‌ها و کوچه‌هایش چال کندند

رسم است اینجا ابتدا گودال کندند

گودال وقتی که بیفتی شیر گردند

دستت اگر زخمی شود شمشیر گردند

از پشتِ سر نامرد آمد گیرم انداخت

تیری به پایم خورد در زنجیرم انداخت

شُکر خدا خواهر ندارم تا ببیند

این دور و بَر دختر ندارم تا ببیند

ای آبرویم آبرویم را که بردند

از دور با نیزه گلویم را که بردند

نامِ تو را بردم لبم را چاک کردند

خون ریخت باچکمه زخم را پاک کردند

ای کاش سنگی گوشه‌ای پنهان نمی‌ماند

جای شما از من لب و دندان نمی‌ماند

طفلی اگر مهمان کوفه گردد آقا

سرگرمیِ طفلان کوفه گردد آقا

از راه آمد زجر و خوشها جمع هستند

شمر آمده با زجر کُشها جمع هستند

رویِ زمین بودم که رویم را کشیدند

تا پشتِ بام از کوچه مویم را کشیدند

طوری کشیدند آنقدر مژگان من ریخت

تقصیرِ سنگ‌ِ پله شد دندان من ریخت

خورشید جایش در دل شب نیست برگرد

میدانِ کوفه جای زینب نیست برگرد

باخنده می‌آیند و خوشها جمع هستند

سربسته گفتم بچه‌کُشها جمع هستند

شاعر: حسن لطفی

______________________________________________________

شعر طلیعه ماه محرم

یابن زهرا(س)
حالِ دلِ ما زیرِ پرچم رو به راه است

عمریست گرچه رویمان آقا سیاه است

تغییر ده احوالِ ما را یابن زهرا..

اوضاعِ این نوکر فقط گیرِ نگاه است

با روضه هایت زنده ام اصلاً حسین جان

این روضه ها از بهرِ من چون قبله گاه است

ای وای اگر سستی کنم‌بینِ مجالس..

در خواستم از محضرِ تو اشک و آه است

(حُرّ ِ پشیمانی حسابم کن که مستم)

(دل را سرِ پرچم سیاهِ توست بستم)

راهم بده خیلی پریشانم حسین جان

عیسای من!لطفی که بی جانم حسین جان

لطفت شود گر شاملِ حالم ..چه غصّه

لطفت رسیده مثلِ بارانم حسین جان

در مجلست شرکت نمودم بی تکلّف..

پیوسته من دنبالِ احسانم حسین جان

عادت شده در هر شرایط هر مصیبت

در زیرِ لب نامِ تو می خوانم حسین جان

(کرببلایی کن مرا با یک براتی)

(الحق که آقاجان تو کشتی نجاتی)

حالا که اینجا آمدم از در نرانی

تنها تو بودی دادی ام نام و نشانی

حالا که اینجا آمدم حالم عوض کن

هم‌ میهمانم آخرش تو میزبانی

غصّه نخوردم ذرّه ای بر خرجی خود

مولا تویی و می دهی هم آب و نانی

در پای مقتل های عمرم به سر شد

شد حاصلِ اش موی سپید و قد کمانی

(من هرچه دارم را به تو مدیونم آقا)

(در روضه های تو چنان مجنونم آقا)

شاعر: محسن راحت حق